ΠΑΣΧΑ 2019

Οι αριθμοί είναι ψυχροί. Δείτε μόνοι σας από πότε αρχίζει η απίστευτη μείωση στην στήλη δεξιά και βγάλτε τα συμπεράσματά σας. 

Τον χρόνο που μας πέρασε, η σελήνη απομακρύνθηκε από την γή κατά 3.8 cm. Ο ήλιος έχασε 174 τρις τόννους από την μάζα του και κατά συνέπεια η τροχιά της γής μεγάλωσε κατά 1.5 cm. Ο γαλαξιας της Ανδρομέδας μας πλησίασε κατά 3.5 δις χλμ και το σύμπαν επεκτάθηκε κατά 60 τρις χλμ. Δημιουργήθηκαν δε, μόλις... 150 δισεκατομμύρια νέα άστρα... Ασύλληπτα νούμερα!

Κι όμως... ωχριούν μπροστά στα "νούμερα" που έχουν κάνει την Ελλάδα τσίρκο. Διαβάζω χθές σε ομιλία παροπλισμένου πολιτικού: "Είναι δυσεξήγητο, για ποιό λόγο τόσοι πολλοί Έλληνες δέχονται να κυβερνώνται από ανθρώπους που κυβερνούν όχι για την πατρίδα αλλά για την πάρτη τους, όχι για το δημόσιο συμφέρον αλλά για το ατομικό τους συμφέρον. Γιατί τόσοι πολλοί Έλληνες ανέχονται να τους λένε ψέματα. Γιατί; Γιατί η προφανής κυβερνητική ανικανότητα δεν θεωρείται μειονέκτημα, αλλά προσόν; Γιατί ένας 'υπερήφανος λαός' υποτάσσεται στη γοητεία που ασκεί ένας πολιτικός που αισθάνεται ότι μπορεί να κάνει ό,τι θέλει, αχαλίνωτος; Δεν έχω απάντηση".

Δεν πειράζει, έχω εγώ. Γιατί είναι νούμερα. Οχι μόνο αυτοί που κυβερνούν, αλλά πολύ περισσότερο εκείνοι που τους έδωσαν την δύναμη να το κάνουν. Αυτός ο "υπερήφανος λαός" δηλαδή που δεν έχει τσίπα και δέχεται να ζεί με δανεικά σε όλη την νεώτερη ιστορία του αντί να βάλει τον κώλο του κάτω και να παράγει. Που διώχνει τον παραγωγικό του ιστό στα ξένα κακήν κακώς, για να επιβιώσουν άνευ ανταγωνισμού οι άχρηστοι "ημέτεροι" και δεν εννοεί να καταλάβει ότι η κατασπατάληση των εσόδων από την αβάσταχτη φορολογία σε προσλήψεις πληρωμένων ψήφων, μας βυθίζει όλο και περισσότερο στην άβυσσο της συνναλαγής και του ξεπουλήματος. Μία ολόκληρη Αμερική των 350 εκατομμυρίων, έχει 2 εκατομμύρια υπαλλήλους στην κεντρική διοίκηση. Πώς μπορεί η μικρή Ελλάδα των 9, ίσως 10 εκατομμυρίων (τόσοι είμαστε χωρίς τους ξένους "επενδυτές") να μιλάει για 1 εκατομμύριο και βάλε;

Παρ' όλα αυτά, ο νεοέλληνας συνεχίζει να αποφασίζει με το συναίσθημα, ποτέ με την λογική. Αυτή έρχεται μετά, σαν σκλάβα του συναισθήματος και εκλογικεύει την πραγματικότητα, στρεβλώνοντάς την ώστε να την προσαρμόσει και να την χωρέσει μέσα στα ρούχα της δικαιολογίας. Ετσι, αποφασίζει, πράττει και ΜΟΝΟ αφού χορτάσει και "μπουχτίσει", σπρώχνει και αντιδρά. Πρέπει να φάει πρώτα όλον τον τέντζερη δηλαδή. Δεν του φτάνει μία μπουκιά για να πεί "έ, δεν ήταν και τόσο καλό το φαγητό τελικά...", λες και η γεύση έχει σχέση με το φουσκωμένο στομάχι.

Ομως η χαρά και η ευτυχία στη ζωή είναι ανάλογη με το μέγεθος των τρυπών στο κόσκινο που χρησιμοποιείς. Οσο μεγαλύτερες τρύπες έχει, τόσο θα απομακρύνεται από σένα η ευτυχία. Και όσο δεν σέβεσαι τον εαυτό σου, τόσο μεγαλύτερες θα είναι οι τρύπες του και άλλο τόσο το συναίσθημα θα σε οδηγεί να ικανοποιείς την επιθυμία σου με "σκουπίδια" που θα περνούν εύκολα από μέσα τους. Ετσι, δεν θα καταφέρεις ποτέ να προλάβεις, πάντα θα διορθώνεις και πάντα θα αντιδράς (αντί να δράς με πρωτοβουλία) έχοντας ήδη πληρώσει τίμημα, πολλές φορές καταστροφικό για την ζωή σου.

Την ίδια στιγμή, η Ελλάδα χάνει κεφάλαια κάθε μέρα. Φτωχαίνει, αδυνατίζει, γερνάει... Γιατί για μένα το πραγματικό κεφάλαιο είναι η αληθινή διανόηση, όχι η υποκουλτούρα της σύγχρονης τηλεόρασης. Εκτός των λαμπερών μυαλών που ξενιτεύονται με τη σέσουλα, φεύγουν από την ζωή άνθρωποι επιφανείς που το έργο τους δεν έχει εκτιμηθεί δεόντως έως σήμερα. Ως είθισται, θα το ντύσει μετά θάνατον πρώτα η υπερβολή και όταν αυτή χορτάσει, θα παραχωρήσει την θέση της στην ιστορία, που δικαιωματικά τους δέχεται σωρηδόν τώρα τελευταία στην αγκαλιά της, λες και βιάζονται να φύγουν από αυτήν την ζωή για να να μην βλέπουν το ξεπούλημα και την συναλλαγή.

Μιά φορά κι έναν καιρό, υπήρχε μία χώρα που την έλεγαν Ελλάδα. Τέτοιες μέρες η χαρά ερχόταν και ζούσε σε κάθε σπίτι της, σε κάθε καρδιά... Οι άνθρωποι άσπριζαν, καθάριζαν, φορούσαν καινούργια ρούχα και παπούτσια, δεν κάρφωναν την Μ.Παρασκευή και δεν έβλεπες  μόνο στον Σκλαβενίτη να κυματίζει η σημαία μεσίστια, αλλά παντού. Στον Επιτάφιο και στην Ανάσταση έβλεπες κουστούμια και ταγιέρ, στρατιωτικούς με την στολή (που σήμερα τρέχουν να αλλάξουν μόλις φύγουν απο την υπηρεσία) και παιδιά με τα λαμπριάτικά τους. Πλέον όμως τα πράγματα δεν είναι έτσι.... Αλλάξαμε... Γνωρίζω καλά ότι μ' αυτά που λέω σε μία εποχή που μετράει το περιτύλιγμα περισσότερο από το περιεχόμενο, είναι σαν να μιλάω για έρωτα μέσα σε έναν οίκο ανοχής, αλλά ας θυμούνται όλοι στην χώρα όπου η δύναμη της συνειδητής άγνοιας επιτρέπει να ξεπουλιούνται ήθη, ιστορία και αξιοπρέπεια, ότι...

"ότι γραφτεί μέσ' την ψυχή καλό, κακό, δε σβήνει,

καί 'χει το χέρι τού γραφιά γιά πάντα την ευθύνη".

(ΗΚ)