Η ΕΝΝΟΙΑ ΤΗΣ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΣ ΕΔΡΑΖΕΤΑΙ ΣΤΗΝ ΠΡΟΛΗΨΗ

Μετά από πρόσφατη συνομιλία μου σχετικά με τα κοινωνικό θεμέλιο της δικαιοσύνης, τα μηνύματα που έλαβα πολλά, οι προβληματισμοί ακόμη περισσότεροι, η σύγχυση δεδομένη. Απαντώ από εδώ, όπως δεσμεύτηκα και όπως εγώ βέβαια αντιλαμβάνομαι τα πράγματα:

Η δικαιοσύνη, το μέγιστο πολιτικό αγαθό κατά Αριστοτέλη, δεν μπορεί να περιλαμβάνει την αδικία, αφού κάτι δεν μπορεί να είναι και να μην είναι την ίδια στιγμή. Δεν γίνεται να είναι το αυτό και το αντίθετό του συνάμα. Εκείνο το Α μπροστά σημαίνει ακριβώς αυτό αφού είναι στερητικό. Ετσι, όταν τιμάς την ΅ανάγκη΅ ισορροπώντας την ζυγαριά με μία δεύτερη αδικία, δεν εξυπηρετείς την ΅δικαιοσύνη΅. Δεν μπορείς να το κάνεις αυτό γιατί για παράδειγμα, έστω κι αν στερήσεις την ζωή ενός δολοφόνου διαπράτωντας μία δεύτερη αδικία (την στέρηση μίας ζωής), την ζωή του θύματος δεν έχεις την ικανότητα να την επαναφέρεις. Δηλαδή, δεν διορθώνεται ένα κακό που έγινε ότι κι αν κάνεις, ειδικά με ένα δεύτερο κακό.

Τότε;

Τότε η πρόληψη είναι μονόδρομος και στο δικό μου το μυαλό αυτή είναι και η βαθύτερη έννοια της δικαιοσύνης.

Με άλλα λόγια, αντί μία κοινωνία να σκέφτεται ατελείωτα πώς θα τιμωρήσει, θα ήταν σοφότερο να σκέφτεται ποιές προϋποθέσεις πρέπει να δημιουργήσει ώστε να μην υπάρχει λόγος για την αδικία. Ξοδεύουμε υπερβολικά μεγάλο χρόνο σκεπτόμενοι τι μπορεί να πάει λάθος και πώς θα το τιμωρήσουμε, λές και η τιμωρία είχε ποτέ εκπαιδευτικό ή σωφρονιστικό χαρακτήρα. Αν λοιπόν θέλεις να ελέγξεις την φοροδιαφυγή, είναι σοφότερο να κάνεις την καταβολή φόρου πιό ¨συμφέρουσα¨ και έτσι να εξαλείψεις την παραβατικότητα χωρίς το επιπρόσθετο κόστος της κίνησης ενός αδηφάγου κατασταλτικού, δικαστικού και σωφρονιστικού μηχανισμού. Αυτό σαφέστατα δεν σημαίνει ότι θα αφήσεις έναν δολοφόνο να περιφέρεται ελεύθερα, όχι βέβαια... Θα την ισορροπήσεις την ζυγαριά, με το ζόρι αν χρειαστεί γιατί η ανάγκη είναι εξ ίσου θεμελειώδης με την δικαιοσύνη. Απλά δεν πρέπει να ζείς με την ψευδαίσθηση ότι ισορροπώντας την εξυπηρετείς την δικαιοσύνη, γιατί τότε θα ατονίσει ο προβληματισμός και η αναζήτηση των αιτίων της αδικίας. Αντιλαμβάνεστε ότι το μυαλό μου εστιάζει στην Παιδεία.

Η δύναμη της Ελλάδας αγαπητοί δεν είναι τα δανεικά και ο τουρισμός... Το μέλλον του Ελληνα δεν είναι να γίνει εποχιακός σερβιτόρος του Γερμανού για 4 μήνες το καλοκαίρι. Η δύναμη της Ελλάδας είναι ο πολιτισμός της. Αυτός είναι η βαριά της βιομηχανία και μόνο όταν το καταλάβουμε, μόνο όταν σταματήσουμε να αντιγράφουμε και αρχίσουμε ξανά να σκεφτόμαστε μόνοι μας, θα μπορέσουμε να πατήσουμε πραγματικά στα δικά μας πόδια. Του καλώς πολεμείν όμως, το εθέλειν έλεγε ο αγαπημένος μου Βρασίδας. Θέλουμε, ή είναι πολύ γλυκό το βόλεμα; Ιδού το ερώτημα...

Ηλίας Καζακέας