Η ΝΕΑ ΕΛΛΑΔΑ ΜΑΣ

Τα χρήματα είναι πολύ σημαντικά, όχι τόσο γι 'αυτά που σου επιτρέπουν να κάνεις, αλλά για εκείνα που σου δίνουν την δυνατότητα να αποφύγεις με βασικότερο εξ αυτών την κατασπατάληση του χρόνου σου στο κυνήγι τους. Μέχρι τότε δεν σταματάς να δουλεύεις αντί να εργάζεσαι μέσα σε έναν κόσμο όπου το νεότερο δεν είναι πάντα και καλύτερο. Το να κρατά απλά μεγαλύτερες αλυσσίδες δεν σημαίνει ότι σε ελευθερώνει. Ισα ίσα, σου δίνει αυτήν την ψευδαίσθηση για να σε ελέγξει ευκολότερα.  

Δεν αρκεί να αλλάζεις, πρέπει και να βελτιώνεσαι. Και για να βελτιώνεσαι πρέπει η κατεύθυνση που ακολουθείς να οδηγεί στην βελτίωση, αλλιώς, με λάθος κατεύθυνση, όσο και να τρέχεις, δεν θα φτάσεις ποτέ εκεί που πρέπει να πάς. Συνήθως είναι ανηφορική, δύσβατη και κοπιώδης, αλλά καθαρή και ξάστερη, ώστε να φαίνεται και το τελευταίο, το πιό μικρό εμπόδιο. Γιατί η ανέλιξη είναι πολύ περήφανη για να κρυφτεί από τον οποιονδήποτε. 

Μπορείς βέβαια και να μην δώσεις σημασία σ' όλα αυτά, να μην σε απασχολήσουν ποτέ σου, να αδιαφορήσεις, αλλά όμως να ξέρεις ότι η αδιαφορία αυτή είναι επιφανειακή και ύπουλη. Δεν είναι αυτό που θέλει να σε πείσει ότι είναι. Καμουφλαρισμένος φόβος είναι, άτσαλες πινελιές στον καμβά της ζωής πάνω από τον θάνατο, σε μία άτεχνη προσπάθεια να τον κρύψουν από τα μάτια σου... Ποιόν; Αυτόν που δεν κρύβεται με τίποτα;

Ο θάνατος της Ελλάδας και του Ελληνισμού συντελείται εν όσον μιλάμε. Δεν είναι μόνο λόγια αυτά, είναι η ωμή σημερινή πραγματικότητα. Εκτός και αν νομίζει κανείς ότι αυτό που βλέπουμε στο βίντεο που συνοδεύει την κραυγή αγωνίας που βγαίνει μέσα από τα στήθια μου, είναι ύμνος στον Ελληνισμό. 

Αιμοραγεί η πατρίδα μας... Την αφήσαμε σε ανάξια χέρια με λευκές επιταγές και πεθαίνει. Αργά, μαρτυρικά... Πεθαίνει.

Αυτό που βλέπετε, από εξαίρεση σύντομα, με μαθηματική ακριβεια, θα είναι κανόνας. 

Εκτός κι αν επιτέλους αντιδράσουμε. 

Αν...

(ΗΚ)