ΣΑΒΒΑΤΟ ΠΡΩΙ ΜΕ ΤΟΝ ΚΑΦΕ

Ἀμομφάρετος δὲ ὁ Πολιάδεω λοχηγέων τοῦ Πιτανήτεω λόχου οὐκ ἔφη τοὺς ξείνους φεύξεσθαι
οὐδὲ ἑκὼν εἶναι αἰσχυνέειν τὴν Σπάρτην

Ξέρω... Ο ναυαγός δεν βρίσκει νερό καταμεσής του πελάγους και πίνει θαλασσινό... και πεθαίνει... Ξέρω... Πολλές φορές ότι και να κάνεις ή να μην κάνεις είναι λάθος και το λάθος σε αυτές τις περιπτώσεις είναι θάνατος. Αν όμως σου έγραψες να ζήσεις, την αίσθηση που σου αφήνει κάτι τέτοιο την κουβαλάς μαζί σου για πάντα.

Και αν μεν ναυαγήσεις μεσοπέλαγα, όλα τα παραπάνω είναι σε ένα βαθμό κατανοητά, άσε που μόνο όποιος έχει παρόμοια βιώματα μπορεί πραγματικά να καταλάβει. Οι άλλοι όμως;  Οι άλλοι που χρόνια τώρα από μόνοι τους ρίχνουν νερό στο κρασί τους;  Με τα πολλά ΅δεν πειράζει΅ τους και τα άλλα τόσα ΅δεν χάθηκε ο κόσμος΅;  Έτσι λοιπόν κυριάρχησε ατομικά η ανοχή.  Αυτή η ατομική ανοχή είναι που βλέπουμε σήμερα μεταφρασμένη σε κοινωνικό ξεχείλωμα.  Όταν η ανοχή ακουμπήσει την μάζα, η ευθύνη διαχέεται σε τόσους πολλούς που δεν την νοιώθει πλέον κανένας.  Πάντα ο άλλος θα φταίει, πάντα...  Έτσι, συνήθισαν να δίνουν το όλον για να παίρνουν ένα μέρος, θεωρώντας το μάλιστα και δίκαιη συναλλαγή... από το καθόλου...  Να δίνουν τον εαυτό τους για μερικές λαμπερές στιγμές, σαν χάντρες για αντάλλαγμα με το χρυσάφι της ζωής τους, αντί να απαιτούν με σθένος να ισορροπήσει η ζυγαριά και να πάρουν τα ίσα. Κακός σύμβουλος ο φόβος...

Μ΄ αυτούς δεν υπάρχει κοινό πεδίο αναφοράς για συζήτηση.  Όταν οι άνθρωποι δεν βλέπουν την αδικία πρίν αυτή ακουμπήσει τους ίδιους, και βολεύονται, πώς να κάνεις χωριό;  Όταν η αλήθεια κατήντησε εύπλαστη υπηρέτρια σκοπών και χωρίζεται συμφεροντολογικά σε δική τους και των άλλων, πώς να μιλήσεις;  Πώς να μιλήσεις σε ανθρώπους που τα ξέρουν όλα όταν εσύ γνωρίζεις ότι δεν ξέρεις τίποτα;  Και αυτό δεν είναι επίδειξη Σωκρατικής φιλοσοφίας αλλά μία βαθιά αίσθηση που αισθάνεται όποιος τολμήσει να σηκώσει το βλέμμα στον ουρανό και να δεί το τεράστιο… και το απεριόριστο…

Αυτός ο κόσμος δεν μπορεί αλλά ούτε και θέλει να σε ενσωματώσει, εκτός κι αν σε αλλάξει πρώτα.   Εκτός και αν σε σαπίσει...  Είναι πολύ άνισος ο αγώνας με την αδικία αλλά κι από την άλλη, δεν υπάρχει ομορφότερος αγώνας από εκείνον που ξέρεις από πρίν ότι δεν θα καταφέρεις να κερδίσεις.  Πιό ηρωϊκός...  Το ΅μένομεν΅ του μεγάλου Ευρυβιάδα, η σημαία μου, χαράζει ένα χαμόγελο στα χείλη πρωί πρωί και σε κάνει να μην δίνεις πολύ σημασία σε όσους επιλέγουν να μην ερευνούν και να καταπίνουν τα ψέματα αμάσητα.  Χαζεύω με τον καφέ μου στο διαδίκτυο...  Αλλα λόγια ν΄αγαπιώμαστε!  Αν ο Αριστόδημος ήταν όντως τρέσας, δεν θα του επέτρεπαν να ταχθεί στην φάλαγγα στην Πλάταια οι Σπαρτιάτες και μάλιστα στην πρώτη γραμμή του πιό σκληρού σχηματισμού της Σπάρτης, του Πιτανάτη Λόχου υπό τον Αμομφάρετο του Πολιάδα.  Απλά.  Όμως σήμερα επιμένουν να αναπαράγουν αυτό το ψέμα μαζί με τόσα πολλά άλλα, όπως κι εκείνο πρόσφατα με τον Καποδίστρια.  Πώς μετά να μην απορεί κανείς για την απομυθοποίηση, την αποδόμηση, το ξεχείλωμα και την κατάντια;  

Θέλει αρετή και τόλμη η αλήθεια. 

(ΗΚ)