ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ ΠΡΙΝ 50 ΧΡΟΝΙΑ

Ενα χρόνο πριν το '67, ο Γιώργος Ζωγράφος τραγούδησε το "μικρό παιδί" σε μουσική του Λίνου Κόκοτου και στίχους του Αργύρη Βεργόπουλου, σε δίσκο 45 στροφών. Το Νέο Κύμα, οι μπουάτ, οι πόλεις που δεν κοιμόντουσαν ποτέ τα βράδυα, με τους Ελληνες να έχουν όλοι δουλειές και με τους κλειδαράδες να βαράνε μύγες αφού όλα τα σπίτια ήταν ξεκλείδωτα και τα κρεββάτια είχαν μεταφερθεί στα μπαλκόνια για να αντιμετωπιστούν οι καλοκαιρινές ζεστές νύχτες... Δεν υπήρχαν βλέπετε τα αιρ κοντίσιον ακόμη... Δεν ενόχλησε αυτό κανέναν όμως αφού η μυρωδιά από τα γιασεμιά τους μεθούσε ευχάριστα και τους χαλάρωνε μετά από κάθε κουραστική μέρα, με έναν τρόπο που σήμερα μας είναι παντελώς άγνωστος.

"Μικρό παιδί σαν ήμουνα και πήγαινα σχολείο,
Στα μάτια είχα τη χαρά, στα χέρια το βιβλίο...
Όταν η βαρυχειμωνιά μου πάγωνε τα χέρια
στον ουρανό τα σήκωνα, να ζεσταθούν στ αστέρια..."

Ομορφα λόγια που περιγράφουν μία ρομαντική εποχή της Ελλάδας, μία εποχή που η ζωή είχε ξεφύγει από την επιβίωση και έκανε τη χώρα μας ζηλευτή σε ολόκληρο τον κόσμο.

Και επειδή την ζηλέψανε, την καταστρέψανε...

Δεν έχει σημασία πως, δεν έχει σημασία αν τα αργύρια ήταν 30 ή 300... Την καταστρέψανε... Ποινικοποίησαν το χαμόγελο, απαγόρευσαν την πρόοδο και φυλάκισαν την πρωτοβουλία. Ανοιξαν τους ασκούς του Αιόλου στους πειρασμούς και την ξενόφερτη υπερκατανάλωση, υπερχρέωσαν επιχειρήσεις και πολίτες, υποδούλωσαν την αξιοπρέπεια και μετέτρεψαν την υπερηφάνεια σε εγωϊσμό...

Ολα αυτά δεν υπήρχαν την εποχή του τραγουδιού. Το να πάς για τυρόπιτες στην Ομόνοια στις 3 και στις 4 το πρωί ήταν τόσο φυσιολογικό που το έκαναν όλοι, μικροί και μεγάλοι... Το έγκλημα ήταν στην κυριολεξία ανύπαρκτο και η ανθρωπιά ξεχείλιζε, γιατί η Αθήνα, αυτή η πόλη που υπάρχει στο ίδιο σημείο χιλιάδες χρόνια τώρα, ήταν μία ανοιχτόκαρδη, μία φιλόξενη πόλη.

Ηταν...

Από τότε μέχρι σήμερα κατρακυλάμε και θα κατρακυλάμε για πολύ ακόμη γιατί η αδράνεια τόσων ετών δεν χορταίνει καταστροφή τόσο εύκολα. Μόνο αν βρεθεί ένα απότομο ανάχωμα, ένα εμπόδιο, υπάρχει περίπτωση να ανακοπεί αυτή η τρελλή κατηφορική πορεία. Κάτι ακραίο δηλαδή, έξω από τα συνηθισμένα.

Η επιθυμητή ανάκαμψη και η επιστροφή σε μία νέα αναδική πορεία είναι άλλο θέμα. Τελείως...

(ΗΚ)
φωτογραφίες από την Αθήνα της δεκαετίας του '60)