ΠΕΡΠΑΤΑΜΕ ΣΤΡΑΒΑ, ΧΩΡΙΣ ΚΟΙΝΟ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΠΑΡΟΝΟΜΑΣΤΗ

Εδώ που φτάσαμε μετά τις τελευταίες εξελίξεις, δεν έχει σημασία πλέον αν ο κρίκος που λέγεται θρησκεία και μας ενώνει (εδώ γελάνε) με την Ρωσσία πρέπει να σπάσει με μερική ή ολοσχερή ισλαμοποίηση, ούτε αν η αθρόα εισροή μουσουλμάνων προφέρει ώς bonus αυξημένη δύναμη ψήφων. Οταν κάποιος μεθυσμένος σκοτώσει έναν άνθρωπο χτυπώντας τον με το αυτοκίνητό του, λίγο ενδιαφέρει τους οικίους του θανόντος αν ο οδηγός το ήθελε ή όχι, αφού το αποτέλεσμα δεν έχει πάντα επιπτώσεις ανάλογες των αιτίων και των συνθηκών. Eίτε το κακό έγινε εξ αμελείας είτε εκ προμελέτης, ο νεκρός δεν ανασταίνεται. Στην ζωή λοιπόν, υπάρχουν και καταστάσεις μή αναστρέψιμες και συνεπώς, χωρίς σοβαρή και φιλοσοφημένη σκέψη, το μόνο σίγουρο είναι ότι η χιονόμπαλα που αφήσαμε να φτιάξουν κάποιοι στην πατρίδα μας, θα συνεχίσει να κατρακυλάει και να μεγαλώνει μέχρι να μας συνθλίψει. Αν υπάρχει περίπτωση κάποιος να μας κάνει κακό, μας ενδιαφέρει ''μόνο'' να μην το κάνει, είτε γιατί δεν θέλει, είτε γιατί δεν μπορεί. Στο δεύτερο - όπερ και το ζητούμενο αφού η θέληση να μας κάνουν κακό είναι ήδη εκπεφρασμένη - η Ελλάδα δεν υστερεί, απουσιάζει.

Αντί λοιπόν να ασχολούμεθα με την ισχυροποίησή μας, τόσο για αποτροπή, όσο και για πειθαναγκασμό (γιατί όχι;), αναλωθήκαμε δεκατίες τώρα σε μία εμμονική προσπάθεια να ποινικοποιήσουμε στην κοινωνία μας την δύναμη. Οταν το καταφέραμε αυτό, δεν αρκεστήκαμε αλλά συνεχίσαμε ακάθεκτοι στην κατηφόρα μετατρέποντας σε αξία την φτώχεια, δίνοντας ταυτόχρονα συγχωροχάρτι στους κοινωνικούς τζαμπατζήδες. Οσο για την γνώση, καταδικάστηκε ερήμην προ πολλού, οι φυσικοί νόμοι υποτάχθηκαν, έστω στην φαντασία μας, στα ανθρώπινα "μή" κι εμείς μετά προσπαθούμε - τάχα μου - σαν τυφλοί να δούμε την αλήθεια για να μας δώσει κατεύθυνση ώστε να βγούμε από το τούνελ. Ζήσε Μάη να φας τριφύλλι... Η αλήθεια όμως, που χαίρεται να κρύβεται σαν σκιά στο σκοτάδι, είναι τόσο αναγκαία, ώστε χωρίς αυτήν στον κοινωνικό παρονομαστή να μην νοείται συνεννόηση. Η αλήθεια, όχι η ισότητα και η ισοπέδωση που έχουν μετατρέψει την Ελλάδα σε μία σύγχονη Βαβέλ ασυνεννοησίας.

Αδάμαστη και Αμορφη, η ασχήμια αντιδρά στην τάξη και όσο αυτή αντιδρά, όσο και να κυττάζει κανείς δεν θα βλέπει. Γιατί αυτό που ''βλέπει'' είναι εξ ορισμού συγγενικό με εκείνο που ''βλέπεται'', και πρέπει να στραφεί στη θέαση εκείνου που θέλει να δεί, αφού πρώτα έχει γίνει όμοιό του. Ο άνθρωπος λοιπόν, δεν μπορεί να δει το Ωραίο ή το Καλό, αν δεν έχει πρώτα γίνει Ωραίος ή Καλός ο ίδιος. Διαφερετικά δεν μπορεί να το καταλάβει. Μπορεί κάλλιστα το Ωραίο, το Καλό, ή το Ωφέλιμο να περάσουν από δίπλα του, ή να στέκονται μπροστά στα μάτια του, αλλά για αυτόν θα είναι αόρατα.

Οταν αυτό το ατομικό έλλειμα γενικεύεται, χωρίς κοινό κοινωνικό παρονομαστή πράξεις δεν γίνονται. Σε κάθε δε προσπάθεια μετατροπής του, η αντίδραση θα είναι και δεδομένη και ισχυρή, ακριβώς όση και η δράση της προσπάθειας για μετατροπή. Μαθηματικά είναι. Απλά μαθηματικά. Γιαυτό η παιδεία είναι τόσο σημαντική. Διότι προλαμβάνει ώστε να συνεννοούμεθα και έτσι αργότερα, να μην χρειαστεί κανείς να διορθώσει τα αδιόρθωτα.

Τι γίνεται όμως όταν δεν υπάρχει το βασικό ζητούμενο της παιδείας και χρειάζεται αναγκαστικά πιά να διορθώσεις; Απλά, αφού δεν μπορείς να συνεννοηθείς και να πείσεις κάποιους που δεν πείθονται με τίποτα, αφού δεν μπορείς να λύσεις τον γόρδιο δεσμό της συνεννόησης, πρέπει να σπάσεις αυγά... με το ζόρι. Αλλιώς ομελέτα δεν γίνεται. Με άλλα λόγια, ή θα σπάσεις αυγά, ή θα πεινάσεις.

(ΗΚ)