ΖΗΤΕΙΤΑΙ ΔΙΑΘΕΣΗ ΓΙΑ ΑΥΤΟΔΙΑΘΕΣΗ

Εντυπωσιάζομαι από την έλλειψη διάθεσης για... αυτοδιάθεση. Αντιγράφουμε στα σχολεία, αντιγράφουμε και στη ζωή αφού, αρέσει δεν αρέσει, όπως προπονήσαι πολεμάς. Νόμος. Λέμε αριστεροί και δεξιοί όπως οι Γάλλοι, φασίστες όπως οι Ιταλοί και ένα σωρό άλλα τέτοια περίεργα και προπάντων ξένα επίθετα που δεν είναι τίποτε άλλο από κακέκτυπα αντίγραφα πολιτικοκοινωνικών αρχαιοελληνικών μοντέλλων. Μπορεί να μας εξηγήσει κανείς για ποιόν λόγο σπεύδουμε να αντιγράψουμε ξένα συστήματα που, προσέξτε, δεν εκφράζουν την ελληνική ιδιοσυγκρασία, αντί να πάμε κατ' ευθείαν στα δικά μας πρωτότυπα που ούτως ή άλλως έχουν αντιγράψει όλοι αυτοί που εμείς τώρα αντιγράφουμε; Επίτηδες η τεράστια πρόταση χωρίς κόμματα... Μπάς και κοπεί το οξυγόνο και ξυπνήσουν ορισμένοι από τον λήθαργο. Μιλάω καυστικά αλλά πολύ σοβαρά. Αυτό τώρα με τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, τι "πράμα" είναι; Ποιά είναι η ουσία αυτής της θέσης; Πρακτικά κάνει ποτέ κάτι πέραν των εθιμοτυπικών που θα μπορούσε να κάνει ο οποιοσδήποτε άλλος πολιτικός ηγέτης; Ειδικά έτσι όπως επιλέγεται δεν είναι τίποτα παραπάνω από ένα μπιμπελό. Ναι ή όχι; Αρα, τι τον θέλουμε; Μόνο και μόνο για να "διατηρήσουμε" αυτά που μας επέβαλλαν από το '21 και εντεύθεν οι Αγγλογάλλοι; Δεν βλέπετε ότι όλα τα συστήματα διακυβέρνησης από την επανάσταση του 21 και μετά δεν έχουν την παραμικρή σχέση με την ελληνικότητα και την ιδιοσυγκρασία μας; Κάνουν για κείνους, ίσως, αλλά για μάς, κρίνοντας έστω εκ του αποτελέσματος, ΔΕΝ ΚΑΝΟΥΝ. Δεν το βλέπει κανείς αυτό; Τα αποτελέσματα αυτά τα 200 χρόνια (δεν είναι και λίγα 200 χρόνια...) που πέρασαν σας ικανοποιούν; Τι να την κάνουμε άλλη μία τέτοιου τύπου ολιγαρχία - γιατί δημοκρατία δεν είναι αφού ο δήμος δεν κρατεί - αν όχι για να συνεχίσουμε να δηλώνουμε εμπράκτως την υποταγή μας στα ξένα κέντρα εξουσίας; Πέρα από την άμεση δημοκρατία, την πραγματική τοπική αυτοδιοίκηση (την πραγματική, με αποφασιστικό χαρακτήρα, όχι απλά συμβουλευτικό όπως σήμερα) και μία μικρή συντονιστική κεντρική εξουσία σε θέση μαέστρου, δεν υπάρχει άλλο σύστημα που να ¨κάνει" για τον Ελληνα. Οσο περισσότερο απέχει από το άτομο (τον πολίτη) η ευθύνη και η υποχρέωση, τόσο θα την απεμπολεί. Αυτό βλέπουμε σήμερα. Λόγια και θεωρίες όλοι, ευθύνη κανείς, πράξεις ανύπαρκτες. Εκτός αν βλέπετε εσείς κάτι διαφορετικό.

Το για πάντα δεν κρατάει ποτέ. Το ποτέ ανατρέπεται πάντα. Τα ξεχάσαμε αυτά. Μας έσπρωξαν μέσα στην διαδικασία και με τον υπερκαταναλωτισμό και την υπερεργασία (=δουλεία), ρούφηξαν από την ζωή μας τον ελεύθερό μας χρόνο, την πεμπτουσία του ελληνικού τρόπου ζωής και σταματήσαμε να φιλοσοφούμε. Ετσι, ενώ κυττάμε, δεν βλέπουμε πόσο δύσκολο κατήντησε να συλλάβει ο άνθρωπος ότι δεν υπάρχει νικητής ακόμη και σε έναν ψεύτικο δικό του κόσμο που ο ίδιος έφτιαξε. Που τον έφτιαξε πονηρά, "ξεχνώντας" βολικά να εντάξει μέσα του την εναλλαγή, την περιοδικότητα, την συχνότητα και όλες εκείνες τις φυσικές παραμέτρους που δεν μας ρωτάνε για να υπάρχουν. Κατά συνέπεια επιμένει στην διατήρηση (της εξουσίας), με αποτέλεσμα το παλιό να μην δέχεται το νέο και το νέο να μην σέβεται το παλιό. Και κανένα από τα δύο να μην καταφέρνει έτσι να γευτεί τα λάφυρα της άμιλλας και της συνεργασίας αφού τα θυσιάζουν στον βωμό του άκρατου αλλά επίπλαστου και ξενόφερτου ανταγωνισμού.

Η επιβολή της δυνάμεως δεν ισούται με ανταγωνισμό. Ξαναδιαβάστε το αυτό, γιατί ο Δαρβίνος ούτε που το κατάλαβε - δεν έχουν αυτές οι δύο έννοιες την ίδια εστίαση, την ίδια αφετηρία, τα ίδια κίνητρα - αλλά κατάφερε, όπως και τόσοι άλλοι της εποχής του, να γίνει θεμέλιο σε ένα σωρό πολιτικές και οικονομικές θεωρίες την αποτυχία των οποίων σήμερα όλοι βιώνουν. Άνθρωποι που έκαναν μπάνιο μία φορά τον χρόνο - και αν... - ελέγχουν ακόμη τις κοινωνίες και τις ζωές μας. Κι εμείς τους αφήνουμε, αυτό είναι το χειρότερο.

Με τα μάτια στραμμένα στο εύκολο, στο ξένο, στο πιο πράσινο γρασίδι του γείτονα - χωρίς να μας νοιάζει αν είναι πλαστικό - και με θολή στο μυαλό μας την έννοια της αξίας, αφού τα αυτοκίνητα που οδηγούμε και τα ρούχα που φορούμε "αξίζουν" πλέον πιό πολλά από τον άνθρωπο (που υποτίθεται τα χρησιμοποιεί ενώ στην ουσία είναι ο δούλος τους), το αποτέλεσμα είναι προδιαγεγραμμένο. Μιλάμε για την αξία κάποιου πράγματος και στην ουσία εννοούμε την τιμή του... το πόσα λεφτά κάνει... Τα μπλέξαμε πολύ τα πράγματα. Αντί να δούμε πώς θα κάνουμε τις ζωές μας ελληνικότερες και καλλίτερες, ασχολούμαστε με το ποιός θα είναι ο νέος πρόεδρος της Ελληνικής Προεδρευόμενης Κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας. Τίποτα από όλες αυτές τις λέξεις δεν είναι πραγματικά δικό μας. Ακόμη και η Δημοκρατία, στην πραγματικότητα κάποτε ήταν Πολιτεία... Αλλο πράγμα αγαπητοί μου ο κλήρος μεταξύ ίσων, εντελώς άλλο η ψηφοθηρία.

Ο χρόνος όμως δικάζει. Άλλοτε καταγράφει, άλλοτε διαγράφει και όταν βαριέται και κουράζεται, απαξιεί και αγνοεί. Αφού δεν αλλάζουμε εμείς, όλα θ' αλλάξουν σύντομα στην Ελλάδα και θα μας αναγκάσουν να προσαρμοστούμε με το ζόρι. Η ανάγκη σέρνει όσους δεν την ακολουθούν οικιοθελώς. Δεν παρακαλάει... Τους σέρνει σαν σκλάβους. Οι Ελληνες ήταν οι μόνοι που κάποτε κατάφεραν να της αντισταθούν και να ελευθερωθούν από τα ατσαλένια δεσμά της. Κάποτε... Μιά φορά και έναν καιρό... όπως στα παραμύθια. Τώρα, μέχρι και η κοκκινοσκουφίτσα θα παρακαλάει τον λύκο να την πάρει μαζί της στο παραμύθι του, μακριά από τους ανθρώπους, μπας και σωθεί από την σούπα της ισοπέδωσης που σαν τσουνάμι ξεχύνεται καταπάνω μας.

(EK)

ΥΓ. Δεν καταλαβαίνω τους λόγους της επιλογής της κυρίας Σακελλαροπούλου (επιλογής, όχι εκλογής) στην θέση της Προέδρου της Δημοκρατίας, αλλά μαθαίνω ότι ανάμεσα στα προταθέντα ονόματα ήταν και εκείνο του επιτίμου Α/ΓΕΕΘΑ και τεως ΥΕΘΑ Ευαγγέλου Αποστολάκη, αλλά και άλλων "πολλών και ονομαστών" όπως θα έλεγε και ο φίλος μου ο Ομηρος. Ετσι εξηγείται η απελπισία της κοκκινοσκουφίτσας... Στο μεταξύ οι Ευρωπαίοι και οι Τούρκοι συνομιλούν για την Ελλάδα, με την Τουρκία που δεν είναι μέλος, χωρίς την Ελλάδα που είναι. Ο αντιπερισπασμός καλά κρατεί, η υποβάθμιση του κινδύνου είναι πάγια τακτική της προαποφασισμένης παράδοσης και η εστίαση σε ανούσια θέματα εξυπηρετεί κάλλιστα τον αποπροσανατολισμό. Αυτά.