ΔΥΟ ΟΨΕΙΣ ΤΟΥ ΙΔΙΟΥ ΝΟΜΙΣΜΑΤΟΣ

 

Η Ιφιγένεια για τον απόπλου των Αχαιών, η Πολυξένη για την επιστροφή τους από την Τροία, ο Μενοικέας, ο γιος του Κρέοντα, για να σωθεί η Θήβα από τους Επτά, η Μακαρία, η κόρη του Ηρακλή, για την νίκη εναντίον του Ευρυσθέα, οι Κορωνίδες για να σωθεί ο Ορχομενός από λοιμό… Ολες αυτές οι ψυχές θυσιάστηκαν οικιοθελώς για τους λαούς τους. Και δεν είναι οι μόνες. Πόσο έχει αλλάξει ο άνθρωπος από εκείνες τις χαμένες στην ομίχλη του μύθου και της ιστορίας εποχές; Τότε αυτοί που καθόντουσαν σε θρόνους και παλάτια, εκείνοι που ασκούσαν την ηγεσία, δεν είχαν απλά και μόνο δικαιώματα. Είχαν μαζί τους και τις αντίστοιχες υποχρεώσεις. Μπροστάρηδες στη ζωή, μπροστάρηδες και στον θάνατο…

Η ζωή και ο θάνατος μπορεί να είναι δύο όψεις του ιδίου νομίσματος, αλλά η όψη που επιλέγουμε να βλέπουμε μας καθορίζει ως υπάρξεις και ως συμπεριφορές. Η πολεμική Τέχνη για παράδειγμα πραγματεύεται τον θάνατο. Μέσα από αυτό το φίλτρο βλέπει και αξιολογεί την ζωή. Το άθλημα (ή αλλιώς το μαχητικό σπόρ) πραγματεύεται την ζωή και μέσα από αυτήν προσπαθεί να κατανοήσει τον θάνατο. Για αυτό ο πόνος και ο φόβος – ειδικά ο φόβος - αποτελούν όρια πεντακάθαρα, όπου, όσο δεν υπάρχουν αθλούμεθα, ενώ από την στιγμή που υπάρχουν, πολεμούμε. Στην άθληση έχουμε αντίπαλο. Στον πόλεμο εχθρό. Ο πρώτος θέλει απλά να μας ξεπεράσει. Ο δεύτερος θέλει να μας σκοτώσει. Όποιος έχει νοιώσει θάνατο καταλαβαίνει πολύ καλά την διαφορά, όπως ο πατέρας μου όταν ρώτησε - ήρωας αυτός δύο πολέμων - πόσους ανθρώπους έχουν σκοτώσει όλοι εκείνοι οι ξένοι με τους βαρύγδουπους τίτλους που ήταν μαζεμένοι μπροστά του, μια φορά και έναν καιρό… (όσοι ξέρουν την ιστορία γνωρίζουν και σε ποιους αναφερόταν). Να προσέχουν ορισμένοι λοιπόν διότι ουδέν κρυπτέον υπό του ηλίου αφ΄ ενός και αφ’ ετέρου, τελεολογικά, κάποιος, κάποτε, θα σου ζητήσει να σταθείς πίσω από τα λόγια σου και τους τίτλους σου. Ότι δε κάνεις μία ζωή να χτίσεις, εύκολα γκρεμίζεται στην στιγμή.

Τα γράφω όλα αυτά γιατί πρόσφατες αναρτήσεις πολύ γνωστών ανθρώπων του χώρου στα κοινωνικά δίκτυα, προσπαθούν να κατευθύνουν τον κόσμο προς μία ερμαφρόδιτη κατάσταση, κάπου στο μέσον μεταξύ πολέμου και αθλήματος, πράγμα όμως που είναι και ανέφικτο και επικίνδυνο. Είμαι κάθετος και καυστικός (που δεν το συνηθίζω) ως προς αυτό διότι επιπροσθέτως διαβάζω πολλά ψέματα - όχι ανακρίβειες, αλλά ψέματα – με πολλές αναφορές που δεν ανταποκρίνονται σε εποχές που έζησα και γνωρίζω και πάμπολες ιστορίες και βιογραφίες που ακολουθούν πιστά ένα πασίγνωστο μαρκετίστικο μοντέλλο δημιουργίας κοινωνικού προφίλ που πουλάει. Ετσι, δεν υπάρχει ένας “ιδρυτής συστήματος” που δεν ήταν ασθενικός όταν ήταν μικρός, που δεν ταλαιπωρήθηκε από φτώχια και δυστυχία, αλλά που λόγω της ισχυράς του κράσης και θέλησης, τελικά πέτυχε... Τι αλήθεια; Τί πέτυχε; Γιατί όσους εγώ νωρίζω δεν τολμούν να καυχηθούν για επιτυχίες επί θεμάτων αρχής. Το να δημιουργείς βιοποριστικά μαγαζάκια με προσωπείο οργανώσεων δεν καταγράφεται ως επιτυχία στο δικό μου βιβλίο. Ούτε και η μη ελληνική αλλά  ανατολίτικης προέλευσης προσωπολατρεία ¨δασκάλων¨ που φθάνει σε βαθμούς θρησκευτικής ευλάβειας. Σαφώς όχι.

Το Καράτε και γενικά όλες οι παρεμφερείς ενασχολήσεις δεν έχουν ¨φιλοσοφία¨, τουλάχιστον όχι περισσότερη από ότι έχει η σκοποβολή ή η ξιφασκία και δεν δημιουργούν χαρακτήρες. Φιλοσοφία δημιουργούν οι φιλόσοφοι ενώ οι χαρακτήρες έρχονται πακέτο με τον άνθρωπο όταν γεννιέται. Αυτές οι ενασχολήσεις δεν κάνουν κάποιον καλό (ή κακό) άνθρωπο, και σίγουρα δεν θα υπήρχαν σε αυτήν την τεράστια έκταση που υπάρχουν αν κάποιος, κάπως, έκοβε τον χρηματισμό και τον βιοπορισμό, αυτό το ελληνιστικό φαινόμενο που έκτοτε μεγαλώνει συνεχώς και ασταμάτητα σαν όγκος. Το αν είναι καλοήθης ή κακοήθης αυτός ο όγκος μπορείτε εύκολα εκ του αποτελέσματος να το διαπιστώσετε και μόνοι σας. Μέχρι προ λίγων ετών λέγαμε ΅πρόεδρος΅ και γυρνούσαν μπόλικοι το κεφάλι. Αργότερα προστέθηκε το ΅στρατηγός΅ και τώρα το ΅δάσκαλος΅. Αυτό ειδικά το τελευταίο με ενοχλεί περισσότερο από όλα τα υπόλοιπα, γιατί αυτός ο τίτλος τιμής ενέχει απαιτήσεις κοινωνικά θεμελιώδεις.

Χωρίς όμως έρωτα δεν υπάρχει δάσκαλος και μαθητής. Ο έρωτας, η δημιουργική αυτή έλξη του σχετικού προς το απόλυτο, το Θείον, είναι ικανή και αναγκαία συνθήκη για την ¨μόρφωση¨, την ¨μορφοποίηση¨ του ¨άμορφου¨... δηλαδή, το πλάσιμο του ανθρώπου ώστε να του δωθεί ¨σχήμα¨ ¨εύμορφον¨… Όπως ακριβώς ο καλλιτέχνης – όχι απλά ο τεχνίτης – που πλάθει τον πηλό, σμιλεύει το ξύλο ή σφυρηλατεί το μέταλλο για να του δώσει το σχήμα που έχει οραματιστεί. Αυτός ο αθεράπευτα ρομαντικός και ποτέ ικανοποιημένος με τα επιτεύγματά του καλλιτέχνης, ναι, είναι δάσκαλος. Αυτός δεν νοιώθει ούτε και νοιάζεται για επαίνους τρίτων και κοινωνικά εύγε, παρά μόνον αισθάνεται συνεχώς την αφόρητη πίεση της λογοδοσίας προς την εσωτερική του φλόγα που, σαν μια ιδέα, προσπαθεί με μέσον την ύπαρξη που ζωοδοτεί, να πραγματωθεί. Πρακτικά, παραδειγματικά, στην πράξη όχι στα λόγια και στη θεωρία. Δάσκαλος είναι αυτός που διδάσκει με παράδειγμα, όχι με στόμα. Στα λόγια όμως είναι όλοι άρχοντες, στις πράξεις ζητιάνοι…

Ερωτας όμως δεν υπάρχει. Εχει αντικατασταθεί με κάτι πρόχειρο, σαν ένα γρήγορο γεύμα από το φασφουντάδικο της γειτονιάς. Η καταραμένη ευκολία έχει καταντήσει αυτοσκοπός και μαζί με άλλα ζιζάνια που έχουμε επιτρέψει να ξεφυτρώσουν γύρω μας, τον έπνιξαν τον έρωτα…. Και μαζί του πεθαίνει σιγά σιγά και η Τέχνη.

Κάντε τις επιλογές σας κυττώντας στον καθρέφτη. Κατάματα. Το να ξαναβρείς τον εαυτό σου είναι εύκολο. Να τον αντικρύσεις στον καθρέφτη είναι το δύσκολο.

(ΗΚ)

Υγ, Για τον καθρέφτη θα μιλήσω μία άλλη φορά. Εχει κι αυτός την σημασία του.