ΤΟ ΔΙΚΑΙΟ ΕΧΕΙ ΤΗΝ ΔΙΚΗ ΤΟΥ ΕΝΕΡΓΕΙΑ

Δεν έχω πλέον την παραμικρή διάθεση να σχολιάσω την επικαιρότητα. Μας κοροϊδεύουν. Μετατρέπουν τα όχι σε ναί, φιμώνουν τις εκκλησίες για να ακούμε καλύτερα τους ιμάμηδες, πριμοδοτούν το ισλάμ παντί τρόπω, μπουντρουμιάζουν τους Ελληνες ενώ αφήνουν λάσκα γύφτους και λάθρους, και έχουν ήδη καταστρέψει την οικονομία της Ελλάδας εκεί που πήγαινε να πάρει μιά ανάσα οξυγόνο. Τι να σχολιάσω; Τα ίδια και τα ίδια; Τζάμπα ο κόπος και ο χρόνος αφού στην πρώτη αντίδραση θα πέσουν τίποτα επιδοτήσεις και θα σταματήσει ο θόρυβος μονομιάς. Πολύ εύκολα την χάρισαν την ελευθερία τους οι Ελληνες. Πολύ εύκολα.

Προβληματίζομαι. Σκέφτομαι τι είμαστε, που ζούμε...

Κβαντική διατάραξη από το τίποτα... Ενα προϊόν μίας τυχαίας διακύμανσης λένε οι φυσικοί ότι είναι το σύμπαν μας. Η λέξη κλειδί, το ΅τυχαίο΅. Εμείς; Εμείς κινούμαστε στις τέσσερεις από τις έντεκα διαστάσεις του - ούτε που παίρνουμε χαμπάρι ότι υπάρχουν άλλες επτά - σε ένα απειροελάχιστο τμήμα του 4% του συνόλου του... Και το παίζουμε ότι είμαστε κάτι, ή κάποιοι... Οταν όμως λέμε μόνοι μας ότι η βάση είναι χαοτική και άρα μη προβλέψιμη, πώς προβλέπουμε; Πώς έχουμε την σιγουριά ότι έστω κάτι γνωρίζουμε εκτός από το ότι ΅δεν γνωρίζουμε τίποτα΅;

Ο χρυσός είναι βαρύς και πάει στον πάτο της λάσπης. Δεν ζεί στην επιφάνεια. Εκεί ευδοκιμούν άλλα φρούτα σαν την ψευδαίσθηση της παντογνωσίας και την γοητεία, με την οποία μπορείς να κρατήσεις την προσοχή κάποιου για κανένα τέταρτο. Για παραπάνω χρειάζεσαι κάτι αληθινό, γιατί ο αφρός χάνεται. Ελα όμως που το τέταρτο αρκεί και περισσεύει σήμερα. Και που για ένα τέταρτο χαλούν οι άνθρωποι ολόκληρες ζωές κουβαλώντας φορτία που κάποια στιγμή γίνονται ασήκωτα... Τους έχουν μάθει κάποιοι θαμώνες του αφρού ότι μετά, μ΄ ένα συγγνώμη τα θάβουν στο συρτάρι κι αυτοί οι δύσμοιροι νομίζουν ότι έτσι τα σβύνουν... λές και μπορούν, λες και είναι στο χέρι τους. Ομως, ούτε λήθη υπάρχει πραγματικά, ούτε συγχώρεση. Οι άνθρωποι δεν ξεχνούν και δεν συγχωρούν. Μόνο το δίκιο ισορροπεί την ζυγαριά, το δίκιο και το κόσκινο. Τον χρυσό που θα μείνει χρειάζεσαι... όχι την λάσπη... Γέμισε ο τόπος από δαύτην.

Το δίκιο έχει την δική του ενέργεια. Θα ισορροπήσει την ζυγαριά είτε το θέλουμε είτε όχι. Και επειδή είμαστε πολύ ΅κάτω΅, τα ημίτονα της ζωής υπαγορεύουν ότι κάποια στιγμή θα πάρουμε τα πάνω μας. Υπάρχει ελπίδα. Αν όχι από τον άνθρωπο που σαν βλάκας σκάβει μιά ζωή τον ίδιο του τον λάκκο, από εκείνο που είναι πέρα και πάνω από αυτόν.

Και μέχρι τότε; Καλή η θεωρία και η φιλοσοφία, αλλά πρακτικά μέχρι τότε τι κάνουμε; Οτι είναι να κάνουμε... όσο μπορούμε να το κάνουμε, χωρίς εκπτώσεις και ότι είναι να γίνει, όποτε είναι να γίνει, θα γίνει.

(ΗK)