ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΘΗΝΑ ΣΤΗΝ ΠΑΝΑΓΙΑ & ΑΠΟ ΤΟ ΦΥΣΙΚΟ ΣΤΟ ΕΞΑΝΘΡΩΠΙΣΜΕΝΟ ΗΘΙΚΟ, Η ΚΑΘΑΡΟΤΗΤΑ ΗΤΑΝ ΠΑΝΤΑ ΖΗΤΟΥΜΕΝΟ

Στο ταξίδι της ψυχής προς τη Μονάδα, η καθαρότητα του δρόμου είναι όχι απλά σημαντική αλλά αποφασιστική για το εάν ποτέ θα την φτάσει. Είτε ο Ιπποκράτης είχε δίκιο στα περί ψυχής, είτε ο Επίκουρος, η ανάγκη της καθαρότητας είναι εν τέλει και για τους δύο θεμελιώδης. Σήμερα όμως στις κοινωνίες μας η καθαρότητα ως έννοια απουσιάζει, μαζί δε μ' αυτήν απουσιάζει και η κατανόηση της σημασίας της, με το κύλισμα στον βούρκο της Κίρκης να γίνεται έτσι πολύ ευκολότερο.

Η καθαρότητα επιτρέπει να προσβλέπουμε στην επίτευξη ισορροπίας. Η δε ανάγκη αποκατάστασης της ισορροπίας μεταξύ των μερών ενός συνόλου, δηλαδή η αναίρεση των ζημιών που έχει προκαλέσει η υπερβολή του ενός μέρους στο άλλο, είναι μια αέναη διαδικασία που οδηγεί εξελικτικά από το ένα οντολογικό πεδίο στο άλλο. Αυτή η ισορροπία που εκφράζεται δια της ψυχικής αταραξίας, δρα ως καθρέφτης που ενώ δείχνει να υποχωρεί στο φως του φεγγαριού που φαίνεται να τον διαπερνά, στην πραγματικότητα το αντανακλά προς την αντίθετη κατεύθυνση, χωρίς να κρατάει κάτι, έστω για ενθύμιο. Ούτε ζητά από το φεγγάρι να καθρεφτιστεί πάνω του, ούτε του ζητάει πληρωμή, ούτε του το απαγορεύει. Απλά γίνεται... Οπως απλά ''γίνονται'' τα συναισθήματα μέσα μας, έτσι ξαφνικά, χωρίς να μας ζητούν να δημιουργηθούν, χωρίς να ζητούν πληρωμή για ότι μας προξενούν και χωρίς εμείς να μπορούμε να τους απαγορέψουμε να εμφανιστούν.

Μπορούμε να ελέγξουμε μία συμπεριφορά που προέρχεται από τα συναισθήματα, ποτέ όμως τα ίδια τα συναισθήματα. Τα συναισθήματα άγουν, δεν άγονται και έτσι κάθε ηθική προτροπή προς αυτά είναι εκτός των δυνατοτήτων της λογικής και άρα παράλογη. Αναβλύζουν από τα βάθη του είναι μας και γεμίζουν την ύπαρξή μας μέχρι να ξεχειλίσει. Αν μεν είναι καλά, κρατούν απ' το χέρι την χαρά. Αν όχι, σέρνουν τον πόνο.

Ούτε μπορούμε βέβαια να επιβάλλουμε συναισθήματα, ειδικά εκείνα που είναι αδύνατα ή αντιφατικά. Δεν μπορούμε δηλαδή με το ζόρι να κάνουμε κάποιον να χαρεί με την συντροφιά μας όταν φυσιολογικά του δημιουργούμε αποστροφή, ή να ''ξοδέψει'' χρόνο μαζί μας όταν προτιμά να τον προσφέρει αλλού.

Το συναίσθημα είναι αξιόπιστο, διότι δεν μπορεί να αμφισβητηθεί από κάτι άλλο πιο αξιόπιστο από αυτό. Αντίθετα με την λογική που είναι ευάλωτη στην εκλογίκευση και την σοφιστία, το συναίσθημα είναι πάντα αληθινό γιατί είναι αρχέγονο και πηγαίο. Ο,τι δε είναι αληθινό, έρχεται πάντα από μόνο του. Αντίθετα, ό,τι φέρνεις με το ζόρι δεν είναι ποτέ αληθινό. Ποτέ. Στην ζωή, μόνο το απλό είναι αληθινό, το απλό και το αβίαστο. Γιαυτό, ο άνθρωπος πρέπει να κάνει ότι είναι να κάνει, οι άλλοι να κάνουν ότι είναι να κάνουν και τελικά ότι είναι να γίνει θα γίνει. Ετσι δουλεύουν τα πράγματα. Ετσι απλά, χωρίς βία ή ''βια-σύνη''. Απλά και προπάντων φυσικά, όχι εκλογικευμένα και ηθικοποιημένα, όχι δηλαδή με την κακή έννοια εξανθρωπισμένα. Γιατί κάποτε πρέπει να καταλάβουμε πως ότι προϋπήρχε, δικαίως διοικεί και ότι έπεται, τουλάχιστον αρχικά, δικαίως διοικείται.

Οσο λοιπόν το ηθικό θα απομακρύνεται από το φυσικό, τόσο το νόμιμο και το επιτρεπτό - το ηθικό - θα εξανθρωπίζεται για να μας βολεύει. Το παρελθόν θα δυναστεύει το παρόν κι εκείνο με την σειρά του, έρμαιο, θα υποτάσσεται, σκύβοντας φοβισμένα το κεφάλι σε ένα άγνωστο μέλλον.

(ΗΚ)