TΟΥΣ ΜΕΝ ΤΗΣ ΠΟΛΕΩΣ ΝΟΜΟΥΣ ΒΙΑΣΑΣΘΑΙ ΔΥΝΑΤΟΝ, ΤΟΥΣ ΔΕ ΤΗΣ ΦΥΣΕΩΣ ΟΥ

Νοέμβρης, λιομάζωμα, ένας αέρας ανανέωσης και ελπίδας διαπερνά την ελληνική ύπαιθρο καθώς οι χούφτες γεμίζουν από τον ιερό καρπό που τόσες και τόσες γενιές έχει αναθρέψει.

ΚΙ είν' οι ελιές, Πατρίδα μου ακούραστες γριούλες.
Με τον καρπό τους τρέφουνε παιδάκια και μανούλες.
Κι είν' οι ελιές, Πατρίδα μου δέντρα ευλογημένα
που στέκονται στον άνεμο με τα κλαδιά απλωμένα!

Ας έδινε ο Θεός να άγγιζε αυτός ο άνεμος και τις πόλεις μας...

Για έναν άνθρωπο που δεν λέει σχεδόν ποτέ του ‘’χρόνια πολλά’’, τα μηνύματα που δέχθηκα στα γεννέθλιά μου ήταν κάτι παραπάνω από πολλά και σίγουρα πολύ περισσότερα από όσα δικαιούμαι ή αξίζω. Μόνο ευχαριστώ μπορώ να πώ. Ενα ευχαριστώ από καρδιάς, τόσο για την τιμή που μου κάνατε να με θυμηθείτε, όσο και για την ακόμη μεγαλύτερη να σπαταλάτε τον πολύτιμο χρόνο σας και να με διαβάζετε. Δεν θα ήμουν ειλικρινής αν έλεγα ότι αναγνωσιμότητες που έχουν ξεπεράσει και τις επτά χιλιάδες για μία ανάρτηση στο σύνολο των κοινωνικών δικτύων, δεν με αγγίζουν ή με αφήνουν αδιάφορο. Η αναγνώριση δε που εκφράζεται στις ευχές αρκετών σχετικά με την εμμονή και την προσκόλλησή μου στις αρχές, με κάνει ιδιαίτερα αισιόδοξο αφού για να αναγνωρίσεις κάτι πρέπει πρώτα να το καταλαβαίνεις, όταν δε το επαινείς, να το ασπάζεσαι κιόλας. Πως να μην νοιώθω όμορφα μετά όταν έχουμε σιχαθεί πιά να βλέπουμε γύρω μας σήψη και διαφθορά; Υπάρχει ελπίδα όσο αυτή η ελληνική σπίθα δεν σβύνει.

"Δεν είναι μόνο το ταξίδι, ούτε καν η Ιθάκη. Είναι εκείνο το γιατί στη μέση", έγραφα λοιπόν τέτοια μέρα πρίν από δύο χρόνια. Σήμερα που αναπολώ - γιατί πάντα κάνω ταμείο στα γεννέθλιά μου - σκέφτομαι ακριβώς το ίδιο. Σκέφτομαι ότι εκείνο το ''γιατί'' χάθηκε κάπου ανάμεσα στα πολλά τα λόγια, τα άχρηστα. Τόσο άχρηστα όσο άχρηστο είναι το όργωμα σε ένα χωράφι που το χώμα του είναι γεμάτο αλάτι και πέτρες. Και πόσο άδικη είναι τελικά η ζωή που επιτρέπει σε αυτές τις πέτρες να δροσίζονται από τον ιδρώτα εκείνων που προσπαθούν μάταια να οργώσουν αυτό το άχρηστο χωράφι...

Δεν υπάρχει ισότητα στην πλάση, αυτό είναι το μόνο σίγουρο. Η εμμονή όμως με αυτήν την ουτοπική ισότητα όπως την αντιλαμβάνεται ο άνθρωπος που δέχεται να παίρνει χωρίς να δίνει αλλά ποτέ το αντίθετο, τιτλοφορείται παραπλανητικά δικαιοσύνη και μπερδεύει πολύ τα πράγματα. Γιατί όταν η ζυγαριά δεν ισορροπεί, δικαιοσύνη δεν υπάρχει. Κι αν δεν υπάρχει στην ανθρώπινη κοινωνία (γιατί στην φύση δεν υπάρχει τίποτα χωρίς αυτήν), τι κάνεις μετά; Που στηρίζεσαι; Tους μεν της πόλεως νόμους βιάσασθαι δυνατόν, τους δε της φύσεως ου (τους ανθρώπινους νόμους είναι δυνατόν να τους παραβεί κανείς, όχι όμως και τους φυσικούς) είπε κάποτε ο Διονύσιος ο Πρεσβύτερος του Ερμοκράτους, τυράννου των Συρακουσών.

Αυτό έλεγε ο αρχαιοελληνικός στοχασμός που θα έπρεπε να αποτελεί θεμέλιο σκέψης και κοινό παρονομαστή στην ζωή μας. Ελεγε ακόμη όμως ότι με την λογική δεν βγάζεις άκρη. Δεν φτάνει. Τυχαία συνάντηση με το ''καλό και το δίκαιο'' δεν είναι σίγουρο ότι θα συμβεί. Μπορεί ναί, μπορεί όχι. Και εκείνο το ''εμείς'' (αντί του εγώ) που τόσο πολύ αναπαράγουμε τελευταία, δεν είναι δα και τόσο αθώο αφού έχει προϊστορία γεμάτη από καταδικαστικές αποφάσεις για δολοφονίες αρίστων κατά συρροή και κατ' εξακολούθηση. Το σύνολο πάντα υπάρχει ''καί'' εις βάρος του ατόμου, όχι μόνο υπέρ του, ιδία των προεξεχόντων των υπολοίπων ‘’σταχυών’’. Αυτών δηλαδή που χρειάζεται το σύνολο για να εξελιχθεί... Δεν βγάζεις άκρη...

Ισως τελικά αυτό να είναι και το μεγάλο μυστικό. Οτι δεν έχουμε πλέον τα εγχέγγυα για να βγάλουμε άκρη και ότι, ό,τι άκρη βγεί, θα πρέπει απλά να είμαστε έτοιμοι να την αναγνωρίσουμε, αν μας πέσει ο κλήρος να εμφανιστεί ώς δια μαγείας μπροστά μας. Εκεί ο ισόθεος Πλάτων είχε μεγάλο δίκιο. Οσο δίκιο είχε και ο σοφός (έτσι τον αποκάλεσε η Πυθία) Σοφοκλής όταν μας δίδασκε δια των έργων του ότι μία αντιδιαμετρικά αντίθετη θέση από την σωστή δική μας, δεν είναι κατ' ανάγκη λανθασμένη και άρα η ουσία της τραγωδίας μας έγκειται στην αδυναμία μας να επιλέξουμε ανάμεσα σε δύο ισχυρά σωστά.

Τελικά, η προσκόλληση στην ελιά δεν είναι αναχρονισμός. Ούτε κάν μάταιη παλιομοδίτικη στάση ζωής μέσα σε έναν ραγδαία εναλασσόμενο κόσμο που καλπάζει προς το αύριο, γιατί αν η κατεύθυνση που έχει πάρει είναι διαφορετική από εκείνη που σηματοδοτεί η ελιά, όσο γρήγορα κι αν καλπάζει εμάς πρέπει να μας αφήνει παγερά αδιάφορους.

Να είστε όλοι καλά, να τα έχετε πάντα και πρώτιστα καλά με τον εαυτό σας ώστε σαν τον Οδυσσέα να μπορέσετε να αντισταθείτε στους πειρασμούς των σημερινών σειρήνων που θέλουν να σας τραβήξουν μακριά από την ‘’ελιά’’... και να είστε προσεκτικοί με ποιούς δημιουργείτε αναμνήσεις... γιατί υπάρχει ο κίνδυνος να μην σβηστούν ποτέ. 

(ΗΚ)