ΑΝ...

Η Σπαρτιατική αποικία που ονομάζεται Μήλος, έγινε γνωστή στην εποχή μας για δύο λόγους. Ο δεύτερος έχει να κάνει με την απίστευτη και εντελώς λανθασμένη εμμονή των αμερικανών συμβούλων των τελευταίων προέδρων, να παραφράζουν τον Θουκυδίδη αναφερόμενοι στον εξαδραποδισμό των Μηλίων από τους Αθηναίους δημοκράτες κατά την διάρκεια του λεγομένου Πελοπονησιακού Πολέμου. Και λέω λανθασμένη γιατί αυτή η περίπτωση αποτελή φωτεινή εξαίρεση στον κανόνα της συμπεριφοράς των Ελλήνων εν καιρώ πολέμου και δεν είναι δυνατόν να κάνουμε πλάνα και στρατηγικές αναλύσεις βάσει των εξαιρέσεων αντί των κανόνων. Ο πρώτος λόγος όμως αφορά την περίφημη Αφροδίτη της Μήλου, ένα άγαλμα που ενώ δεν έχουμε ακόμη καταφέρει να προσδιορίσουμε τον καλλιτέχνη που το φιλοτέχνησε, θεωρείται ένα από τα ομορφότερα όλων των εποχών. 

Βρέθηκε το 1820 στην Μήλο που τότε ήταν υπό Οθωμανική κατοχή. Οι Τούρκοι το πούλησαν στους Γάλλους και εκείνοι, που δεν σκέφτηκαν δυό φορές να κλέψουν την πολιτιστική μας περιουσία, το φόρτωσαν σε ένα καράβι, κόντρα στην αντίδραση των απλών "αγράματων" ανθρώπων του νησιού που προσπάθησαν να τους σταματήσουν. Οι Γάλλοι "φίλοι μας" πυροβόλησαν στο ψαχνό σκοτώνοντας μερικούς Μήλιους, για να καταφέρουν έτσι να αποπλεύσουν. 

Οι Μήλιοι όμως δεν εγκατέλειψαν! Παρ' όλους τους νεκρούς, δεν πτοήθηκαν και σάλπαραν για Πειραιά, σε μία προσπάθιεα να προλάβουν τους Γάλλους πριν φυγαδέψουν την Αφροδίτη τους. Όπως γράφει ο Φωτιάδης στην εξάτομη «Ιστορία της Ελληνικής Επανάστασης του 1821, στον Πειραιά μαζεύτηκαν στην προκυμαία πάνω από χίλιοι άνθρωποι που προσπαθούσαν να ματαιώσουν την αρπαγή του αγάλματος. Στην προσπάθειά τους να μην σκυλευτεί η ιστορία τους, πήγαν έμπρακτα - όχι με άδεια λόγια κρυμένοι πίσω από τα πληκτρολόγια -  να πάρουν πίσω το άγαλμα και μοιραία συγκρούστηκαν με το γαλλικό πλήρωμα του πλοίου και τα τουρκικά στρατεύματα που ευκαιρία ζητούσαν να κάνουν το κακό. Πάνω από 200 Έλληνες έπεσαν νεκροί από τα πυρά Οθωμανών και Γάλλων και έτσι το άγαλμα της Αφροδίτης της Μήλου έφυγε για την Γαλλία (όπου σήμερα κοσμεί το Λούβρο), αφήνοντας ενθύμιο το ένα χέρι του, πού μέσα στο χάος της μάχης, έπεσε στη θάλασσα και χάθηκε.

Γιατί άραγε δεν διδάσκονται τα Ελληνόπουλα αυτήν την ιστορία στα σχολεία; Γιατί αποσιωπάται τόσο επιμελώς; Διότι αν μιά χούφτα «αμόρφωτοι» Έλληνες ψαράδες και αγρότες δώσανε μάχη για κάτι άϋλο που λέγεται αξιοπρέπεια, μη φειδόμενοι την ζωή τους, αν κάποιοι απλοί άνθρωποι είχαν το σθένος να υπερασπιστούν Ιστορία και Πολιτισμό, φανταστείτε τι θα μπορούσαν (δυνητικό εκείνο το ΘΑ...) να καταφέρουν οι σημερινοί "ελεύθεροι" και "μορφωμένοι" ΑΝ αποφάσιζαν κα σηκωθούν από τις καρέκλες και τα πληκτρολόγιά τους.

Αν...

(ΗΚ)