Συναλλαγη, Συμψηφισμος, Ξεπουλημα

Κάποιοι επιμένουν να ζούν στο παρελθόν και να θέλουν να το επιβάλλουν δια της βίας στο παρόν.
Κάποιοι άλλοι επιμένουν να συγχωρούν και να δείχνουν έτσι την αδυναμία τους. 

Στα 14 μου, σε διεθνές γυμνάσιο στο Βέλγιο, αντί του μαθήματος των θρησκευτικών που αφορούσε κυρίως τους καθολικούς (εγώ είμαι ορθόδοξος), παρακολούθησα αναγκαστικά την μόνη άλλη επιλογή, ήτοι το μάθημα της "Ηθικής" και βρέθηκα να προβληματίζομαι πολύ νωρίς πάνω σε θέματα όπως η ευθανασία, η ελεύθερη βούληση, ο αλτρουϊσμός και άλλα παρεμφερή. Βαριά θέματα για ένα 14χρονο, αλλά είμαι πολύ χαρούμενος σήμερα για αυτήν την ευκαιρία. Χωρίς αυτήν δεν θα καταλάβαινα τόσο νωρίς στην ζωή μου την διάσταση της φυσικής ανάγκης με την ανθρώπινη ηθική. Και ακόμη περισσότερο, δεν θα είχα δημιουργήσει, με βάση αυτήν την κατανόηση, αντιστάσεις στα εφήμερα που ζητούσαν επιτακτικά να ξεπουλήσω τα μόνιμα. Γιατί, όσο και αν δεν αρέσει, ο κόσμος - αυτό το ‘κόσμημα’ - σε σχέση με μας είναι σταθερός κι εμείς περαστικοί και εφήμεροι και δεν βγάζει νόημα να προσπαθείς να κόψεις μέταλλο με βούτυρο.

Περαστικοί και εφήμεροι σε έναν κόσμο όπου, μια φορά και έναν καιρό, έσπειρε ο Θεός το αληθινό Αγαθό στο χωράφι της Σοφίας. Εκείνο κάποτε φύτρωσε και η μάνα του το συμβούλεψε στοργικά να οχυρώσει το φρόνημά του απέναντι στην απάτη των ανθρώπων, στην πονηρή υπερβολή και την κουτή την φίλη της, την επιθυμία. Γιατί μόνο έτσι, του είπε, θα μπορέσει να ξεχωρίσει το αληθινό, αυτό δηλαδή που δεν είναι θολό, που δεν έχει όρια, χρώμα ή σχήμα, που είναι αναλλοίωτο και λαμπερό... Και που δεν συλλαμβάνεται με τις αισθήσεις...

Ομως η απάτη των ανθρώπων είναι σαν τα γρανάζια, που αν σε πιάσουν έστω και λίγο, αν σ’ ακουμπήσουν τα δόντια τους, μετά δεν υπάρχει σωτηρία. Σε μολύνουν, σε τραβούν μέσα, σε κάνουν κιμά...  Ετσι, εύπλαστος κιμάς, χωρίς ραχοκοκαλιά να ορθώσεις ανάστημα, πέφτεις στα νύχια της έλλειψης που τεχνητά σου δημιουργούν αφού σε έχουν πρώτα αλώσει με τον δούρειο ίππο της επιθυμίας (που κι αυτήν στην δημιουργούν όταν δεν έχεις πλέον αντιστάσεις).  Οταν όμως σε σπρώξουν προς τον γκρεμό, όταν η έλλειψη χτυπήσει κόκκινο, θα σπρώξεις κι εσύ αντίθετα για να σωθείς, θα αντιδράσεις  και τότε, το μόνο που έχουν να κάνουν είναι, ούτε καν να σε τραβήξουν για να πέσεις, απλά να φύγουν από μπροστά σου, να μην βρείς κάπου να πιαστείς... Και θα πέσεις (μέσα στα γρανάζια τους).

Υπάρχει όμως και χειρότερο. Η ενσυνείδητη συναλλαγή. Ο οικιοθελής συμψηφισμός. Κοινώς, το ξεπούλημα. Αυτό, όσο κι αν θέλεις να ελπίζεις, έρχεται η αδυσώπητη καθημερινότητα και σου θυμίζει να μην αμαρτάνεις. Οταν την δείς την συναλλαγή μία φορά, δεν την παίρνεις στα σοβαρά. Λές δεν κατάλαβαν, ήταν τυχαίο, λές ένα σωρό πράγματα. Οταν όμως την βλέπεις παντού, συνεχώς, όταν έχει γίνει κανόνας αντί εξαίρεση, εκεί νίπτεις χείρας.

Εχουμε εκλογές στην Ελλάδα την Κυριακή που μας έρχεται. Γράφω σιβυλλικά μεν, σταράτα δε. Αποχή σημαίνει επιτρέπω να με διοικεί ο όποιος νάναι. Ψήφος ξεπουλημένη σημαίνει κάτι ακόμη χειρότερο. Να θυμάστε ότι όταν τα πρόβατα βλέπουν τον βοσκό που νομίζουν ότι είναι εκεί για να τα φυλάει, να σφάζει ένα, δεν αγχώνονται! Γιατί σαν πρόβατα που είναι, δεν μπορούν να καταλάβουν ότι κάποτε θα έρθει και η σειρά τους. Εμείς είμαστε άνθρωποι... Τουλάχιστον αυτό πρέπει να το καταλαβαίνουμε, ότι δηλαδή η μηχανή του κιμά δεν κάνει διακρίσεις. Αν συνεχίσουμε σαν λαός να ξεπουλιώμαστε τόσο με αυτά που κάνουμε, αλλά πολύ περισσότερο με εκείνα που δεν κάνουμε, με την ανοχή και την απάθειά μας, θάρθει και η σειρά μας.

Αυτά.

Να δώ πότε και ποιός εκ των πολιτικών ταγών θα δώσει το πράσινο φώς ώστε ο πολλαπλασιαστής ισχύος που λέγεται απόδημος ελληνισμός, να μπορέσει επιτέλους να μιλήσει κι αυτός στην κάλπη. Ενα εκατομμύριο ψήφοι είναι αυτοί.

Καλή εβδομάδα και καλή φώτιση σε όλους.

(ΗΚ)