ΣΤΟ ΚΛΕΙΣΙΜΟ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ

Γιορτές ξεγιορτές, οι εκβιασμοί για ένα κομμάτι γαλοπούλα υπό την απειλή τρομοκρατικών ενεργειών συνεχίζονται χωρίς διακοπή. Εδώ βλέπετε ένα στιγμιότυπο από τις σκληρές διαπραγματεύσεις μεταξύ του γράφοντος και εκπροσώπου γνωστής τρομοκρατικής οργάνωσης!!!

Το άτομο είναι ο προαιώνιος εχθρός κάθε συνόλου. Μία κοινωνία δεν παύει ποτέ να είναι άθροισμα μεν ατόμων αλλά ποτέ κάτι νέο, κάτι διαφορετικό από τα άτομα που την απαρτίζουν αυτά καθ’ εαυτά. Οσο και να το θέλει κανείς, δεν μπορεί να γίνει σούπα... γιατί δεν το επιτρέπουν οι εσωτερικές ατομικές συνειδήσεις του κάθε ατόμου. Η ανάγκη λοιπόν αυτό να είναι σεβαστό από κάθε «συνολική και υπερκείμενη του ατόμου αρχή» είναι θεμελιώδης, ειδάλλως η αντίδραση είναι δεδομένη και ανάλογη με την υφιστάμενη πίεση. Με πολύ απλά λόγια, αυτό είναι που έκανε την αρχαία Ελλάδα κοσμοκράτειρα και η παντελής έλλειψή του σήμερα είναι ο λόγος της κατάπτωσής της. Οταν βγάλεις έντεχνα από την μέση το φίλτρο της ατομικής συνείδησης του καθενός, εκείνου του παντογνώστη κριτή από τον οποίο δεν μπορείς να κρυφτείς ή να ξεγελάσεις ποτέ, επιτρέπεις στα σκουπίδια να μολύνουν το άτομο... Και το καταφέρνεις αυτό με το να ποινικοποιείς την αυτοκτησία και μαζί μ’ αυτήν την ατομική ευθύνη και την ατομική υποχρέωση. Το καταφέρνεις με το να τα αντικαθιστάς όλα με έναν παράλογο υπερπροστατευτικό κρατικό πατερναλισμό που μας έχει καταστρέψει σαν λαό. Πού έχει αμβλύνει την κόψη του σπαθιού μας σε βαθμό αχρηστίας. Που μας έκανε να βλέπουμε κλέφτες να μπαίνουν στα σπίτια μας, να βάζουν χέρι στο βιός μας και εμείς να κάνουμε πως κοιμόμαστε...

Από καταβολής του, ο κόσμος ταλανίζεται μεταξύ ανάγκης και ελευθερίας. Ετσι απλά. Πώς λοιπόν να μην θεωρηθεί βία κάθε επέμβαση με στόχο τον περιορισμό της δεύτερης; Οποια κι αν είναι αυτή η επέμβαση. Ζούμε σε έναν πολύ περίεργο κόσμο έτσι που τον κάναμε. Οι εξαιρέσεις ελευθερίας, οι λόγοι δηλαδή που το κράτος επεμβαίνει περιορίζοντας την ελευθερία των πολιτών, είναι τόσες πολλές που, αν υιοθετηθούν όλες, θα μετατρέψουν την ίδια την ελευθερία σε εξαίρεση. Στην πραγματικότητα η ελευθερία σήμερα τελεί κυριολεκτικά υπό διωγμόν. Ανάπτυξη δεν νοείται πλέον προς πάσαν κατεύθυνση, αλλά μόνο πρός τα επιμελώς προεπιλεγμένα ανοίγματα ανάμεσα από τα πλέγματα των εξαιρέσεων. Υπάρχει λόγος: Η χρηστικότητα και η εκμετάλλευσή της, ό,τι πιό χυδαίο και ποταπό δηλαδή για έναν αρχαίο Σπαρτιάτη η Αθηναίο αφού αυτή η νοοτροπία στερεί από την ζωή την Τέχνη, αφήνωντάς την μόνη με την... επιστήμη. Λες και τα ξέρουμε όλα... Πώς όμως επιστάμεθα όταν αγνοούμε τόσα βασικά και θεμελειώδη; Χωρίς την Τέχνη δεν αντέχεται η ζωή, όχι ακόμη.

Η χρηστικότητα... Ενα δένδρο με στριφογυριστό, παράξενο κορμό, θα την ζήσει την ζωή του γιατί θα το θεωρήσουν άχρηστο και θα το αφήσουν στην ησυχία του. Αντίθετα, ένα άλλο που καμαρώνει για τον ολόϊσιο κορμό του, θα το κόψουν και θα το κάνουν σανίδες εκείνοι που χρόνια τώρα το πρόσεχαν, το πότιζαν, και το περιποιόντουσαν στοργικά, σαν νά ήταν παιδί τους. Ισιο το ήθελαν από την αρχή, έτσι το ‘μόρφωσαν’...  για να το κόψουν... Οπως ο ποιμένας, που ανατρέφει τα πρόβατά του - το περιβόητο ''ποίμνιο'' - μόνο και μόνο για να τα σφάξει.

 Καταφέραμε να ζούμε σε μία κοινωνία η οποία, ενώ προσδιορίζει τους κανόνες του παιχνιδιού εξανθρωπίζοντας βάναυσα τον φυσικό νόμο, επιβραβεύει τελικά εκείνους που τους παραβαίνουν και όχι όσους τους τηρούν. Μία κοινωνία δηλαδή που θεσπίζει μεν νόμους αλλά πριμοδοτεί και επιβραβεύει στην πράξη την παρανομία και τιμωρεί τα νομοταγή της μέλη παντί τρόπω (αφού επιτρέπει στα στραβά δένδρα να ζούν αλλά όχι στα ευθυτενή). Ετσι, αντί αυτά να προσπαθούν καθημερινά να ξεπερνούν το σχετικό στη πορεία προς το απόλυτο, αρκούνται στην διανοητική μόνο γνώση του καλού, απέχοντας από την βιωματική, βρίσκοντας καταφύγιο σε μία ”εικονική πραγματικότητα’’. Μία εικονική όμως πραγματικότητα δεν είναι ποτέ... πραγματικότητα.

 Δεν συνηθίζω να εύχομαι και να ελπίζω. Αν όμως θα ευχόμουν κάτι, θα ήταν να αφήσουμε κάποια στιγμή το χεράκι του παιδιού... Να του επιτρέψουμε να πέσει, να ματώσει, να κάνει λάθη... Θα εκπλαγείτε όταν δείτε πόσο ικανό είναι και θα βλαστημήσετε την ώρα και την στιγμή πού επιτρέψατε να σας γεμίζουν τα μυαλά σκουπίδια, να σας θολώσουν την κρίση και να επαναπαυθήτε στην ελπίδα ότι κάποιος άλλος θα βγάλει τα κάστανα από την φωτιά για λογαριασμό σας. Σας φοβερίζουν τόσα χρόνια με τον κακό λύκο, αλλά η αλήθεια είναι ότι ο λύκος δεν είναι κακός. Αντίθετα, εκείνος είναι που έμαθε στην κοκινοσκουφίτσα να περπατά μόνη της στο δάσος, χωρίς να φοβάται να χαθεί...

 Από καρδιάς, το νέο έτος να είναι ένα καλύτερο έτος για όλους!

 ΗΚ