ΑΙΤΙΟ ΚΑΙ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ

Το αίτιον προϋπάρχει του αποτελέσματος. Εγώ έτσι ξέρω. Οι άνθρωποι όμως που συνεχίζουν να ψηφίζονται από το ένα τέταρτο του Ελληνικού λαού κοντεύουν να αμφισβητήσουν ακόμη και τον Αρχιμήδη στα μαθηματικά. Οτι βλακεία τους κατέβει - όπως τα περί μισθών και αναπτύξεως - την εκστομίζουν ‘ασάλιωτη’ αφού όσο και να την βουτήξουν στο ανύπαρκτο μυαλό τους δεν βρίσκει τίποτα να αγγίξει. Ακόμα χειρότερη είναι η  αναπαραγωγή τέτοιων μαργαριταριών των νοτίων θαλασσών, από τα Μέσα Μαζικής Αποβλάκωσης ως ‘ειδήσεις’. Περιμένω κι εγώ ο ξενιτεμένος να διαβάσω κανένα σοβαρό ‘νέο’ από την πατρίδα και το μόνο που βλέπω είναι διακωμώδηση των πολιτικών ταγών και ποδοσφαιροποίηση της πολιτικής ζωής της χώρας μας. Πραγματικές ειδήσεις – όχι εκτιμήσεις αλλά γεγονότα - ανακαλύπτεις μόνο αν κρατάς ένα καλό φίλτρο και καταφέρεις να ξεχωρίσεις την βελόνα στ’ άχυρα. Η 4η εξουσία έχει εξελιχθεί σε 4η διάσταση... δεν την αντιλαμβανόμαστε πλέον δια των αισθήσεών μας.

Πως μούρθε κι εμένα πρωί πρωί ο Αρχιμήδης στο μυαλό... Πάντως, την εποχή που ο Αρχιμήδης παιδευόταν με την ‘Συνδιαστική’ στα Μαθηματικά, οι υπόλοιποι λαοί προσπαθούσαν ακόμη να καταλάβουν γιατί οι Ελληνες πήγαιναν στα λουτρά καθημερινά, μπανιαριζόντουσαν και μετά από ένα χαλαρωτικό μασάζ με αρωματικά έλαια για να ηρεμήσουν από την... ηρεμία της ημέρας τους, φορούσαν καθαρά ‘’ρουχαλάκια’’ και συνέχιζαν πηγαίνοντας να... ηρεμήσουν λίγο παραπάνω σε κάποιο συμπόσιο που διοργάνωνε κάποιος φίλος τους. Δεν μας άρεσε αυτή η ζωή φαίνεται και έτσι αρχίσαμε να μιμούμεθα εκείνους που δεν μας καταλάβαιναν... Το αποτέλεσμα το ζούμε. Εύκολα μπορεί κανείς να διολισθήσει στην κριτική, αλλά πριν το κάνει θα του συνιστούσα να διερωτηθεί αν θα ήθελε να ζεί τότε, ελεύθερος, παρέα με τον Αρχιμήδη και να συζητάει στα συμπόσια για φιλοφοφία, ή σήμερα, σκλάβος στα χρέη και στην καθημερινότητα, χωρίς ελεύθερο χρόνο (τεράστιο κεφάλαιο αυτό σε έναν πολιτισμό, μέγα ζητούμενο) παρέα με κάποιους τύπους που του έφεραν οι εκστομίζοντες μαργαριτάρια, με περίεργα ονόματα, που μιλούν περίεργες γλώσσες, που έχουν περίεργους τρόπους και λατρεύουν περίεργους θεούς...

Αυτό το τελευταίο δώστε του λίγη παραπάνω σημασία. Η θρησκεία, ένα από τα τέσσερα πόδια του τραπεζιού, μετράει, μην την πετάτε στα σκουπίδια τόσο εύκολα και μην πέφτετε στην στημένη παγίδα των εθνικών και των χριστιανών. Οχι γιατί δεν είναι αλήθεια – ίσα ίσα - αλλά γιατί έτσι παίζετε πεντακάθαρα το παιχνίδι των μουσουλμάνων.  Για να γίνω σαφέστερος, στην Ελλάδα κάθε μέρα γεννιούνται κατά μέσο όρο 242 παιδιά, από τα οποία τα 200 είναι από ελληνίδα μητέρα. Πεθαίνουν κάθημερινά 341 άτομα, σχεδόν στο σύνολο τους ελληνικής καταγωγής, μπαίνουν παράνομα στη χώρα περισσότεροι από 500 λαθρομετανάστες και βγαίνουν νόμιμα ένα σωρό Ελληνες, με αποτέλεσμα τα τελευταία χρόνια η αφαίμαξη να αριθμεί πάνω από μισό εκατομμύριο. Σβύνουμε, σιγά αλλά σταθερά. Σβύνουμε.

Το αποτέλεσμα δεν νοιάζεται για τους λόγους. Ούτε η συγγνώμη έχει την δύναμη να το αλλάξει, ούτε κι ο ίδιος ο Θεός μπορεί να κάνει να μην γινόταν εκείνο που έγινε. Είτε εξ αμελείας, είτε εκ προθέσεως, το βάρος του είναι το ίδιο για εκείνον που αναγκάζεται να το κουβαλήσει. Ακριβώς το ίδιο. Οταν λοιπόν θα μετατραπούμε σε μία μουσουλμανική χώρα, λίγο θα ενδιαφέρουν οι λόγοι και ουδείς θα ασχολείται με τον καταμερισμό ευθυνών. Θα είναι όλοι τους απασχολημένοι με τις πέντε προσευχές ημερησίως, εκεί που πήγαιναν στην εκκλησία μιά Ανάσταση, πέντε – άντε δέκα – λεπτά πριν το Χριστός Ανέστη και με το ‘Χρι’ γινόντουσαν Μπόλτ για το σπίτι και την μάσα. Με την συνεχιζόμενη απαράδεκτη και πλέον πολύ ύποπτη στρατηγική της ανοχής, θα τον ζήσουμε σύντομα τον Χότζα να βγαίνει στο τζαμί και να φωνάζει Μπιρ Αλλάχ. Στα βόρεια, ‘’ήταν δίκαιο και έγινε ήδη πράξη’’...

Εθνική στρατηγική δεν έχουμε. Τελεία και παύλα. Η στρατηγική δεν είναι ίδιον μόνο των στρατιωτικών οι οποίοι τελευταία, απόστρατοι και μή με έχουν εκπλήξει με την μικρότητα του πνεύματός τους. Μιλάω πολύ σοβαρά για το τελευταίο αυτό οχυρό της κοινωνίας μας, τον Στρατό, και δεν αναφέρω ονόματα σεβόμενος τις Ελληνικές Ενοπλες Δυνάμεις σε βαθμό που δεν εκφράζεται με λόγια. Η στρατηγική είναι ΚΑΙ χάρισμα, όχι μόνο επίκτητη γνώση που αποκτά κανείς λιώνοντας παντελόνια στα θρανία, ούτε πάει χέρι χέρι με την ιεραρχία. Αρχαιότητα δεν σημαίνει κατ' ανάγκην και μεγαλύτερη στρατηγική ικανότητα, αλλά δυστυχώς, αυτό που βλέπω εγώ σήμερα, μου θυμίζει την ιστορία με το φίδι και το πριόνι.

Μια φορά και έναν καιρό λοιπόν (άντε, να πούμε και μία ιστορία) ένα φίδι έπεσε πάνω σε ένα πριόνι που ήταν πεταμένο στο χώμα έξω από ένα αγροτόσπιτο. Οπως πήγε να περάσει από πάνω του, τσιμπήθηκε από τα δόντια της λεπίδας και νόμισε ότι το πριόνι ήταν ζωντανό και του επιτέθηκε. Τυλίχτηκε αμέσως γύρω του για να το πνίξει και έτσι τραυματίστηκε ακόμα περισσότερο. Οσο έσφιγγε, τόσο τραυματιζόταν... μέχρι που δάγκωσε με όλη του την δύναμη το πριόνι... και πέθανε.

Το πριόνι δεν ήταν αληθινό, δεν είχε ζωή, δεν υπήρχε δηλαδή αληθινός κίνδυνος, αλλά μπορούμε από μόνοι μας κάτι που δεν αποτελεί κίνδυνο να το κάνουμε με τις πράξεις ή τις παραλήψεις μας να εξελιχθεί σε θανάσιμη απειλή. Το ‘εξελιχθεί’ έχει σημασία γιατί σηματοδοτεί διάρκεια κατά την οποία υπάρχει η επιλογή να σταματήσει το κακό πριν οδηγήσει στον θάνατο. Επάνω μας είναι, όπως ήταν επάνω και στο φίδι, που όμως στερείτο λογικής!

Και αφού ξεκινήσαμε με τα μαθηματικά, ας σημειώσω κλείνοντας ότι, για να μπορούμε να μιλάμε για ποιότητα (ποιόν = τρόπος, όχι απλά κάτι καλό) είναι αναγκαία μία, έστω ελάχιστη ποσότητα. Οι μαθηματικοί την ονομάζουν αυτήν την απειροελάχιστη αλλά αναγκαία ποσότητα ‘ε’.  Η Ελληνική κοινωνία αλοιώνεται τόσο γρήγορα που αυτή η απολύτως αναγκαία ποσότητα σε λίγο θα είναι ανύπαρκτη. Και όσοι καταλαβαίνετε ακόμη τους προσωκρατικούς και τον Παρμενίδη, θα γνωρίζετε ότι ‘’από το τίποτα δεν μπορείς ποτέ να δημιουργήσεις κάτι’’.

(ΗΚ)