DAYE DUNYA XAYINE...?

Οι Τούρκοι μπαίνουν όπου γουστάρουν κι εμείς ούτε καφέ στα Εξάρχεια δεν μπορούμε να πιούμε. Καμαρώστε τους παίκτες της εθνικής τους να χαιρετούν στρατιωτικά για την εισβολή του στρατού τους στην Συρία, όπου ένας τοίχος λέει "Μάνα, ο ντουνιάς μας πρόδωσε". Μα σε ποιόν "ντουνιά" ζούν άραγε τόσα χρόνια αυτοί οι Κούρδοι; Σ' αυτόν που "άντρες δεν υπάρχουν πιά, τους πάτησε το τραίνο"; Που κάνουν κάθε μέρα κι από μία κωλοτούμπα; Μιά φορά κι έναν καιρό, όπως λένε στα παραμύθια - γιατί σαν παραμύθι μοιάζει - οι άντρες είχαν τρόπους, φορούσαν κουστούμια, έλεγαν λίγα, έκαναν πολλά και αισθανόντουσαν τα πάντα. Σήμερα συμπεριφέρονται λες και όλοι οι άλλοι είναι σκουπίδια, ντύνονται με κουρέλια, λένε πολλά, κάνουν λίγα και δεν αισθάνονται τίποτα. Διερωτάται κανείς ακόμα γιατί είμαστε... όχι, μην πώ σαν οίκος ανοχής γιατί εκεί δεν πουλάς μαγκιά, την πληρώνεις... Εκεί "ο χώρος φυλάσσεται", όχι όπως η πατρίδα που έγινε ξέφραγκο αμπέλι, όπου οι κατ' όνομα μόνο ηγέτες έχουν πάψει προ πολλού να εκπροσωπούν τον λαό. Οποιος διαφωνεί να μας εξηγήσει "με δικά του λόγια" γιατί άλλα θέλουν οι πολίτες και άλλα γίνονται. Η τελευταία φωτογραφία από πίνακα της Αννας Βουδούρη πάει για συλλεκτική. Απεικονίζει το Καστελλόριζο όσο είναι ακόμα Ελληνικό. Τόμαθαν τώρα οι Τούρκοι. Μπαίνουν όπου θέλουν και μετά συζητούν... Ποσα χρόνια λόγια κλείσαμε ήδη με την Κύπρο;
(ΗΚ)