ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ ΤΟ ΧΘΕΣ ΝΑ ΖΗΛΕΥΕΙ ΤΟ ΣΗΜΕΡΑ;

Μηνύματα παντού! Στους τοίχους, στα λεωφορεία, στα chat των κοινωνικών δικτύων... Παντού. Ολα όμως με υπονοούμενα, δια της τεθλασμένης, ποτέ στα ίσια. Αντε να συννενοηθούμε μετά...

Ευτυχώς έξω βρέχει για τα καλά. Σκέφτομαι ότι τελικά καμμιά σταγόνα βροχής δεν πέφτει στο λάθος μέρος. Αντίθετα με τον άνθρωπο που έχει πλέον μπερδέψει μέσα και σκοπούς, η Φύση δρά πάντα στοχευμένα, χρησιμοποιώντας τα μέσα μόνο ως εργαλεία, χωρίς ποτέ να τους επιτρέπει να παίξουν ρόλο σκοπού.

Αντίθετα όμως με την Φύση, ο σκληρός πυρήνας του πολιτισμού μας πιά είναι υλικός (δεν ήταν πάντα έτσι). Είναι δηλαδή μία πρόσκαιρη προβολή του τρισδιάστατου χώρου στην 4η διάσταση (εγώ δεν την λέω χρόνο...) που πασχίζει μάταια να διατηρήσει την ενεργειακή της φόρτιση κόντρα στην εντροπία. Χρειαζόμαστε ακριβώς την διπλάσια ενέργεια από εκείνη που απαιτείται για να λειτουργήσουν τα κύτταρά μας, για να παράγουμε περισσότερα από όσα χάνουμε κάθε στιγμή, αλλά δεν υπάρχει πλέον περίπτωση να την βρούμε ποτέ εκεί που την ψάχνουμε. Το αποτέλεσμα; Μια συνεχώς φθίνουσα κατάσταση ύπαρξης σε όλα τα συστατικά μας μέρη ειδικά και στο σύνολο γενικότερα.

Θα μπορούσε να μας απασχολήσει η αναζήτηση μίας λύσης σε αυτό το πολύ σοβαρό πρόβλημα, όχι μόνο για να παρατείνουμε το προσδόκιμο ζωής μας, αλλά πολύ περισσότερο για την ποιοτική του αναβάθμιση. Θα μπορούσαμε να ξοδέψουμε στοχευμένα την λιγοστή ενέργειά μας προς αυτή την κατεύθυνση... Αντ' αυτού την κατασπαταλάμε σαν νεόπλουτοι που μόλις πιάσουν δυό δραχμές στο χέρι ξοδεύουν τέσσερεις... Χάνουμε πολύτιμο χρόνο αναλύοντας τεχνικές προσεγγίσεις χωρίς να μας έχει απασχολήσει ποτέ το γιατί τα χρειαζόμαστε όλα αυτά. Αναλωνόμαστε σε ατέρμονες και παντελώς άσκοπες αντιπαραθέσεις επί παντός επιστητού, με μόνο αποτέλεσμα την ψυχική και διανοητική μας κόπωση, αφού δεν εννοούμε να καταλάβουμε ότι ο δρόμος δεν ορίζεται από τον ανταγωνισμό αλλά από την άμιλλα. Ο ανταγωνισμός σε αδειάζει, η άμιλλα σε φορτίζει... Και μέσα σ' αυτό το περίεργο και τελείως αφύσικο πλαίσιο, βρίσκουμε αποκούμπι στον εγωϊσμό ξεχνώντας την προσωπικότητα και αδιαφορώντας όταν λειτουργούμε με δύο μέτρα και δύο σταθμά σχεδόν στα πάντα. Το θεμέλιο της ανθρώπινης συνύπαρξης, ο σεβασμός, βάλλεται τόσο πολύ που πλέον έχει γονατίσει, αφήνωντας ακάλυπτο τον άνθρωπο στα βέλη του φθόνου και στο δηλητήριο των λέξεων. Γιατί αυτές τις τελευταίες τις έχουμε πολύ εύκολες πιά... Τις εκστομίζουμε χωρίς να τις φιλτράρουμε και αντίθετα με τις σφαίρες και τα βέλη, εκείνες βρίσκουν πάντα τον στόχο τους και η ζημιά που προξενούν είναι πολλαπλάσια των βλημάτων. Λέξη που "ξεφεύγει από το έρκος των οδόντων" δεν μαζεύεται και επειδή ότι γράφει σ' αυτήν την ζωή δεν ξεγράφει, λειτουργεί σαν μία ακόμη τσεκουριά στα θεμέλια της άνθρωπινης συμβίωσης.

Κάποτε οι άνθρωποι έλεγαν λίγα και έκαναν πολλά. Υπήρξαν τέτοιοι άνθρωποι και μάλιστα η επιρροή τους ήταν τόσο ισχυρή που όλος ο πλανήτης ακόμη τους μνημονεύει. Σήμερα κάνουμε ακριβώς το αντίθετο, μιλάμε πολύ και κάνουμε λίγα και όσο αυτό ισχύει, ας μην διατηρούμε ελπίδες για ένα καλύτερο αύριο. Γιατί όπως στην μάχη πολεμάς ακριβώς όπως προπονείσαι πριν απ' αυτήν - καθαρά ποιοτική η μεταβλητή εδώ, γιατί έχω διαβάσει ένα σωρό δοκησισοφίες άκαπνων πολεμιστών του πληκτρολογίου - έτσι και το αύριο δεν θα μπορεί να είναι πολύ διαφορετικό από το σήμερα.

Είθε να σφάλλω. Μακάρι να πέφτω έξω και να καταφέρουμε να κάνουμε το χθές να ζηλεύει το σήμερα.

(ΗΚ, Σκέψεις)