ΜΙΑ ΦΟΡΑ ΚΑΙ ΕΝΑΝ ΚΑΙΡΟ

Μιά φορά και έναν καιρό η μεγαλοπρέπεια ήταν το κύριο χαρακτηριστικό των ανθρώπων. Ακόμη και μέσα στην τρέλα και την αυθυπέρβαση του πολέμου, ο άνθρωπος κατάφερνε να διατηρήσει, έστω και αποσπασματικά, την σύνδεσή του με το αιώνιο και το υπερβατικό δια μέσου της καλοσύνης. Για μένα αυτή είναι και η μεγαλύτερη διαφορά μας με τους προγόνους μας. Η μεγαλοσύνη. Και βέβαια, μην αφήσετε εκείνο το άσχημο κομμάτι που όλοι έχουμε μέσα μας να αρχίσει να επαίρεται για την γενιά μας... Δεν είμασταν οι μόνοι. Θυμηθείτε τον Βούλι του Νικολάου και τον Σπερθία του Ανηρίστου, τους δύο νεαρούς αριστοκράτες Σπαρτιάτες που πήγαν οικιοθελώς να προσφέρουν την ζωή τους στον διάδοχο του Δαρείου, τον Ξέρξη, σε αντάλλαγμα της εκτέλεσης των αγγελιοφόρων του. Εκείνος όμως τους χάρισε την ζωή, τους γέμισε δώρα και αφού δεν συμφώνησαν να μείνουν δίπλα του με δόξες και τιμές, τους έστειλε πίσω στην πατρίδα τους με ασφάλεια. Μεγαλόπρεπα! Ναι, σε άλλες περιπτώσεις ο ίδιος βασιλιάς επέδειξε την αντίθετη συμπεριφορά, όμως του έχει χρεωθεί από την ιστορία εκείνη η στιγμή μεγαλοσύνης. Και ότι χρεώνει η ιστορία, άνθρωπος δεν το σβύνει.

Είναι λοιπόν πολύ λυπηρό να βλέπω από την μία την μεγαλοπρέπεια της καλοσύνης και της ανθρωπιάς για την οποία τόσο υπερήφανοι ήσαν οι αρχαίοι και σήμερα από την άλλη την κατάντια και την μικροπρέπεια της σπίλωσης της μνήμης ενός νεκρού, όπως τόσοι και τόσοι κάνουν αυτές τις ημέρες για τον Κωνσταντίνο. Θα περίμενε κανείς πρόοδο, όχι χειροτέρευση συμπεριφορών, αλλά όταν έχουμε ποσοτικοποιήσει τά πάντα και θεωρούμε πρόοδο το περισσότερο, το ποιοτικό και το καλλίτερο πάει περίπατο. Δεν θα εξετάσω το τι έκανε και ακόμα περισσότερο το τί δεν έκανε πρίν από πενήντα περίπου χρόνια. Είναι τόσα πολλά τα ψέμματα και οι αλλοιώσεις που μόνο με ένα δυνατό σόκ μπορεί κανείς να ξυπνήσει... Ομως, δεν με ενδιαφέρει όταν έχω μπροστά μου ένα κορμί χωρίς ψυχή. Ούτε με ενδιαφέρει αυτήν την συγκεκριμένη στιγμή να κάνω αναλύσεις περί του πολιτειακού, για το αν θα ήταν καλλίτερα να έχουμε βασιλιά αντί πρόεδρο της δημοκρατίας και όλα αυτά. Αυτήν την στιγμή δεν θα έπρεπε να ενδιαφέρει ούτε και εσάς, αλλά ανθρώπινα, με σεβασμό σε αυτό που δεν μπορούμε να δημιουργήσουμε και λέγεται ζωή, να επιτρέψουμε στον θανόντα και τους οικείους του, την ησυχία της μυσταγωγικής μετάβασης του πνεύματός του όπου του έχει ορισθεί από την Μοίρα. Γιατί ακόμα και αν πρόκειται για τον χειρότερό σου εχθρό, η ανθρωπιά σου πρέπει να υπερισχύσει. Και αν δεν μπορείς να πείς ούτε έναν καλό λόγο λές και ήταν ο μόνος που έκανε λάθη, τουλάχιστον εσύ, ο αναμάρτητος, επέλεξε την σιωπή.

Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος.

Τέλος, τα περί ταφής δημοσία δαπάνη είναι τρανή απόδειξη της σάπιας κοινωνικής μας δομής των πολλών μέτρων και σταθμών, όπου οι νόμοι και οι κανονισμοί έχουν πλέον κατέβει από την κορυφή που ήσαν κάποτε, κάτω από τον άνθρωπο. Η ιστορία τον έχει ήδη καταγράψει ως Βασιλέα των Ελλήνων και έστω και έκπτωτος, η ταφή δημοσία δαπάνη είναι αναφαίρετο δικαίωμά του, είτε είσαι βασιλικός είτε όχι. Ειδικά όταν η νεοελληνική κοινωνία των επαναστατών με τα χρυσά Rolex έχει προσφέρει ήδη αυτήν την τιμή σε ένα σωρό ¨άλλους¨ αμφιβόλου ηθικού υποβάθρου...

Να θυμάστε αγαπητοί, όταν παίζεις με την ιστορία προσπαθώντας να ξαναγράψεις τα γεγονότα, το παίζεις Θεός. Ομως ακόμα και ο Θεός ένα δεν μπορεί: Να κάνει να μην γινόντουσαν αυτά που έγιναν. Και όταν παίζεις με τον Θεό, θα παίξει και εκείνος μαζί σου. Κάποια στιγμή θα το πληρώσεις.

Ηλίας Καζακέας