ΤΟ ΜΟΝΟ "ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ" ΠΟΥ ΑΠΟΔΕΧΟΜΑΙ ΕΙΝΑΙ ΤΟ "ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ ΤΟΝ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟ"

Με τόσα που συμβαίνουν, δεν είναι να απορεί κανείς για το πόσο εύκολα έρχεται η απογοήτευση και η πικρή γεύση της ματαιότητος στην καρδιά. Πολλά τα "δεν ξεχνώ" που όμως δεν μας έφταναν και έπρεπε να προσθέσουμε και την Μακεδονία από πάνω... Κι όμως, υπάρχει ένα "δεν ξεχνώ" που δεν είναι σαν τα όλα τα άλλα και που, ακριβώς επειδή το ξεχάσαμε, πληρώνουμε σήμερα τον λογαριασμό: το "δεν ξεχνώ" τον Ελληνισμό! Αυτόν τον Ελληνικό, διαχρονικό, ιδεοκεντρικό πολιτισμό, που οι ρίζες του χάνονται στα βάθη των αιώνων και έχουν μπολιάσει με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, σχεδόν ολόκληρη την οικουμένη. Εγραφα τέτοια μέρα πέρσυ:

(27 Ιανουαρίου 2018) Σάββατο πρωί στην πατρίδα, μικρές πρωϊνές ώρες εδώ και η νύχτα έρχεται να πάρει βόλτα την σκέψη μου σε ένα διάλλειμα από την εργασία μου. Nuit blanche προβλέπεται γιατί υπάρχει μεγάλος όγκος που πρέπει να αντιμετωπιστεί. Καφές χωρίς τσιγάρο (πάει καιρός τώρα) και το αγαπημένο μου θέμα κάθεται δίπλα μου να μου κάνει συντροφιά καθώς το βλέμμα μου παρακολουθεί μαγεμένο από το παράθυρο τον χορό των δένδρων με τον αέρα και το φώς του φεγγαριού που άλλοτε φαίνεται κι άλλοτε χάνεται ανάμεσα στα φορτωμένα σύννεφα. Μόλις κοπάσει ο άνεμος, θα ρίξει βροχή με την ψυχή του. Αλλο που δεν θέλω εγώ.
Ο μεγαλύτερος εχθρός του ανθρώπου είναι ο ίδιος του ο εαυτός. Ο μεγαλύτερός του σύμμαχος η αυτογνωσία, η γνώση δηλαδή του ποιός είναι και του τί είναι. Ανάμεσα δε σε όλη αυτήν την γνώση, ξεχωρίζει η επίγνωση της θνητότητάς του. Η συνεχής παρουσία αυτού του χρονικού ορίου στη σκέψη μας, είναι ικανή να βάλει με έναν μαγικό τρόπο τα πράγματα στη θέση τους, αρχειοθετώντας τα με εκπληκτική ακρίβεια σε σχέση με την προτεραιότητά τους. Οι έξυπνοι, αυτήν την σκέψη την κάνουν φίλη. Οι υπόλοιποι την λένε φόβο και την αφήνουν να τους στοιχειώνει, αφού φιλτράρει την κάθε τους αίσθηση, την κάθε τους πράξη. Οι πρώτοι την επιστρατεύουν και κάνουν την σοφία της αρωγό στην ζωή τους. Οι δεύτεροι προσπαθούν μάταια να την σκουπίσουν γρήγορα κάτω από το χαλί. Οι πρώτοι με την βοήθειά της δεν αναβάλουν, δεν συμβιβάζουν αρχές και χαίρονται αυτό που έχουν, ενώ οι άλλοι αναβάλουν μονίμως (λες και μπορούν να αναβάλουν τον θάνατο, γιατί αυτό προσπαθούν να κάνουν), συμβιβάζουν εύκολα τις αρχές τους αφού μονίμως τις υποβιβάζουν και τις μπερδεύουν με τις διαδικασίες και προσπαθούν να βρούν χαρά με κάτι που δέν έχουν, έξω από τον εαυτό τους, σε άλλους ανθρώπους ή πράγματα. Εκεί δηλαδή που δεν υπάρχει.
Οταν δεν έχεις ψευδαισθήσεις σχετικά με το προσδόκιμό σου, αναγκάζεσαι να αποφασίσεις, ή, όπως μου αρέσει συχνά να λέω, να επιλέξεις εκείνο το "πως" θέλεις να περνάς - γιατί περαστικοί είμαστε, εξ ού και το "περνάς" - τον χρόνο σου. Δεν υπάρχει σωστό και λάθος εδώ. Ο καθένας έχει την ελευθερία της επιλογής. Οσοι όμως έχουν Ελληνική Παιδεία επιλέγουν να φωτίζουν το δρόμο τους με το φώς της αρετής, που για τους προγόνους μας συμβάδιζε απόλυτα με την ευδαιμονία και την αταραξία της ψυχής (την ψυχική γαλήνη δηλαδή). Το αποτέλεσμα ήταν αυτό που ο Επίκουρος ονόμασε ¨καταστηματική ηδονή", δηλαδή μία μόνιμη αίσθηση πληρότητος, μέσα στην οποία, ο άνθρωπος καταλάβαινε το λάθος της γραμμικής αντίληψης του χρόνου και κατά συνέπεια συνηγορούσε υπέρ του καλού μόνο πρός χάριν του καλού και όχι προς χάριν κάποιας ανταμοιβής στο επέκεινα, αφού αυτό δεν υφίσταται όταν δεν υφίσταται η γραμμικότης του χρόνου. Η επιλογή να ζήσει κανείς ενάρετα (ήτοι "κατά φύσιν") και όχι η αέναη αναζήτηση της αρετής όπως έκανε βλακωδώς ο Ξενοκράτης στα 80 του, στηρίζεται πάνω στην θέληση για εκπλήρωση του δυναμικού μας, πράγμα που ανελίσσει τον άνθρωπο σε υψηλότερο κβαντικό επίπεδο όπου κυριαρχεί η ηρεμία και η αίσθηση της πληρότητας και της ανακούφισης. Αυτή δε είναι και η ανταμοιβή της ενάρετης ζωής: η ίδια η ενάρετη ζωή. Η πληρότητα δηλαδή, που έχει την δύναμη να ανοίξει τα μάτια της ψυχής μας και να μας επιτρέψει να δούμε επιτέλους όλα εκείνα που μιά ζωή μόνο κυττάζαμε... τόσο πρός τα έξω, αλλά πρωτίστως πρός τα έσω.
Ο βραβευμένος στις Κάννες Γιουκίο Μισίμα, λάτρης του αρχαιοελληνικού πνεύματος, κατέληξε στο ότι η αρχαιοελληνική έννοια της ευμορφίας (της ομορφιάς) είναι το αποτέλεσμα της προσπάθειας του ανθρώπου για επανάκτηση της ισορροπίας μεταξύ ύλης και πνεύματος (σώματος και ψυχής). Πόσο "όμορφο" ακούγεται αυτό από μόνο του...γιατί ο Μισίμα μας είπε ότι η "προσπάθεια" (το ταξιδι θα έλεγαν κάποιοι άλλοι) είναι στην ουσία η ομορφιά... Εκεί ζεί, στην προσπάθεια (εκπλήρωσης του δυναμικού μας) και αν επιλέξουμε να την ακολουθήσουμε, αν επιλέξουμε δηλαδή την αρμονία και την ισορροπία που εκφράζει το "κατά φύσιν ζείν" (η αρετή), τότε η ομορφιά μας οδηγεί με σιγουριά στην πληρότητα του νοητού κόσμου (το ανώτερο κβαντικό επίπεδο) από τον αισθητό που ζούμε σήμερα αλυσσοδεμένοι με τα δεσμά τη ύλης. Εκεί υπάρχει ταύτιση του πράττω και του είμαι, και η γνώση του όμορφου και του καλού σημαίνει να γίνεσαι ο ίδιος όμορφος και καλός... και με αυτόν τον τρόπο να πλησιάζεις συνεχώς μέχρι να ταυτιστείς με το θείον που εκφράζεται με την ιδέα του αγαθού. Ετσι πίστευε ο Πλάτων, έτσι δίδαξε δια του παραδείγματος και ο δάσκαλός του, ο Σωκράτης.
Βλέπω ανθρώπους να λένε εύκολα το δεν μπορώ. Τους βλέπω να καταθέτουν τα όπλα σχεδόν αμαχητί, εκεί που η προσπάθεια, η "μάχη που δίνει τιμή (αξία, δύναμη ανέλιξης) στους άνδρες" κατά τον θεϊκό Ομηρο, ο "πόλεμος που είναι πατέρας όλων" κατά Ηράκλειτο, είναι μονόδρομος ζωής, όχι απλά επιβίωσης... Εκεί βρίσκεται η ομορφιά. Στο σφίξιμο των δοντιών και σε κείνο το αποφασιστικό ξεφύσημα που κάνει το σώμα συμπαγές και πολεμικό. Εκεί βρίσκεται η ηδονή, οι φυσικές και πνευματικές ενδορφίνες που σε προετοιμάζουν για να μπορέσεις να αρπάξεις εκείνο το μαργαριτάρι που τόσο σπάνια προσφέρει ο δράκος... Εκείνο το Απολλώνειο φώς της γνώσης... Της επιφοίτησης... Στην προσπάθεια, εκεί βρίσκεται.
Οπως ο Σωκράτης, έτσι και ο Μισίμα δίδαξε δια του παραδείγματος. Πως να μην τους προσέξω.
(ΗΚ)