Η φιλοσοφική παράδοση του Διαφωτισμού και οι θεωρίες του περί δικαιοσύνης προσπαθούν να προσδιορίσουν τους κανόνες και τις αρχές που διέπουν δίκαιους θεσμούς σε έναν ιδανικό κόσμο. Εκεί ακριβώς βρίσκεται το λάθος τους. Ο κόσμος δεν είναι ιδανικός γιατί έχει δεχθεί τόσες ανθρώπινες παρεμβάσεις - με θεσμούς ανθρωποκεντρικούς και άρα αδίκους αφού το σύμπαν μόνο ανθρωποκεντρικό δεν είναι - που η ζυγαριά αδυνατεί πλέον να ισορροπήσει και κατά συνέπεια η αδικία βασιλεύει. Γιατί έχει σημασία αυτό; Διότι μονίμως επικαλούμεθα το δίκαιον σε κάθε δράση μας, ιδιαίτερα όταν αυτή η δράση έχει να κάνει με κάτι έξω από τον ορατό ζωτικό μας χώρο, είτε πρόκειται για το ατομικό, είτε για το συλλογικό έως και εθνικό επίπεδο. Θέλουμε πάντα να δείχνουμε ότι αντλούμε δύναμη από το κράτος του δικαίου, μετουσιώνοντας έτσι την όποια αιτιολογία σε δικαιολογία. Στην θεωρία βέβαια ούτως έχει η κατάσταση. Στην πράξη όμως όλα αλλάζουν και η όποια μικρή σπίθα αδίκου μέσα στο δίκαιο εκείνο που μας ενεργοποιεί, γίνεται πυρκαγιά που καίει τα πάντα στο διάβα της, αδιακρίτως. Πρέπει λοιπόν να ξεφύγουμε από την εσωτερική ανάγκη να βλέπουμε τα πράγματα μέσα από το φίλτρο της δικαιοσύνης όπως εμείς θα την θέλαμε και να βάλουμε στην θέση του τα φίλτρα της ανάγκης και του συμφέροντος.
Η στρατηγική απαιτεί βάθος χρόνου. Στοχεύει μακροπρόθεσμα, πράγμα όμως που για διαφορετικούς διεθνείς δρώντες (κράτη) σημαίνει εντελώς διαφορετικά πράγματα. Ο σχεδιασμός σε μεγάλο βάθος χρόνου απαιτεί αντιστοίχως και μεγάλη δύναμη, οικονομική και στρατιωτική. Σε κάθε άλλη περίπτωση, το μακροπρόθεσμα μπορεί να σημαίνει και μία μόλις πολιτική θητεία... δηλαδή τίποτα!
Η Τουρκία λοιπόν, στο στρατηγικό επίπεδο που είναι μακροπρόθεσμο, έχει αποφασίσει εδώ και πολλές δεκαετίες - ναι, αυτό σημαίνει μακροπρόθεσμα - την αλλαγή των συνόρων της και την επέκταση του ζωτικού της χώριου. Eχει λάβει δηλαδή αναθεωρητική πολιτική απόφαση. Ο,τι κι αν κάνει από εκείνη την στιγμή και μετά, εξυπηρετεί τον πρωταρχικό στρατηγικό της σκοπό. Προς εξυπηρέτηση αυτού του στρατηγικού στόχου, εμπλέκεται επιχειρησιακά, με πολεμικά μέσα, σε διάφορες περιοχές ελπίζοντας να καταφέρει να δημιουργήσει κάπου ένα νέο status quo όπως στην Κύπρο. Οπως έγραψα πριν λίγες ημέρες, το μάθημα της Κύπρου δεν το πήραμε. Πάνε 46 χρόνια και το μόνο που έχει επαληθευτεί είναι το ουδέν μονιμότερον του προσωρινού. Αυτό, της Τουρκίας της φτάνει αφού σε περιοχές που έχει πατήσει πόδι καθ΄ οιονδήποτε τρόπο, εμείς δεν μπορούμε να προσεγγίσουμε πλέον ελεύθερα. Βλέπε όχι μόνο το κατεχόμενο τμήμα της Κύπρου αλλά και τα Ιμια... Η μήπως δεν τα λέω σωστά και έχει κάποιος αντίρρηση; Γιαυτό δεν πρέπει να παρασυρόμαστε από τις μάσκες που κατά καιρούς αλλάζει στο πρόσωπό της η Τουρκία και να ξεχνάμε τον μακροπρόθεσμο στόχο της. Αλλιώς θα το πληρώσουμε ΞΑΝΑ με μείωση εθνικής κυριαρχίας.
Αλλά...
Οσο κι αν εμάς μας πονούν τα δικά μας, αυτό δεν είναι το ζητούμενο στην διεθνή σκακιέρα. Πρέπει κανείς να αποστασιοποιηθεί και να δεί μακροσκοπικά την μεγαλύτερη εικόνα της ευρύτερης περιοχής. Αν το κάνει, και αφήνωντας στην άκρη προς το παρόν την εμπλοκή Ρωσσίας και Κίνας, θα διαπιστώσει ότι η Αραβο-Ισραηλινή διπλωματική προσέγγιση με τα Εμιράτα και το Μπαχρέιν είναι μόνο η αρχή, με το Σουδάν, το Ομάν, το Κουβέιτ και την κραταιά στον αραβικό κόσμο Σαουδική Αραβία να βρίσκονται ήδη σε συζητήσεις, πράγμα που σημαίνει απλά ότι η πολεμική μεταξύ Αράβων και Ισραηλινών οδεύει προς το τέλος της. Αλλάζει λοιπόν ο χάρτης στην περιοχή με αποτέλεσμα την σταδιακή απομόνωση του Ιράν, το οποίο ήταν, είναι και θα είναι ο πραγματικός στόχος μέχρι την τελική του πτώση. Οι μόνοι πλέον που αντιτίθενται στο Ισραήλ, αφού Λίβυοι, Σύριοι και Ιρακινοί μας έχουν τελειώσει και η Αίγυπτος έχει δικά της μεγάλα οικονομικά προβλήματα που την καθιστούν αδύναμη, είναι οι Παλεστίνιοι, μερικοί Σιίτες στον Λίβανο και το Κατάρ, που και οι τρείς τους βασίζονται στο Ιράν και στην μη αραβική Τουρκία για υποστήριξη. Από τους δύο, η Τουρκία ελέγχεται από την Δύση με λίγη... ανοχή στις νεο-οθωμανικές υστερίες του Ερντογάν. Το Ιράν όχι. Νάτη λοιπόν ξανά η Τουρκία μπροστά μας η οποία, ας σημειωθεί ότι λειτουργεί με ένα έστω ψευτοδημοκρατικό πολίτευμα, με όλα τα συνεπακόλουθα, που σε σχέση με το θεοκρατικό καθεστώς στο Ιράν την βάζει σε δεύτερη προτεραιότητα. Αυτό δεν μπορεί να παραβλεφθεί γιατί στην διεθνή σκακιέρα, οι συναισθηματισμοί δεν έχουν θέση.
Ετσι βρισκόμαστε μπροστά σε έναν κόσμο που με την επιπρόσθετη συνδομή του "περίεργου" covid19 (με τις απίστευτου μεγέθους επιπτώσεις τρισεκατομμυρίων στην παγκόσμια οικονομία και την κοινωνική μετάλλαξη που ακόμα δεν έχουμε δεί την τελική της φάση), αλλάζει ραγδαία. Οι Αραβες ¨φαίνεται¨ να τα βρίσκουν με το Ισραήλ, το Ιράν απομονώνεται και γίνεται πιό ευάλωτο και η Τουρκία τραβάει όλο το σχοινί που της έδωσαν μέχρι τελικά να κρεμαστεί. Γιατί μη γελιέστε, θα κρεμαστεί έτσι που πάει. Αυτό είναι το μόνο σίγουρο, αρκεί μέχρι τότε η Ελλάδα να έχει αντέξει. Γιατί στην ζωή δεν κερδίζει πάντα ο ισχυρότερος, ο καλύτερα εξοπλισμένος ή ο πιό πλούσιος. Κερδίζει όμως πάντα εκείνος που αντέχει περισσότερο από τον εχθρό του.
Comments
Post a Comment