ΑΦΟΥ ΟΛΟΙ ΤΑ ΞΕΡΟΥΝ ΟΛΑ, ΠΩΣ ΠΑΜΕ ΤΟΣΟ ΧΑΛΙΑ;

Εχω αποφύγει - όσο μπόρεσα - να ευχηθώ για τον νέο χρόνο διότι δεν πιστεύω ότι αυτό που ζούμε, αυτή η αλλαγή πλεύσης του πλανήτη, έχει έστω πλησιάσει προς το τέλος της. Η λανθασμένη εστίαση του κόσμου όσον αφορά το ζητούμενο κάνει τα πράγματα πολύ δυσκολότερα αφού επιτρέπει χώρο να αναπτυχθούν ένα σωρό ανεκδιήγητοι που μας έχουν φάει το κεφάλι με τις ασυναρτησίες τους, θολώνοντας έτσι ακόμη περισσότερο τα ήδη λασπωμένα νερά. Κανένας δεν μπορεί να σε αναγκάσει με το ζόρι να γίνεις σκλάβος της υπερβολής. Το θέλεις και το κάνεις αφού επιλογή έχεις πάντα. Το ξαναγράφω αυτό με κεφαλαία, ΠΑΝΤΑ. Οσο όμως η υπερβολή και η ασυδωσία εισχωρούσε - χρόνια τώρα - και στις πιό κρυφές κοινωνικές μας πτυχές, τόσο η σημαντικότατη μεσαία τάξη έσβυνε σαν κερί. Εκτός από μία μικρή μεταπολεμική ανάπαυλα, λιώνει σιγά αλλά σταθερά εδώ και έναν αιώνα. Δεν είναι φρέσκο αυτό το φρούτο - αντιθέτως είναι κυριολεκτικά σάπιο - και κατά συνέπεια δεν είναι άγνωστο. Covid και σία ήρθαν πρόσφατα πολύ βολικά και έγιναν εξαιρετικά εργαλεία τρόμου στα χέρια εκείνων που εύκολα ξεχωρίζουν από τα δύο τους μέτρα και τα τρία τους σταθμά. Λες και εκείνοι είναι απρόσβλητοι και υπεράνω, όχι σαν τους υπόλοιπους, τους κοινούς θνητούς που πρέπει να μαντρώνονται, να καταστρέφονται οικονομικά - το 85% των ελληνικών επιχειρήσεων είναι ¨μεσαιοταξίτηκες¨ οικογενειακές επιχειρήσεις- και να αλλοιώνονται κοινωνικοπολιτικά. Χωρίς μεσαία τάξη οι σημερινοί τρόποι διακυβέρνησης που γνωρίζουμε δεν θα έχουν αντικείμενο. Χωρίς πολίτες δεν θα υπάρχει πόλις (κοινωνία δικαιοσύνης μεταξύ ίσων - το τελευταίο με την αρχαιοελληνική του έννοια), ούτε πραγματική ψήφος, τουλάχιστον όπως την εννούμε σήμερα. Και για να μην φανεί ότι αποφεύγω να τοποθετηθώ, προβλέπω την μετατροπή της ψήφου από τάχα αποφασιστική που είναι σήμερα σε συμβουλευτική, δηλαδή ψήφο βιτρίνας, άσχετα αν δεν σας το πούν ποτέ. Το τάχα κολλάει στο ότι οι επιλογές προς ψηφοφορία του πολίτη ΔΕΝ είναι ελεύθερες αλλά περιορισμένες και προσχεδιασμένες. Δηλαδή, ψηφίζουμε έναν από όσους υπάρχουν μέσα στο καλάθι που μας σερβίρουν και άλλοι έχουν επιλέξει για εμάς, όχι εμείς και όχι κάποιον έξω από αυτό. Δεν θα επεκταθώ προς το παρόν επί τούτου, αλλά αν θέλετε κρατήστε το. Οδεύουμε λοιπόν, εκτός συνταρακτικού αποόπτου, σε παγκόσμια κλίμακα, σε κοινωνίες δύο ταχυτήτων με πλούσιους και φτωχούς, όπου οι φτωχοί θα δουλεύουν για τα χρήματα και οι πλούσιοι θα βάζουν τα χρήματα να δουλεύουν γι αυτούς. Τόσο απλά. Ο κομμουνισμός που φυτεύτηκε πριν 100 χρόνια μπορεί να μην έπιασε, αλλά οι άνθρωποι μαθαίνουν πολύ δύσκολα από τα λάθη τους και καθόλου από την ιστορία τους. Απλά την επαναλαμβάνουν. Αενάως.

Ετσι λοιπόν, μέσα σε αυτό το σουρεαλιστικό σκηνικό, γεμίσαμε δοκησίσοφους και ξερόλες επί παντός επιστητού, συνωμοσιολόγους ή αλλιώς ερευνητές όπως αυτοαποκαλούνται που δεν μπορούν να βρούν καν τα κλειδιά του αυτοκινήτου τους, στρατηγικούς αναλυτές της κερκίδας, διεθνολόγους του καφενείου και φιλοσόφους του καναπέ. Οσοι δε τό είχαν κρυφό καμάρι, ξεθάφτηκαν τώρα με τον covid. Κοινό γνώρισμα όλων το "εγώ το είπα πρώτος", κάτι σαν εκείνο το κοινό γνώρισμα των ανατολιτών (και μη) ¨ιδρυτών¨ συστημάτων πολεμικών τεχνών (τι πρωτόγνωρο και καινούργιο ανακάλυψαν αλήθεια όλοι αυτοί;) και των γιαλαντζί αρσενικών ελληναράδων που ενώ απαιτούν εμφατικά γυναικεία επιβεβαίωση για τον φημολογούμενο ανδρισμό τους, δεν αντιμετωπίζουν με το ίδιο σθένος και σοβαρότητα την διανομή της εθνικής μας κυριαρχίας και απεμπολούν άνευ αντιδράσεως και αντιλογίας την ατομική τους ελευθερία, ως πειθήνια αμνοερίφια. Και μετά παραπονιούνται που τους μαντρώνουν, εννοώντας βέβαια το κλείσιμο στο σπίτι. Τόσο ρηχά... Εγώ όμως δεν βλέπω μόνο αυτό το μάντρωμα. Ισα ίσα που αυτό είναι κάτι μόνο διαδικαστικό και πολλές φορές αναγκαίο, άσχετα αν η διαχείρησή του έγινε με απαράδεκτο τρόπο. Γράφω για τό άλλο που δεν τους απασχόλησε ποτέ και που δεν επιτρέπει ατομική και κοινωνική ανέλιξη σε υψηλότερα σημεία θέασης. Το μάντρωμα που δεν γίνεται με φράχτες από τσιμέντο και τούβλα, αλλά με κάτι άλλους φτιαγμένους από την ημιμάθεια και την ψευδαίσθηση, από την ισότητα που έχει αντικαταστήσει την δικαιοσύνη και από την απουσία ενθουσιασμού και οράματος, με την διαδικασία και την ρουτίνα να έχουν ήδη συμπληρώσει το κενό. Και με πόσα άλλα ακόμη που εμείς πιστεύουμε ότι μας προστατεύουν...

Μάθαμε στους φράχτες και στα όρια, στα πλάνα και στους υπολογισμούς... Οσο όμως ο άνθρωπος θα ζεί με την ψευδαίσθηση της προστασίας των ορίων και των υπολογισμών, ο Θεός θα γελάει.

(ΗΚ)