ΕΓΡΑΦΑ ΕΝΑΝ ΧΡΟΝΟ ΠΡΙΝ ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ

Κρύο σήμερα. Αλλά όσο κρύο και να κάνει έξω, δεν συγκρίνεται με την παγωνιά μέσα σου όταν σε απογοητεύει ένας άνθρωπος. Τό έχω πεί και τόχω γράψει πολλές φορές, ο άνθρωπος σήμερα αυτό που δεν μπορεί να διαχειριστεί είναι, όχι η αποτυχία αλλά η επιτυχία. Δεν την αντέχει. Αντίθετα, η αποτυχία του επιτρέπει να τραφεί από την τραγικότητα της ζωής, να αυτοφαντασιωθεί χαμένος μέσα στην "προσπάθεια" για να τα καταφέρει, ξεχνώντας ότι ο Οδυσσέας τελικά όντως κατάφερε να φτάσει στην Ιθάκη... δεν έμεινε στο ταξίδι. Εκεί κάνει λάθος ο Μισίμα, όσο κι αν τον σέβομαι γιαυτό που έκανε. Δεν αρκεί η θέληση να ισοροπήσουμε σώμα και πνεύμα, απαιτείται και να το καταφέρουμε. 

Το βλέπουμε πολύ εύκολα στο κοινωνικό επίπεδο όπου ψάχνουμε απεγνωσμένα για ήρωες, για ημέρες μνήμης, για στεφάνια... χωρίς να συνειδητοποιούμε ότι γιορτάζουμε ήττες, θανάτους, αποτυχίες... Τα ίδια κάνουμε και ατομικά. Οι λόγοι πολλοί, ας τους ψάξουν οι ψυχολόγοι που έχουν χρόνο αφού η κοινωνία μας σήμερα τους έκανε αναγκαίους. Παλαιότερα θα πέθαιναν στην ψάθα αφού κανένας δεν τους χρειαζόταν. 

Διάβασα κάπου "μην αφήσεις κανέναν να σου φάει τζάμπα τον χρόνο σου για δεύτερη φορά". Σωστά σκέφτηκα αμέσως μόλις το διάβασα, άστον να στον φάει για τρίτη και τέταρτη φορά για να το εμπεδώσεις...Ετσι δεν κάνουμε; Μαθαίνουμε από τα λάθη μας; Οχι βέβαια, γιαυτό και τα φοβόμαστε τόσο πολύ. Αλλά τότε από τι μαθαίνουμε άραγε; Να ένα ωραίο, δημιουργικό ερώτημα. 

(ΗΚ)