Η ΛΕΠΙΔΑ ΔΕΝ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΜΕΓΑΛΗ. ΑΡΚΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΚΟΦΤΕΡΗ.

Οι συμπατριώτες μου δίνουν ρεσιτάλ αυτήν την εποχή πολλών μέτρων και ακόμη περισσότερων σταθμών, την ίδια δε στιγμή που η προσοχή στρέφεται σε αλλότρια η επικράτειά μας κινδυνεύει άμεσα να μειωθεί ακόμη περισσότερο, λες και δεν τους έφταναν τα Σκόπια. Σειρά έχει το Καστελλόριζο, καναδυό νησιά και βραχονησίδες που όμως πάνε πακέτο με θαλάσσια έκταση και πάει λέγοντας. Και ενώ έπεσαν τόσοι και τόσοι Ελληνες πάνω στο καθήκον για όλα αυτά, τον Φύσσα βρήκαν να κάνουν δρόμο!

Το να προσπαθείς να περάσεις δικές σου θέσεις και προσωπικές ερμηνείες ώς τις μοναδικές αλήθειες είναι ίσως πολύ χειρότερο και από την ακραία μαύρη προπαγάνδα. Η αηδία μου - γιατί αηδία μου προκαλεί αυτή η συμπεριφορά - τροφοδοτείται τελευταία συνεχώς από τις ταυτόχρονες τάσεις κομπασμών και απραξίας, όπου τα κοινά έχουν υποβαθμιστεί σε επίπεδο μιάς παρτίδας πρέφας στο καφενείο για να περνάμε την ώρα μας, ψάλλοντας τα εξ αμάξης σε όλους αδιακρίτως όσο παίζουμε και ξεχνώντας τα πάντα φεύγοντας. Η εκτόνωση όμως δεν αποτελεί λύση, όπως και η αυτοθυσία και ο ηρωϊκός θάνατος στον πόλεμο δεν γλυτώνει την γυναίκα σου και τα παιδιά σου από τον εξευτελισμό και την κακοποίηση από τον εχθρό. Θα ενθυμούνται, ελπίζω, οι αξιωματικοί της Ζ ΜΑΚ την συζήτησή μας...

Η λεπίδα δεν χρειάζεται να είναι μεγάλη, αρκεί να είναι κοφτερή. Ετσι λέει ένα πολύ παλιό κινέζικο γνωμικό. Πάρτε για παράδειγμα τον αγαπημένο μου λύκο. Η αλαζονεία των ανθρώπων έχει φτάσει σε σημείο τύφλωσης πού έχουν την ψευδαίσθηση ότι τα σκυλιά τους, επειδή κάποια από αυτά φτάνουν τα 90 και τα 100 κιλά σε βάρος, μπορούν να καταβάλουν τον άγριο λύκο. Κόπτονται περί τούτου δε διότι τα σκυλιά τους όπως και τα αντικείμενα που χρησιμοποιούν καθημερινά, δεν είναι τίποτα περισσότερο από προέκταση του αρρωστημένου και υπερφίαλου εγώ τους. Κανένας δεν θα σας πεί όμως ότι στον Καύκασο - και γενικά στην Ευρώπη - οι λύκοι ζυγίζουν 40-45 κιλά ενώ τα σκυλιά τους (στον Καύκασο) ζυγίζουν 90... Και κανένας δεν θα σας πεί επίσης ότι οι γκρίζοι λύκοι της Αλάσκας και του Καναδά, ξεπερνούν τα 80 κιλά σε βάρος (!!!) και δεν "μασάνε" να τα βάλουν ακόμη και με αρκούδες όταν πεινάσουν. Εννοώ να τις φάνε τις αρκούδες, όσο κι αν σας ακούγεται αυτό περίεργο. Αυτούς τους λύκους δεν μπορεί να τους κάνει καλά κανένα σκυλί.

Και κάτι ακόμα, το σημαντικότερο: Ο λύκος έχει το μαχαίρι του πάντα πολύ κοφτερό, όσο μικρό ή μεγάλο, βαρύ ή ελαφρύ κι αν είναι. Τόσο κοφτερό μάλιστα που σε παγώνει πριν καν σε ακουμπήσει. Και δεν μιλάω βέβαια για τα δόντια του. Μιλάω για την ψυχή του. Μιλάω για εκείνο το πνεύμα που ζεί μέσα του και φορτίζει το κορμί του ώστε το δάγκωμά του να είναι υπερδιπλάσιο σε δύναμη (φτάνει ακόμη και τα 1500 psi όταν πολεμάει για την ζωή του) από το οποιοδήποτε σκυλί έστω κι αν έχουν το ίδιο σωματικό βάρος. Μιλάω για την θέληση να ζήσει και την κατανόηση ότι για να το πετύχει αυτό πρέπει να νικήσει. Και για να νικήσει, πρέπει να ενεργήσει φονικά ο ίδιος, να σκοτώσει, όχι απλά να δαγκώσει. Αυτή είναι και η μεγάλη διαφορά. Οχι μόνο μεταξύ του λύκου και του σκύλου όπως καταλαβαίνετε... Το πραγματικό μου ενδιαφέρον και η εστίαση του κειμένου μου βρίσκεται στον άνθρωπο και σε όλες εκείνες τις ψευτοπαραφιλολογίες και αλαζονικές επάρσεις που τελευταία βλέπω σε μεγάλη έξαρση τόσο στην Ελλάδα όσο και αλλού.

Δεν είναι τυχαίο που υπάρχουν αυτά τα χάλια στην χώρα μας, Ούτε είναι τυχαίο ότι το ¨εγώ¨ έχει γιγαντωθεί σε επικίνδυνο βαθμό παντού σε όλον τον κόσμο. Μεγαλύτερη απόδειξη, η προσπάθεια βίαιης επιβολής τρόπου και συμπεριφορών μίας ομάδας ανθρώπων πάνω στις άλλες, χωρίς όμως ποτέ να φτάνουν στο σημείο να πολεμήσουν ανοιχτά (!!!) και η δουλοκτητική αντιμετώπιση από την εκάστοτε άρχουσα τάξη της "κρίσιμης μάζας" των πολιτών κάθε χώρας. Για να μείνω στο θέμα και να χρησιμοποιήσω όρους συμβατούς, δεν μπορείς να ελπίζεις σε "μόρφωση" επιπέδου όταν "άγεις" τον εκπαιδευόμενο με εργαλείο την επιβράβευση και την τιμωρία ή στην καλύτερη περίπτωση της αδιαφορία (αντί της τιμωρίας). Ο στόχος θα πάψει να είναι ο αληθινός, δηλαδή η ανάγκη για επιβίωση της ομάδας, η διατήρηση των τρόπων, συμπεριφορών, θεσμών και ιδεωδών του έθνους, τα ατομικά και κοινωνικά ΠΡΕΠΕΙ, αυτά τα θεμελιακά, τα "αξιακά" ΠΡΕΠΕΙ χωρίς τα οποία δεν υπάρχει δομή, ούτε σύνολο. Και ποιός θα είναι λοιπόν ο στόχος ζωής αν όχι όλα τα παραπάνω; Μα... το κουλουράκι, το μπισκοτάκι με το μπράβο, ή αν θέλετε στους ανθρώπους το μετάλλιο, το κύπελλο, το δίπλωμα... το κοινωνικό εύγε... και πάει λέγοντας. Αυτό είναι και το λάθος όσων πρεσβεύουν έναν στείρο ανταγωνισμό ως κοινωνικό, πολιτικό και οικονομικό θεμέλιο. Γιατί πολύ απλά, σε αυτήν την θέαση ζωής, ο στόχος είναι η νίκη επί συγκεκριμένου αντιπάλου, ΑΛΛΑ, κανείς δεν σας λέει αν όλη η προσπάθεια και η βελτίωση που αρκεί για να ανταγωνιστείς και να νικήσεις κάποιον ή κάτι, αρκεί και για τις δικές σου ανάγκες. Τόσο τις ατομικές όσο και τις κοινωνικές. Ελπίζω να είμαι κατανοητός. Το να καταφέρεις να κερδίσεις έναν αντίπαλο δεν συνεπάγεται και ικανότητα αντιμετώπισης των εσωτερικών σου προβλημάτων που μπορεί να είναι κατά πολύ μεγαλύτερα. Περπατάμε πολύ λάθος όταν επιτρέπουμε σε άλλες θεάσεις ζωής, σε άλλες σχολές σκέψης ξένες προς την ιδιοσυγκρασία μας και τον πολιτισμό μας να μας καθοδηγούν. Έχουμε τα χάλια μας, αυτό όλοι το βλέπουν και όλοι το ξέρουν, κανένας όμως δεν θέλει να ασχοληθεί με την λύση του προβλήματος. Αρκούνται οι πάντες στην μουρμουρολογία και την καφενιακή γκρίνια και μετά πέρα βρέχει. Και μόλις τους πείς ότι είναι μέρος του προβλήματος με την συμπεριφορά τους, θίγονται... γιατί έχουν μάθει στην επιβράβευση και στην αδιαφορία. Σαν τα "εκπαιδευμένα" σκυλιά...

Κάντε μιά γρήγορη σύγκριση στο μυαλό σας με έναν αρχαίο Σπαρτιάτη ή Αθηναίο. Διερωτηθείτε γιατί δεν δέχθηκαν ποτέ την επιβράβευση και την εξαγορά αλλά προτίμησαν τον δρόμο του κοινωνικού, αξιακού ελληνικού ΠΡΕΠΕΙ κάθε φορά που βρέθηκαν σ' αυτή την πρόστυχη διχάλα της ζωής. Κάτι από μέσα τους τους οδηγούσε, όπως τον λύκο. Κάτι από μέσα τους τους ατσάλωνε την ψυχή.

Ψάξτε να το ξαναβρείτε αυτό το κάτι. Μην περιμένετε να το βρούν άλλοι για εσάς. Ψάξτε το μόνοι σας και βρείτε το. Αλλιώς... τετέλεσται.

(ΗΚ)

φωτο: Γκρίζος λύκος στο Hudson Bay του Καναδά. Είναι μέλος μίας αγέλης που ειδικεύεται στο κυνήγι λευκών αρκούδων... του μεγαλύτερου δηλαδή θηρευτή του βορείου ημισφαιρίου. Τον αποθανάτισε φωτογράφος ομάδος του National Geographic που μαθαίνοντας για αυτήν την αγέλη έσπευσε να την αποθανατίσει με τον φακό. Οι λύκοι ήταν τεράστιοι αλλά, με τους ανθρώπους, καθόλου επιθετικοί. Περίεργοι ναι, όχι όμως επιθετικοί. Πλησίασαν πολλές φορές τους ανθρώπους και μάλιστα αρκετές πολύ κοντά, αλλά κανένας από τους φωτογράφους δεν αισθάνθηκε ποτέ φόβο ή απειλή. Απλά μαγεύτηκαν...