ΟΥΔΕΝ ΕΣΤΙΝ
O Γοργίας είπε μεγάλες κουβέντες. Τόσο
μεγάλες που πρέπει να τις διαβάζει κανείς τουλάχιστον μία φορά την ημέρα για να
μην ζεί μέσα σε μία εικονική πραγματικότητα, βουτηγμένος στην ψευδαίσθηση. Οι
άνθρωποι δεν μπόρεσαν, δεν μπορούν και το πιθανότερο είναι ότι δεν θα μπορέσουν
ποτέ να συνεννοηθούν, αφού η γνώση ούτε εξηγείται με λόγια, ούτε μεταφέρεται.
Παράξενο όλο αυτό; Καθόλου. Από την μία άκρη το όλον, από την άλλη το τίποτα
και στην μέση ο συμβιβασμός όπου ζούν οι ένδεκα στους δέκα, μία γκριζαρισμένη
περιοχή που καταλαβαίνεις και δεν καταλαβαίνεις, που μπορείς μεν να
εκλογικεύεις και άρα να ψευτοκαταλαβαίνεις την κατάσταση του συνανθρώπου σου,
αλλά που ποτέ όμως δεν θα της επιτρέψεις να σπρώξει στην άκρη τον εγωισμό σου
και την δική σου ανάγκη. Ποτέ. Ούτε ακόμα και αν πρόκειται για το καλό σου!
Μιά φορά και έναν καιρό, πριν 25 - 30
περίπου χρόνια, όταν η πάλαι πότε κραταιά JKA με έστελνε ανά τον κόσμο να διδάσκω και να αξιολογώ τα
μέλη της, ήρθα αντιμέτωπος με ένα χρονίζον πρόβλημα συμπεριφοράς μεταξύ δύο ομάδων
ανθρώπων μέσα στην ίδια οργάνωση. Θυμάμαι χαρακτηριστικά ότι τους έβαλα να
κάνουν στην πράξη το πείραμα με τα ονόματα και τα χαρτάκια. Σε ένα διάλειμμα
ενός σεμιναρίου, τους μάζεψα όλους - περί τα τετρακόσια άτομα - και τους
ζήτησα να γράψουν ο καθένας τους σε ένα χαρτάκι το όνομά του. Στην συνέχεια, τα
ίδια χαρτάκια, κάτι post-it που πήραμε από την γραμματεία για να μην ξεχωρίζεται το
ένα από τα άλλα οπτικά, τους ζήτησα να τα ρίξουν διπλωμένα μέσα σε ένα άδειο
χαρτοκιβώτιο που βρήκα πεταμένο στο κιλικείο, τα
κούνησα για να ανακατευτούν και μετά τους είπα να κρατήσουν χρόνο για να δούμε
πόσο γρήγορα θα έβρισκε ο καθένας το δικό του. Πρώτος από όλους σταμάτησε να
ψάχνει ο ένας εκ των δύο ¨αρχηγών¨...
Τότε τους έδωσα εντολή να σταματήσουν όλοι
το ψάξιμο. Ήταν προφανές ότι μέχρι την άλλη μέρα το πρωί να έψαχναν, δεν θα
κατάφερναν να βρούν όλοι όλα τα χαρτάκια τους. Με κυττούσαν με την απορία
έκδηλη στα μάτια τους και αφού άφησα να περάσει λίγος χρόνος ώστε να χωνέψουν
καλά την ανεπάρκεια της προσπάθειάς τους, πήρα όλα τα χαρτάκια, τα ξαναπέταξα
μέσα στο χαρτοκιβώτιο και τους είπα να πάρει ο καθένας μόνο ένα, το
οποιοδήποτε. Στην συνέχεια είπα σε εκείνον που είχε σταματήσει πρώτος να ψάχνει
πρίν, να φωνάξει δυνατά το όνομα που είχε γραμμένο το χαρτάκι που κρατούσε στο
χέρι του και να το δώσει σε εκείνον που του ανήκε. Εκείνος μετά θα φώναζε το
όνομα που είχε το δικό του χαρτάκι γραμμένο και ούτω καθ΄ εξής. Έτσι, κρίκο
κρίκο, η αλυσίδα ξεδιπλώθηκε σε χρόνο ρεκόρ, έχοντας στα χέρια του ο καθείς το
δικό του χαρτάκι.
Συνεργασία αντί εγωϊσμός; Ρώτησα δυνατά
¨κανέναν και όλους¨... Oss φώναξαν... Νομίζω
κάναμε αρκετό καράτε για σήμερα, τους είπα και τους άφησα στις σκέψεις τους. Έφυγα
παίρνοντας μαζί μου τους δύο ¨αρχηγούς¨ και πήγαμε για φαγητό. Κανένας τους δεν
μίλαγε. Ήταν σαφές ότι είχαν εντυπωσιαστεί αλλά εγώ ήξερα ότι μπροστά στο εγώ,
ακόμη και το συμφέρον πάει περίπατο. Έπρεπε όμως να προσπαθήσω.
Είναι προς συμφέρον σας να σκέφτεστε τον
συνάνθρωπό σας, τους είπα. Όπως και αν το δείτε, κοινωνικά, οικονομικά,
πολιτικά, σας συμφέρει να έχετε μία κοινωνική δεξαμενή από όπου να αντλείτε
μορφωμένους και υγιείς σημερινούς μαθητές και αυριανούς συνεργάτες και ενεργά
μέλη της κοινωνίας σας. Μέχρι ένα βαθμό, ότι κάνετε για τον συνάνθρωπό σας δεν
είναι έξοδο αλλά επένδυση για το δικό σας μέλλον. Αν δεν το καταλάβετε αυτό δεν
θα μπορέσετε ποτέ να χτίσετε οργάνωση ή οτιδήποτε άλλο συλλογικό. Αν δεν
καταλάβετε την πολλαπλασιαστική δύναμη που κρύβεται στην συνεργασία, δεν θα
πάτε πουθενά.
Ο κόσμος είναι ήδη εντροπικός... Αν του
φορτώνουμε και επιπρόσθετα βάρη με την συμπεριφορά μας, το μόνο που θα
καταφέρουμε έτσι που κατρακυλάει, είναι να τον στείλουμε στο γκρεμό μιά ώρα
αρχύτερα.
Σε αυτό το κράτος πήγαινα 4 φορές τον χρόνο από 7 – 10 ημέρες την φορά. Όσο πήγαινα μετά το συγκεκριμένο συμβάν, για περίπου 6 χρόνια δηλαδή, όλα ήταν μια χαρά. Όχι καλά, αλλά το γεγονός ότι όντως προσπαθούσαν να τα καταφέρουν τους έδινε μεγαλοπρέπεια και δύναμη να συγχωρεί ό ένας τα λάθη ή τις παραλείψεις, ή ακόμη και τις ιδιοτροπίες του άλλου. Έτσι κατάφεραν να χτίσουν οργάνωση και μάλιστα πολύ καλή και αξιόλογη. Όταν άσχετοι με εκείνους και εμένα παράγοντες με ανάγκασαν να σταματήσω να πηγαίνω, η οργάνωση διαλύθηκε στα εξ ών συνετέθη εντός έτους. Ο λόγος με απασχόλησε πολύ και έχει μεγάλο ενδιαφέρον, αλλά αυτό είναι θέμα για κάποια άλλη ανάρτηση.
Ο συσχετισμός με την δική μας κοινωνία είναι οφθαλμοφανής και ο πραγματικός λόγος που έγραψα αυτές τις γραμμές. Παρ΄ όλο που λείπω για πολλοστή φορά από την Πατρίδα – ήδη 5 χρόνια τώρα αυτήν την φορά – αισθάνομαι σαν να μην έφυγα ποτέ, με απασχολεί πάντα και νοιώθω την ανάγκη να κάνω κάτι δημιουργικό για να την βοηθήσω, όπως έκανα πάντα. Εκτός λοιπόν από το να χρησιμεύω σαν δίοδος πώλησης ελληνικών προϊόντων στην παγκόσμια αγορά – κάτι που κάνω ήδη αυτά τα 5 χρόνια και που και αυτό είναι θέμα ανάρτησης από μόνο του (γιατί έχει μπόλικο ελληνικό ¨καρύκευμα¨ αυτή η δραστηριότητα) – το άλλο που μπορώ να κάνω είναι να γράφω.
Καλή εβδομάδα να έχουμε όλοι μας και να προσέχουμε… για να έχουμε…
(ΗΚ)
Comments
Post a Comment