Το μεγαλύτερο ρίσκο στη ζωή, είναι το να μην πάρεις κανένα

Το μεγαλύτερο ρίσκο στη ζωή, είναι το να μην πάρεις κανένα. Και κάπου εκεί μαζί με το "κανένα" κάθεται και η μετανάστευση.

Ασχετα αν έχω ζήσει πολλά χρόνια σε πολλές διαφορετικές χώρες εκτός Ελλάδος, πάντα, ή σχεδόν πάντα, ήξερα ότι κάποτε θα γύριζα πίσω. Με την μετανάστευση αυτό δεν ισχύει. Μέσα στην καρδιά σου ελπίζεις... όλοι ελπίζουν... αλλά ξέρεις πολύ καλά ότι οι σκέψεις για γυρισμό θα σε αποπροσανατολίσουν και δεν θα σε αφήσουν να πετύχεις εκεί που βρίσκεσαι. Ετσι, τις πνίγεις, βαθιά, μέσα σε κάτι σιωπές που κανένας δεν καταλαβαίνει.

Οταν σιωπάς όμως βλέπεις. Αφουγκράζεσαι. Παρατηρείς ανεπηρέαστα και καταλαβαίνεις. Ιδιαίτερα όταν η νέα σου καθημερινότητα σου υπενθυμίζει αδιάκοπα σαν τον δούλο του Δαρείου ότι η ψαλίδα και υπάρχει και το άνοιγμά της είναι δυσθεώρητο με μόνιμες αυξητικές τάσεις που έχουν ήδη καταλύσει τους Φυσικούς Νόμους. Η σημερινή Ελλάδα ζεί στην δική της μοναδική εικονική πραγματικότητα την οποία δεν αναγνωρίζει κανένας άλλος στον κόσμο, με τα τελευταία πρόσφατα γεγονότα να είναι απλά το κερασάκι στην άγευστη τούρτα της μεταπολίτευσης την οποία ο Ελληνας εξίσωσε με το κληρονομικό δικαίωμα στην καλοπέραση. Και το χειρότερο; Συνηθίσαμε...

Μου είναι πολύ δυσάρεστο να γράφω για πράγματα που δεν πιστεύω πλέον ότι θα αλλάξουν. Από το 21 μέχρι σήμερα, εκείνο που κυβερνά την πατρίδα είναι το μπαχτσίσι, γιατί η αξιοπρέπεια χάθηκε κάπου ανάμεσα στην ξενοκίνητη οικογενειοκρατία (κρατάει από τότε, ψάξτε το), στα υπερφίαλα εγώ, στην πολυλογία και στην εκτόνωση. Εμεινε έτσι το πεδίο ελεύθερο για την ασυδοσία και τον θόρυβο, τον άχρηστο εκείνο ήχο που αποσυντονίζει, που κουράζει και βάζει τρικλοποδιές στην πράξη και την δημιουργία. Τις λίγες φορές που καταφέραμε να τον καταλαγιάσουμε, η δημιουργία άνθισε. Τις υπόλοιπες, ο θόρυβος δεν άφησε κανέναν να καταλάβει, ή τουλάχιστον να σεβαστεί, την σοφία της σιωπής. Αν όμως οι άνθρωποι δεν καταλαβαίνουν τις σιωπές, δεν θα καταλάβουν ποτέ τα λόγια. Ποτέ.

(ΗΚ)

φωτο: Μια εικόνα από τα παλιά γεμάτη Ελλάδα... Την πήραμε για δεδομένη την ομορφότερη χώρα του κόσμου. Δεν την τιμήσαμε και σύντομα θα πληρώσουμε ακριβά την αλαζονεία μας. Σε λίγο που θα τελειώσουν οι "καβάτζες", άλλοι θα χαίρονται τα κάλλη της...