Ο ΚΟΣΜΟΣ ΥΠΗΡΧΕ ΠΡΙΝ ΑΠΟ ΕΜΑΣ ΚΑΙ ΘΑ ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΑΠΌ ΕΜΑΣ

Πέρασε η εποχή του περιορισμένου ή με περιορισμένα μέσα και στόχους, πολέμου. Ζούμε εδώ και πολλά χρόνια στην εποχή του ολοκληρωτικού πολέμου και μάλιστα πολύ πρίν ο Κλάουζεβιτς γράψει γιαυτόν. Και σέ ένα τέτοιο περιβάλλον, που αποδέχεται να φτάνει στα άκρα παντί τρόπω, χωρίς αναστολές, προσπαθούμε να βγάλουμε άκρη. Οι μεταβλητές όμως είναι πολλές, πολύ περισσότερες των εξισώσεων που καταφέρνουμε να ανακαλύπτουμε για τις σχέσεις αυτών των μεταβλητών μεταξύ τους και έτσι άκρη δεν βγάζουμε. Όταν όμως επιμένουμε, καταλήγουμε στις περίφημες ενεργές θεωρίες, δια των οποίων, αποδεχόμενοι την ελλειμματική μας γνώση, προσπαθούμε να βγάλουμε επιτέλους έστω κάποια άκρη. Καταφέραμε να πατήσουμε το φεγγάρι με αυτό το σκεπτικό, άρα μάλλον θα δουλεύει, έτσι δεν είναι;

Όχι βέβαια.

Το αληθινό, το πέρα ως πέρα πραγματικό δεν σοκάρει. Ξαναδιαβάστε το αυτό… Ο λόγος είναι ότι θεωρούμε φυσικό επόμενο το αποτέλεσμα μιάς αλληλουχίας πραγματικών ενεργειών και έτσι, όσο σκληρό, ακόμα και απάνθρωπο να είναι, δεν μας σοκάρει. Για παράδειγμα, ένα εξαιρετικό σε εκτέλεση χτύπημα στο καράτε, ακόμα κι αν ρίξει στο έδαφος τον αντίπαλο, ποτέ δεν θα κάνει τα πρόσωπα των θεατών να συσπαστούν από δυσφορία. Αντίθετα θα εκφράσουν θαυμασμό με εκφράσεις που λανθασμένα εισπράττουμε ως αρνητικές. Το ίδιο και μία αισθησιακή φωτογραφία - η αγάπη μου για το street  και boudoir photography είναι γνωστή – που τόσο όμορφα αποφεύγει το χυδαίο, δημιουργεί μία ευφορία, αλλά ποτέ άσχημη αντίδραση για την γυμνότητα ή την προκλητικότητα που ξυπνάει μέσα μας αρχέγονα συναισθήματα. Στο street photography το δικό μου ενδιαφέρον εστιάζει περισσότερο από οπουδήποτε αλλού στα πρόσωπα. Όταν λοιπόν κυττάς αλλά συνάμα βλέπεις τα πρόσωπα των ανθρώπων που ταξιδεύουν μέσα σε ένα αεροπλάνο για την Νέα Υόρκη όπου με κίνδυνο της ζωής τους πηγαίνουν για να εκτελέσουν το λειτούργημά τους, βλέπεις την τραγικότητα της ανθρώπινης ύπαρξης. Βλέπεις την αδυναμία του προστατευτικού τείχους του υπερκαταναλωτισμού και την πτώση, την συντριβή πολιτικοοινομικών συστημάτων που υποσχέθηκαν τα πάντα και τελικά έκαναν τον άνθρωπο πιό ευάλωτο, με την καταστροφή να έχει κατασκηνώσει έξω από την πόρτα του. Όλα τα υπόλοιπα τα διαδικαστικά, απαξιώ καν να τα αγγίξω πλέον. Ποσώς με ενδιαφέρουν τα στατιστικά και οι πολυλογίες αναλυτών και συνωμοσιολογιών γιατί κάποτε, κάποιος πρέπει να πεί ότι έστω και ένας να πεθάνει, είναι ένας περισσότερος από ότι θα έπρεπε. Εστω και ένας… (*)

Η εγκατάλειψη της αναζήτησης της πρώτης αιτίας, επέτρεψε το χαλάρωμα στα χαλινάρια της ανθρώπινης ματαιοδοξίας και άφησε την εκλογίκευση να καλπάζει χωρίς έλεγχο. Έτσι, νομίσαμε ότι κυριαρχήσαμε στον πλανήτη, αντικαταστήσαμε αντί να ενσωματώσουμε τον φυσικό νόμο με τον δικό μας (την ηθική) και βγάλαμε τα μάτια μας μόνοι μας. Η πρόσφατη πανδημία είναι τρανό παράδειγμα του μεγαλύτερου και πλέον επικίνδυνου ιού πάνω στην γη, της ανθρώπινης συμπεριφοράς. Κι όμως, ο κόσμος θα συνεχίσει να υπάρχει και μετά από εμάς. Όπως υπήρχε και πριν από εμάς. Είναι ένας κόσμος – ένα κόσμημα όπως τον αποκαλούσαν οι πρόγονοί μας - που σκέφτομαι ότι τελικά πρέπει να είναι άφθαρτος. Γιατί, αν υποθέσουμε ότι μπορούσε κάπως, κάποτε να καταστραφεί, αφού από το κάτι δεν μπορείς να μεταβείς στο τίποτα παρά μόνο σε κάτι άλλο, αλλά πάλι κάτι όχι τίποτα, μαθηματικά θα πρέπει να δημιουργηθεί ένας άλλος ή καλύτερος, ή χειρότερος, ή ίδιος με αυτόν… ή χάος… (να η τετράδα πάλι). Αν είναι χειρότερος, η δύναμη που δημιουργεί κάτι χειρότερο από το καλύτερο πρέπει να είναι κακή. Αν είναι καλύτερος, ο δημιουργός που δεν έφτιαξε εξ αρχής το καλύτερο πρέπει να είναι ατελής. Aν είναι ο ίδιος, μάταια δημιουργήθηκε. Αν είναι χάος η σιωπή μου προς απάντηση γιατί αδυνατώ να εκφράσω άποψη. Όσο δε επιμένουμε να συγχέουμε την αιτιοκρατία με την Μοίρα,  όλα αυτά θα μας ακούγονται κινέζικα και τα πρόσωπα των ηρωικών μορφών στο αεροπλάνο που πηγαίνουν οικειοθελώς να συναντήσουν το πεπρωμένο τους δεν θα μας λένε τίποτα.

(HK)

(*) Το ΅΄εστω κι ένας΅ είναι τρόπος ζωής, όχι απλά φράση με τρείς λέξεις. Είναι ο δικός μου τρόπος ζωής. Ετσι, όταν είχα την μεγάλη τιμή να είμαι σύμβουλος στην εκτελεστική επιτροπή της JKA, η διαφωνία μου με τα τρία jogai, τις τρείς δηλαδή εξόδους από το τετράγωνο όπου λαμβάνει χώρα ο αγώνας, μετά από τις οποίες ο αγωνιζόμενος χάνει τον αγώνα, βασιζόταν ακριβώς σε αυτήν την θέση. Ενώ και ο κύριος Ασάι και ο κύριος Αμπε συμφωνούσαν με την θέση μου ότι αν βρίσκεσαι σε ένα τετράγωνο 8x8 με τα όρια να βλέπουν σε γκρεμό τύπου Εβερεστ, και μία φορά να βγείς, θα πεθάνεις πέφτωντας, η ανάγκη διάδοσης υπερίσχυε πάντα. Βλέπετε ότι με αυτό το σκεπτικό, το τρία είναι πλεονασμός που μειώνει την ένταση και βοηθάει τον ανίκανο και τον δειλό κόντρα στον γενναίο και δυνατό. Η δική μου νοοτροπία, μπορεί να είναι ακραία, αλλά χτίζει πολεμιστές και τελικά ΅ανθρώπους΅. Η άλλη κάνει το κρασί να μοιάζει πολύ γρήγορα με νερό με τόσο που το αραιώνεις… Την ίδια θέση είχα και για τον αγώνα, ότι δηλαδή πρέπει να τελειώνει στον έναν και μοναδικό βαθμό, όποιος κι αν είναι. Για μένα η ζωή είναι μία ένταση στον χωροχρόνο, μιά κάθετη αστραπή γεμάτη ενέργεια, όχι μία οριζόντια γραμμή. Αυτά τα ολίγα. Ελπίζω να είναι σαφές γιατί δεν μιλάω ποτέ για την Τέχνη. Γιατί η έντασή της δεν αντέχεται… Δεν αντέχεται μια ζωή πάνω στην κόψη του σπαθιού την τρομερή… Αλλά μια στιγμή εκεί πάνω, είναι μια αιωνιότητα...