ΕΝ ΤΗ ΠΡΟΑΙΡΕΣΕΙ Η ΑΔΙΚΙΑ ΚΑΙ ΤΟ ΑΔΙΚΕΙΝ

Ήρθε η Αυγή και με βρήκε να ξαγρυπνώ. ‘’Γιατί δεν κοιμάται αυτός’’; ρώτησε με φανερό νοιάξιμο την Νύχτα. ‘’Τι να σου πω’’, απάντησε εκείνη, ‘’τον νανούριζα  όλο το βράδυ, παρέα με την Βροχή, αλλά εκείνος τίποτα... Λογόφερνε με την Αδικία, αυτήν την αχώνευτη που πάντα καταφέρνει να χώνεται εκεί που δεν την σπέρνουν’’.

‘’Και τί λέγανε τόσες ώρες’’, ρώτησε απορημένη η Αυγή, με τα καλοχτενισμένα ξανθά μαλλάκια της και ένα πρόσωπο γεμάτο ενέργεια και φώς! Κούκλα ήτανε αλλά κι η Νύχτα που γρήγορα απάντησε, είχε θεϊκή ομορφιά... ‘’Αυτός δεν μπορεί μέσα του να αποδεχθεί ότι έκαναν οι άνθρωποι την Aνταμοιβή Δικαίωμα που το γεύονται όλοι, όχι μόνο οι ικανοί. Τότε, την ρώταγε και την ξαναρώταγε, τι την θέλουμε την Αριστεία; Γιατί να πασχίζουν ορισμένοι για χάρη της όταν η συναναστροφή μαζί της από τρόπαιο για τους λίγους έγινε χάρισμα για όλους’';

Ολα αυτά συζητούσα χθές το βράδυ με την αχώνευτη την Αδικία και μ’ όση γλύκα κι αν προσπάθησαν η Νύχτα και η Βροχή, δεν κατάφεραν να με ηρεμήσουν γιατί, τόσο η μοχθηρία όσο και η αδικία, είναι πάντα εσκεμμένες επιλογές και δεν γίνονται ποτέ τυχαία, όπως είπε κάποτε ο Αριστοτέλης. Μάλλιασε η γλώσσα μου από την πολυλογία και κάποτε ζήτησε η έρμη να πιεί να ξεδιψάσει, αλλά το μυαλό δεν την άφησε. "Ασε με ρε συ να πιώ, μιλάω τόση ώρα, έχω στεγνώσει" του είπε παραπονεμένα. "Τέρμα τα τζάμπα και τα βερεσέ" απάντησε σκληρά το μυαλό, "πρέπει να πληρώσεις για να πιείς... με σιωπή. Αλλωστε, ότι κι αν κρύβεις μέσα σου, φαίνεται στα μάτια σου. Τι να την κάνεις την μιλιά";  Και κάπως έτσι, μέσα σε σκέψεις και σιωπές, με βρήκε ο Μορφέας και με σκέπασε για λίγες ώρες.

Με το ξύπνημα καφές, κι άλλος καφές και χάζεμα στο διαδίκτυο για τα τεκταινόμενα στην πατρίδα. Λάθος! Μέγα λάθος γιατί μου χάλασε η διάθεση πρωί πρωί. Εννοείται ότι δεν θα το ξανακάνω. Ηδη το έγραψα μόνος μου για τιμωρία 100 φορές...  

Κατ’ αρχάς, όλοι αυτοί πού χαίρονται, καλό θα είναι να ηρεμήσουν και να ανασυγκροτηθούν. Τίποτα δεν έχει τελειώσει και να θυμάστε ότι ο Πύρρος, στην μάχη του Asculum το 279 πΧ.. είπε το καταπληκτικό, ‘’Άλλη μία τέτοια νίκη κατά των Ρωμαίων και έχουμε καταστραφεί’’. Η νίκη είναι νίκη, τελεία και παύλα, αλλά, με την Μακεδονία λαβωμένη, μια Ξάνθη και Ροδόπη να χαμογελάνε πλέον Τούρκικα (λέτε εσείς μουσουλμάνικα, εγώ θα επιμένω να λέω τούρκικα) και με 3 στους 10 πολίτες να υποστηρίζουν ακόμα την μεγαλύτερη συμμορία που πέρασε ποτέ από την πατρίδα μας, παρ’ όλες τις καταστροφές που έκανε, οι Ελληνες θα πρέπει να χαμογελούν λιγότερο και να σηκώσουν τα μανίκια περισσότερο. Και να γίνουν καλύτεροι στα μαθηματικά... γιατί έχουν ξεχάσει να μετρούν (και να γράφουν αλλά αυτό άστο τώρα).

Παρ’ όλα αυτά, όταν οι άνθρωποι σηκώσουν το βλέμμα ψηλά, στον βραδινό ουρανό, όλοι θα δούν το ίδιο φεγγάρι... τα ίδια αστέρια... Αν όμως τους ρωτήσεις να στα περιγράψουν, θα νομίσεις ότι ο καθένας βλέπει κάτι διαφορετικό. Ετσι είναι, αυτοί είμαστε... Μας αρέσει δεν μας αρέσει, οι Ελληνες είμαστε καταδικασμένοι να ζήσουμε ο ένας μαζί με τον άλλον σ'αυτήν την μικρή σε έκταση χώρα και αυτό, δυστυχώς ή ευτυχώς, δεν γίνεται χωρίς μεγαλοπρέπεια. Αν μένουμε στα μικρά, δεν θα καταφέρουμε ποτέ σαν λαός να αντιμετωπίσουμε τα μεγάλα και οι σύγχρονες προκλήσεις είναι κάτι περισσότερο από μεγάλες.

Μεγάλη πρόκληση είναι για παράδειγμα η επιτακτική ανάγκη να αντιληφθούμε ως κοινωνία ότι ανάμεσα στο εφαρμόσιμο δίκαιο και στο ιδεατό ή επιθυμητό (που είναι η έννοια της δικαιοσύνης) υπάρχει συνήθως τεράστια απόσταση. Από το μέγεθος αυτής της απόστασης προκύπτει ένα θεμελιώδες κριτήριο πολιτισμού. Πόσο πολιτισμένοι είμαστε σαν κοινωνία σήμερα αλήθεια; Εχετε αναρωτηθεί ποτέ με βάση αυτόν τον συλλογισμό του δικαίου, όπως έκαναν μονίμως οι αρχαίοι μας πρόγονοι; Γιαυτό είπα προηγουμένως ότι πρέπει να μάθουμε να μετράμε καλύτερα και οι ερωτήσεις αυτές να πάψουν κάποια στιγμή να αποτελούν μόνο θεωρητικά ακόνια του μυαλού. Οταν στην χώρα μας υπάρχει σήμερα χαρτονόμισμα μεγαλύτερο σε αξία από τον βασικό μισθό, η παραπάνω ερώτηση μόνο θεωρητική δεν είναι γιατί απέχει πολύ η σημερινή εικόνα της κοινωνίας μας από την ιδεατή ή έστω την επιθυμητή. Αν ζητήσω όμως από Ελληνες πολίτες να μου περιγράψουν αυτό το επιθυμητό, θα μπορέσουν λέτε; Δεν νομίζω... Δεν νομίζετε λοιπόν κι εσείς με την σειρά σας ότι αυτό είναι ένα πολύ σοβαρό και θεμελιώδες πρόβλημα; Το να μην ξέρουμε τι ακριβώς θέλουμε; Το να ζούμε χωρίς στόχους και εστίαση;  Δεν θα έπρεπε να είναι αυτή η εστίαση η κεντρική ιδέα κάθε πολιτικού προγράμματος και η Παιδεία μας να εξοπλίζει τους πολίτες αναλόγως; (Για παράδειγμα, ένα σπίτι, ένα αυτοκίνητο και λεφτά για ταξίδια και διακοπές δεν είναι εστίαση στο δικό μου το βιβλίο. Αλλοι θα έπρεπε να είναι οι στόχοι. Θα επανέλθω σε επόμενο άρθρο μου επί τούτου). Οι εκλογές έδειξαν ότι τρείς στους δέκα θα απαντήσουν σίγουρα όχι. Θα πουν ότι ''το κράτος'' θα αποφασίσει και γιαυτό και για όλα... Το κράτος χωρίς τον ξενοδόχο δηλαδή, τον πολίτη, αυτό εννοούν. Καλά αυτοί οι αμετανόητοι, οι υπόλοιποι; 

Τεράστια πρόκληση - όχι απλά μεγάλη - είναι ακόμη και η επαναφορά βασικών εννοιών, όπως της αριστείας, της ατομικής ευθύνης, της αυτοκτησίας, της ιδιοκτησίας, της ατομικότητας, αλλά και των αντιθέτων όπως του εξαναγκασμού και της συναίνεσης, πάλι στις σωστές τους διαστάσεις, μετά από ένα απίστευτο ξεχείλωμα που υπέστησαν τα τελευταία χρόνια. Η κοινωνία μας δεν αντέχει άλλη ισοπέδωση (που μας την σερβίρουν πονηρά καμουφλαρισμένη σαν ισότητα) και ήδη λειτουργούμε στα κόκκινα για πολύ περισσότερο χρόνο από τον επιτρεπτό. Οι πολιτικοί που εμπιστεύονται τον πολίτη για την ψήφο του, πρέπει να τον εμπιστευτούν και για όλα τα υπόλοιπα. Είναι λοιπόν ακόμη μία τεράστια πρόκληση, να σταματήσει ο μεσσιανισμός των πολιτικών στην Ελλάδα που εξαναγκάζουν παροχολογώντας αντί να επιζητούν συναίνεση πείθοντας. Αν κάνετε σωστά τις πράξεις σας θα διαπιστώσετε ότι η νύν κυβέρνηση - που όπως διαφαίνεται θα γίνει πρώην σύντομα - έχει καταφέρει να εξαγοράσει ούτε λίγο ούτε πολύ ένα 20% του κατά τα άλλα σοφού και κυρίαρχου λαού, που ξεπουλήθηκε τόσο πρόστυχα για κάτι πενταροδεκάρες...  

Δεν χρειαζόμαστε μεσσίες και σωτήρες. Χρειαζόμαστε ικανούς διαχειριστές της τιμής, της αξιοπρέπειας και της περιουσία μας. Που θα σιγουρέψουν τον σεβασμό για την ιστορία και το παρελθόν μας και θα εγγυηθούν το μέλλον των παιδιών μας. Αυτά χρειαζόμαστε και όχι άλλα επιδόματα και υποσχέσεις, παρά ελευθερία να δημιουργήσουμε, μικρό κράτος για να μας μένει κάτι στην τσέπη από τον ιδρώτα μας και την αξιοπρέπειά μας... Προ πάντων την αξιοπρέπειά μας. 

Και η Αξιοπρέπεια είναι όχι φίλη, αλλά κολλητή με την Ικανότητα και την Αριστεία. Το βράδυ θάχουμε δεύτερο γύρο μ' αυτήν την αχώνευτη, την Αδικία... 

(ΗΚ)

ΥΓ. Γιατί ξεκίνησα και έκλεισα με την αδικία που είναι "εσκεμμένη επιλογή" μαζί με την μοχθηρία, όπως τόσο σοφά μας θυμίζει ο Αριστοτέλης; Διότι, όταν ένας ολόκληρος λαός σου λέει ΟΧΙ κι εσύ το κάνεις με το έτσι θέλω ΝΑΙ, μόνος άδικος μπορείς να χαρακτηριστείς. Και σας πληροφορώ, το να σε πούν άδικο στα αρχαία χρόνια, ήταν ο χειρότερος χαρακτηρισμός, ισάξιος μόνο του δειλού. Ο πρωθυπουργός της Ελλάδος επέλεξε εσφαλμένα την αδικία και τον μεσσιανισμό και θα το πληρώσει. Ελπίζω παραδειγματικά.