ΨΕΜΑΤΑ, ΜΙΣΕΣ ΑΛΗΘΕΙΕΣ, ΣΥΓΝΩΜΕΣ ΚΑΙ ΜΕΤΑΝΟΙΕΣ

 

(Εγραφα σαν σήμερα πριν έξι χρόνια. Τίποτα δεν άλλαξε από τότε... Τίποτα και συνάμα τα πάντα).

Οντως μέσα μας παλεύουν δύο λύκοι. Οχι το καλό και το κακό - μακριά από μένα οι ετικέττες - αλλά το φυσικό και το ανθρώπινο. Οσο κυλάει ο χρόνος, τόσο αυτά τα δύο απομακρύνονται αναμεταξύ τους και όσο απομακρύνονται τόσο δυναμώνει η δίψα τους για επικράτηση. Δεν το ξέρω, αλλά υποθέτω ότι κάποτε, ίσως, αυτά τα δύο να ήταν από πολύ κοντά έως ταυτόσημα, αλλά όπως έχω γράψει και στο παρελθόν, υπάρχει ένα μεγάλο ερωτηματικό που προκύπτει από την αδυναμία του ανθρώπου να επιβιώσει ως κατασκευή στην φύση. Αυτή η τελευταία παρατήρηση είναι ικανή να αντιστρέψει το πρόσημο της παραπάνω σχέσης. Δηλαδή να ΜΗΝ ήσαν κάποτε πολύ κοντά έως ταυτόσημα αλλά ακριβώς το αντίθετο. Ετσι εξηγείται σε μεγάλο βαθμό η χωρίς οίκτο προσπάθεια εκμετάλλευσης και εξανθρωπισμού της φύσης.

Ενα ανθρώπινο που αντιτίθεται στο φυσικό είναι και το ψέμα που περιλαμβάνεται μέσα στην ευρύτερη έννοια της "ύβρεως". Ενώ λοιπόν το ψέμα ως εργαλείο δεν έχει εφαρμογή στην φύση αφού εκεί δεν υπάρχει η πολυτέλεια της προστασίας από την "εικονική πραγματικότητα" που αυτό γεννά, το βλέπουμε να χρησιμοποιείται από τον άνθρωπο κατά κόρον. Ολο και περισσότερο από όλο και περισσότερους, λές και έπεσε καμμιά επιδημία. Ψέματα, μισές αλήθειες, μυστικά... φόβος δηλαδή, γιατί το ψέμα δεν είναι τίποτε άλλο από μία εκδήλωση φόβου.

Σ' αυτόν τον φόβο βρίσκουν ευκαιρία κάποιοι επιτήδειοι να πατήσουν και να μας κάνουν σούπα τα μυαλά με την δύναμη της συγνώμης και την παραδοχή του λάθους, εξισώνοντάς τα με την εξιλέωση και αφήνοντας στα αζήτητα την πρόληψη. Δεν ασχολείται κανείς στην υπερπροστατευτική μας κοινωνία που μοιράζει βιαστικά και με τη σέσουλα τα συγχωροχάρτια, με το πως θα καταφέρουμε να λειτουργήσουμε προλαμβάνοντας την ανάγκη για να ειπωθεί ένα ψέμα, αντί διορθώνοντας με παραδοχή και συγνώμη. Αυτό δεν έχει την παραμικρή πλέον σημασία σε έναν αχάριστο κόσμο (χωρίς χάρι και σύνδεση με τον φυσικό νόμο όπου ότι πάρεις πρέπει και να δώσεις για να διατηρηθεί η ισορροπία) που έχει ηρωποιήσει την απόκλιση και ασχολείται περισσότερο με την μιζέρια και καθόλου με την αρετή (...) και την ανέλιξη του ανθρώπου. Είναι δε ηλίου φαεινότερο ότι τα ίδια αίτια που οδηγούν στο ψέμα, εκφράζονται και ως κτητικότητα, εγωισμός και ένα σωρό άλλα φορτία που επιβραδύνουν την πορεία μας προς υψηλότερα δώματα.

Στην ζωή όμως τίποτα δεν ξεγράφει. Απολύτως τίποτα. Το στραβό και να το παραδεχθείς, και εκατό φορές να ζητήσεις συγνώμη, δεν ισιώνει και δεν γεύεσαι έτσι τον γδικιωμό (την ισορροπία). Η εξομολόγηση δεν ισούται με άφεση, ότι κι αν μας λένε κάποιοι πονηροί που με αυτόν τον τρόπο θέλουν να μας ελέγξουν. Δεν μπορείς να διαγράψεις τίποτα από την ζωή σου και τίποτα δεν "ξεκινάει" από αύριο, αλλά όλα "συνεχίζουν" από την στιγμή που γεννιόμαστε. Οτι έχει βιώσει ο άνθρωπος θα το κουβαλάει μαζί του μέχρι τέλους και κάθε προσπάθεια να το αλλάξει, έστω και λίγο, θα πέφτει μονίμως στο κενό.

Η εμμονή στην προσπάθεια "σβυσίματος" περιοχών από τον σκληρό δίσκο της ζωής μας με συγνώμες και μετάνοιες, εκτός του ότι δεν θα έχει το επιθυμητό αποτέλεσμα, θα σε απομονώσει τελικά από τους συνανθρώπους σου αλλά και από τον ίδιο σου τον εαυτό. Και τότε θα καταλάβεις ότι η χειρότερη μοναξιά είναι αυτή που νοιώθεις όταν κοιτάς στον καθρέφτη και δεν βλέπεις ούτε καν το είδωλό σου. Θα σ' έχει εγκαταλείψει κι αυτό μαζί με την σκιά σου από την στιγμή που επέλεξες τον συμβιβασμό και το ψέμα προσπαθώντας να αποφύγεις κάτι που τελικά.. φυγείν αδύνατον.

(ΗΚ - Σκέψεις)