ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΚΑΙ ΥΠΕΡΒΟΛΗ

Με αυτά και με τα άλλα, φτάσαμε στο σημείο που ο καθένας έχει τα δικαιώματά του και το δίκιο του, αδιαφορώντας όμως για τα δικαιώματα και τα δίκαια των υπολοίπων. Αν όμως όλοι έχουν μόνο δικαιώματα, τις υποχρεώσεις ποιός τις έχει? Κι αν έχουν όλοι δίκιο, τελικά το βρίσκει κανένας; Το ¨ό,τι φτιάχνει τον καθέναν¨ είναι πολύ λίγο για να χτίσεις κοινωνία. Δεν έχει δύναμη αυτή η κόλλα για να κολλήσει τις μονάδες σε ένα ισχυρό σύνολο. Η ατομικότητα και η συλλογικότητα κάπου πρέπει να βρούν έστω και ένα κοινό σημείο. Κάπου πρέπει να υπάρξει μία χρυσή τομή των πρέπει και των θέλω. Και κάπου πρέπει όλοι αυτοί οι yoloτζήδες της φακής να μας κάνουν την χάρη, αλλιώς οι φάπες, τόσο μεταφορικά όσο και κυριολεκτικά, θα καταστούν αναπόφευκτες. Και δεν μιλάω συβυλλικά...

Οταν κάποιος αντίστοιχος αμερικανός yoloτζής του γλυκού νερού πήγε και είπε στούς γνωστούς τροβαδούρους της κάντρυ, Τζόνυ Κάς και Γουέλον Τζένιγκς (που δεν είναι πιά μαζί μας) ότι έχει το δικαίωμα να κάψει την Αμερικανική σημαία αφού έχουμε ελευθερία, και οι δυό του απήντησαν ότι έτσι είναι, αλλά και αυτοί αντιστοίχως έχουν το δικαίωμα να τραβήξουν τα όπλα τους (ήταν και οι δύο μονίμως ¨σιδερωμένοι¨) και να τον γεμίσουν μολύβι προστατεύοντας το υπέρτατο σύμβολο της δικής τους ελευθερίας! Αν αγαπητοί δεν σταματήσουμε να εξερευνούμε τα χωράφια της ¨ύβρεως¨, εκεί θα φτάσουμε και μάλιστα αρκετά σύντομα αφού η ιδιοσυγκρασία μας είναι παγκοσμίως μοναδική ως προς την υπέρβαση και την υπερβολή. Γιαυτό άλλωστε θεοποιήσαμε από αρχαιοτάτων χρόνων και το ¨μέτρο¨. Γιατί ποτέ μας δεν το είχαμε.

¨Βασιλικότεροι των βασιλέων πασχίζουν να υπηρετήσουν οι αμνοί που νομίζουν ότι θα αποφύγουν το λεπίδι λόγω μιάς επίπλαστης και ομιχλώδους διαφορετικότητας που τους έπεισαν να αισθάνονται. Bαρύ το παραισθησιογόνο ναρκωτικό που κάνει την κόλαση παράδεισο, γή της επαγγελίας την φυλακή, άγγελους τους δαίμονες. Τελικά υπάρχει χειρότερο από την δουλεία: Το να νομίζεις ότι είσαι ελεύθερος¨ (απόσπασμα από το νέο μου βιβλίο).

(ΗΚ)