ΜΕ ΚΑΤΑΝΥΞΗ ΚΑΙ ΠΕΡΙΣΥΛΛΟΓΗ

Προσπαθείς να γράψεις αυτά που δεν γράφονται, μέσα σε μία μεγάλη εβδομάδα γεμάτη κατάνυξη, περισυλλογή και σκέψεις, πολλές σκέψεις... Σέ έναν ανθρώπινο κόσμο όπου η ανισορροπία βασιλεύει, το να καταφέρεις να βάλεις στην ζυγαριά λιγότερα από όσα πάρεις έγινε πλέον κανόνας και κύριο ζητούμενο. Αντε τώρα εσύ με τον σταυρό στο χέρι να ελπίζεις για συμβατότητα... Γιατί τελικά, αυτός ο σταυρός είναι ο πιό βαρύς απ’ όλους, μαζί με τις ατέρμονες παραινέσεις για «νερό στο κρασί» σου και τα τοιαύτα. «Αν ήμουν στην θέση σου θα το δεχόμουν» μου είπε κάποιος δίπλα μου που άκουγε προσφορά που μου εγένετο εκείνη την στιγμή, η οποία αν και εξαιρετικά μεγάλη, απαιτούσε μπόλικο νερό στο κρασί μου. «Κι εγώ, αν ήμουν εσύ, θα το δεχόμουν» απάντησα, όπως καλή του ώρα ένας συμπατριώτης μου πριν αρκετά χρόνια...

Την ζωή μας δεν την χαρακτηρίζει μόνο το τι έχουμε βιώσει, αλλά πολύ περισσότερο το πως έχουμε αντιδράσει σε ότι μας έχει συμβεί και το πως το έχουμε διαχειριστεί. Την χαρακτηρίζει το εάν στην διαχείρησή μας αυτή λειτουργήσαμε με οδηγό την αλήθεια ή την σύμβαση. Και αν τελικά αποφύγαμε την αλήθεια και ενδώσαμε στην εκλογίκευση με μοναδικό στόχο την αιτιολογία και, γιατί όχι, ακόμη και αυτήν την δικαιολογία.

Αν έχει μολυνθεί κάποιος από την σύμβαση και την εκλογίκευση, δύσκολα θεραπεύεται. Δύσκολα μετά βρίσκει κανείς τον δρόμο του ανάμεσα στις τόσες καθημερινές ψευτοπροτεραιότητες, μέχρι που πελαγωμένος αρχίζει να κάνει στο πλάι τα δεδομένα για να ικανοποιήσει υποτιθέμενα ζητούμενα, ξεχνώντας μέσα στην παραζάλη του ότι το μόνο αληθινό δεδομένο σ' αυτήν την ζωή είναι ότι δεν υπάρχουν δεδομένα. Ούτε καν η ζωή η ίδια. Ετσι, μέσα σε έναν ωκεανό χωρίς δεδομένα, ψάχνει ο άνθρωπος σαν τον Αρχιμήδη ένα «μέρος να σταθεί», να ακουμπήσει, να γραπωθεί για να μην βουλιάξει. Ποτέ δεν κατάλαβα γιατί η πίστη που παίρνει στην ουσία την θέση του οραματισμού (και όχι της ελπίδας, θα επανέλθω γιαυτό το κομβικό θέμα) και τρέχει να παίξει τον ρόλο της σανίδας σωτηρίας, πρέπει να ποινικοποιηθεί... Και από ποιούς άραγε; Από εκείνους που τάχα μου τα γνωρίζουν όλα; Που έχουν όλες τις απαντήσεις σε όλα τα ερωτήματα και τις ανησυχίες;  Και τί θα έλεγαν τότε στούς μεγάλους φιλοσόφους που όλοι τους ανεξαιρέτως πίστευαν; Τι θα έλεγαν στον Παρμενίδη; Στον Πυθαγόρα; Στον Σωκράτη; Στους ατομικούς που όπως και οι προηγούμενοι πίστευαν στο ένα που δεν χάνεται ποτέ, το άτομον, εκείνο δηλαδή που δεν τέμνεται, αφού το σύμπαν είναι ένα, αδιαίρετο, αιώνιο, πανταχού παρόν και τα πάντα πληρόν; Σας θυμίζουν τίποτα αυτά τα λόγια; Πιστεύει κανείς ακόμα τους νεοακαδημαϊκά μεν μορφωμένους αλλά ιστορικά και κοινωνικά αγράμματους που ισχυρίζονται τα αντίθετα;

Ζούμε σε μία εποχή κατά την οποία βάλλεται η Πίστη και η Τάξη πανταχόθεν - όχι μόνο η Χριστιανική αλλά η κάθε πίστη, στο οτιδήποτε - και για χάρη τους σταυρώνεται η λογική από την εκλογίκευση, η σοφία από την σοφιστία, η δομή από την αναρχία και η αναζήτηση της γνώσης από τον εγωϊσμό και την αλαζονεία. Η πίστη όμως, αντίθετα με ότι ισχυρίζονται ορισμένοι, δεν υποχρεούται να αντιτάσσεται στην έρευνα και την αναζήτηση, όπως η ημέρα δεν υποχρεούται και δεν αντιτάσσεται στην νύχτα... Αντίθετα μεν αλλά τμήματα ενός όλου, βλέπει το καθένα μέσα από το δικό του φίλτρο, προσφέροντας γωνίες θέασης κατ εξοχήν συμπληρωματικές, μοναδικές και αναντικατάστατες στην υπηρεσία του ανθρώπου. Αρκεί να «δεχθείς» να δεις και όχι απλά να κυττάζεις.

Σέ έναν ανθρώπινο κόσμο λοιπόν, όπου η ασέβια προς την δικαιοσύνη έγινε πλέον κανόνας, το να προσπαθήσεις δηλαδή να καταφέρεις με πονηριά να βάλεις στην ζυγαριά λιγότερα από όσα πάρεις, τα περιθώρια έχουν στενέψει ασφυκτικά. Οσοι αντιστέκονται, κουβαλούν μεγάλο σταυρό. Ακόμη όμως μεγαλύτερο κρατούν εκείνοι που το κάνουν χωρίς να ελπίζουν σε ανταμοιβές ή αποφυγές τιμωριών, παρούσες ή μέλλουσες. Εκείνοι που το κάνουν γιατί έτσι πιστεύουν ότι πρέπει να κάνουν και γιατί έτσι το θέλουν. Αυτούς τους σπάνιους ανθρώπους, αν τους βρείτε στην ζωή σας, κάντε τα πάντα για να τους κρατήσετε. Είναι οι μόνοι που μπορούν να αλλάξουν τα πράγματα προ το καλύτερο.

(ΗΚ)