ΟΤΑΝ ΕΠΙΤΡΕΨΕΙΣ ΣΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΣΟΥ ΝΑ ΚΑΝΕΙ ΕΝΑ ΛΑΘΟΣ ΔΙΣ ΚΑΙ ΤΡΙΣ, ΘΑ ΤΟ ΞΑΝΑΚΑΝΕΙΣ

Κάνουν μεγάλο λάθος εκείνοι που νομίζουν ότι, δημιουργηθέντων των προϋποθέσεων, θα μπορέσουν με κάποιον τρόπο να αποφύγουν τις συνέπειες. Από την ώρα που αυτό ισχύει, η ανάγκη θα φέρει τις συνέπειες στο προσκήνιο, είτε αυτοί το θέλουν, είτε όχι, γιατί έτσι λειτουργεί η φύση.

Οι προϋποθέσεις δεν δημιουργούνται μόνο ενεργητκά, αλλά και παθητικά. Τις περισσότερες μάλιστα φορές υπεύθυνες είναι η ανοχή, η απάθεια και εν γένει η έλλειψη δράσης που συγκατοικεί πάγια με την χειμαρώδη, σοφιστικού τύπου πολυλογία που ονομάζουμε εκλογίκευση.

Ισχυρότερη όλων στο οπλοστάσιο της σοφιστίας, η εκλογίκευση οδηγεί στην ψευδαίσθηση του απυρόβλητου. Σε κάνει να πιστέψεις δηλαδή ότι, και να γίνει κάτι, δεν θα γίνει σε σένα, ή τουλάχιστον δεν θα σε επηρεάσει.

Και ακόμη, ό,τι και να γίνει, αν γίνει, όταν γίνει, θα σου δώσει χρόνο να αντιδράσεις. Θα σε προειδοποιήσει κάπως και σε κάθε περίπτωση έγκαιρα.

Οσο δε πιό μεγάλο είναι αυτό που θα συμβεί, τόσο πιό μεγαλειώδης, θορυβώδης και όλα τα εις ‘ώδης’ θα είναι η παρουσία του, τιμώντας έτσι και την δική σου συμμετοχή σε αυτήν την τραγωδία.  

Αυτά λέει η εκλογίκευση εκείνων που κάνουν την ελπίδα σανίδα να πιαστούν μεσοπέλαγα της ζωής. Ελπίδα δηλαδή για το ότι δεν θα συμβεί το φυσικό και το αναπόφευκτο.

Η ζωή όμως λέει άλλα.

Και μαζί με τ' άλλα, λέει ότι όταν ανέχεσαι και κάνεις ένα βήμα πίσω, θα κάνεις και ένα δεύτερο και μετά ένα τρίτο... και ότι κάποια στιγμή θα βρεθείς σαν αποτέλεσμα της ανοχής και της απραξίας σου, αντί να κάνεις μόνο βήματα, να υποχωρείς άτακτα τρέχοντας πρός τα πίσω... Λέει ότι όταν γευθείς τον συμβιβασμό, όταν αφήσεις το κακό να σε ακουμπήσει, σε λίγο αυτό θα κάνει πάρτυ επάνω σου. Και λέει ακόμη ότι όταν επιτρέψεις στον εαυτό σου να κάνει ένα λάθος δίς και τρίς, θα το ξανακάνεις. Τόσο ατομικά, όσο και κοινωνικά.

Αυτά λέει.

(ΗΚ)