ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ, ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ, ΡΟΜΑΝΤΙΣΜΟΣ

 

Ένα από τα πλέον αποτελεσματικά χαρακτηριστικά, που αν αμβλυνθούν χάνει ο άνθρωπος την ατομικότητά του, είναι η αξιοπρέπεια. Ακριβώς λοιπόν επειδή τον τελευταίο καιρό δέχομαι πολλές επιθέσεις με αντικειμενικό στόχο να φθαρεί η αξιοπρέπειά μου (ο ευκολότερος τρόπος για να γίνει αυτό είναι το μεγάλο δέλεαρ…), η στεναχώρια μου παραβγαίνει με την αηδία σε έναν αγώνα χωρίς θεατές, αφού έχουμε και covid τάχα μου… Αηδία που μου προκαλούν κωμικοτραγικές πράξεις ενός θεατρικού έργου με ατάλαντους ηθοποιούς και κακογραμμένο σενάριο. Πρωταγωνιστές κάτι σκιερές σιλουέτες που πασχίζουν να κουβαλήσουν στις αγύμναστες πλάτες τους το δυσανάλογο φορτίο της κληρονομιάς μας, καταφεύγοντας στο πρόχειρο πετσόκομμά του, μπάς και γίνει έτσι πιό εύκολο στο φόρτωμα. Το ότι δεν θα είναι πλέον το ίδιο δεν τους απασχόλησε ποτέ. Αρκεί που το φέρνουν στα μέτρα τους. Αντί να προσαρμοστούν εκείνοι, αντί να μορφωθούν και να δυναμώσουν, αντί να φανούν αντάξιοί του, κατεβάζουν εκείνο στο δικό τους χαμηλό επίπεδο. Το καταστρέφουν, γιατί έτσι τους έμαθαν, ότι η πρακτικότητα είναι πάνω απ΄ όλα, ακόμη και από τον ίδιο τον Ελληνισμό. Όμως, δεν είναι…

Εγραφα τον Ιούνιο του 2015, λίγο πρίν φύγω για την Αμερική, ότι μας μολύνανε με την επιθυμία... Αντί στη φωτιά ή στο αθάνατο νερό, μας βουτήξανε στην ελπίδα. Μας έμαθαν να μην ζούμε τη στιγμή αλλά να ελπίζουμε σε ένα καλύτερο αύριο που όμως κανένας και τίποτα δεν εγγυάται ότι θα έρθει. Μιλάμε συνεχώς για το χθές, για τους προγόνους μας και τα επιτεύγματά τους αλλά δεν μαθαίνουμε τίποτα από τις διδαχές τους παρά μόνο κάποιες επιφανειακές αποστηθίσεις φράσεων και ορισμών... έτσι, για να κάνουμε τους γνώστες... Και σαν να μην έφθανε η ελπίδα, μας φουσκώνουν τα μυαλά από τα πρώτα μας χρόνια, κάνοντάς μας να πιστεύουμε ότι τα μπορούμε όλα, τα ελέγχουμε όλα και ότι μόνο με σκληρή δουλειά - δηλαδή δουλεία, σκλαβιά... γιατί το σωστό είναι εργασία και όχι δουλειά - θα πάμε μπροστά. Που είναι όμως αυτό το μπροστά δεν μας λένε! Είναι ένα όμορφο λιβάδι, ή μήπως είναι τελικά γκρεμός; Γιατί μπορώ να απαριθμήσω άπειρους ανθρώπους που "δουλεύουν" πολύ σκληρά αλλά είναι φτωχοί υλικά τε και πνευματικά. Ορισμένοι δε από αυτούς, πάνω από μία μυριάδα στην Ελλάδα της κρίσης από το 2011 έως σήμερα, έχουν δώσει τέλος στην ίδια τους τη ζωή, μην αντέχοντας τον εξευτελισμό που συνοδεύει την οικονομική και επιχειρηματική αποτυχία.

Ετσι, χάθηκε από τα μάτια μας ή θεμελιακή έννοια της ελευθερίας αφού μας έμαθαν να την συνδέουμε μόνο με τα χρέη, αλλά όχι με τις εξαρτήσεις μας και τις ενοχλήσεις που μας προκαλούνται προσπαθώντας να πείσουμε τους άλλους ή να τους αλλάξουμε. Αντίθετα με τους προγόνους μας που τόσο μνημονεύουμε, ασχολούμαστε ελάχιστα με τον εαυτό μας και την βελτίωσή μας και υπερασχολούμαστε με το να πείσουμε τους γύρω μας να δούν τον κόσμο μέσα από τα δικά μας μάτια, σε ένα άσκοπο παιχνίδι αυτοεπιβεβαίωσης. Η ματαιοδοξία όμως αυτή δεν είναι ουδέτερη αλλά δρά αρνητικά στην ζωή μας και οδηγεί μοιραία σε καταστάσεις όπως η σύγχρονη νεο-Ευρωπαϊκή (και παγκόσμια) πραγματικότητα, όπου η αξία της ανθρώπινης ζωής είναι ένα τίποτα... Οπου οι ασθενείς πάνω από κάποια ηλικία καταγράφονται στα κιτάπια ¨των θεσμών¨ ως "βάρη" στους κρατικούς προϋπολογισμούς. Όπου, εκτός από την υγεία, άλλα βασικά κοινωνικά αγαθά όπως η παιδεία και η ασφάλεια συνδέονται με το ατομικό εισόδημα, θεωρώντας εσφαλμένα ότι έτσι προωθείται ο ανταγωνισμός. Το ότι η δύναμη που σε οδηγεί σε ανώτερα επίπεδα ονομάζεται ευγενής άμιλλα, ενώ ο ανταγωνισμός συχνά οδηγεί στην καταστροφή, ουδέποτε πέρασε από το αφιλοσόφητο μυαλό τους. Ούτε βέβαια και από το μυαλό πολλών γηγενών δοκησίσοφων οι οποίοι συνήθως μας επιβάλλονται ανηλεώς και καθημερινά από τα στρατευμένα ΜΜΕ.

Η κρίση είναι βαθιά και δεν είναι οικονομική. Ούτε καν είναι μόνο Ελληνική. Είναι παγκόσμια και είναι κρίση αξιών που έχει μεταλλάξει τις κοινωνίες μας. Τις έχει δηλητηριάσει. Οταν όμως μία κοινωνία σε ταΐζει δηλητήρια, βρές το κουράγιο και φτύστα όλα πίσω, γιατί, αντίθετα με τον τραπεζικό σου λογαριασμό και το σπίτι σου, η θέλησή σου δεν μπορεί να κατασχεθεί.

Τα γράφω όλα αυτά και βλέπω ένα μήνυμα… Μου γράφει μία αγαπητή φίλη, ¨δεν είναι μόνο ότι δέχομαι την λογική σου επιχειρηματολογία. Είναι και το ότι την ντύνεις με αίσθημα! Ως να διαφαίνεται ένα αδιόρατο παράπονο, μία μελαγχολική μοιρολατρία, κάποτε ένας πικρός πεσσιμισμός για το σήμερα¨! Δίκιο έχει απλά εγώ το λέω δωρική θλίψη. Λάκωνας είμαι… Τα βάζω με την "ανάγκη" που μας ορίζει την ζωή. Μ' εκείνο το αναπάντητο γιατί. Αυτό με απασχολεί από παιδί. Το άτομο, το όποιο άτομο, το γνωρίζουμε. Ξέρουμε το πρόσωπό του και ακόμη κι αν του το αλλοιώσει η παρέκκλιση ή κάποια μάσκα, πάλι το θυμόμαστε. Την ξέρουμε την α-λήθη (αλήθεια) του. Την ανάγκη όμως όχι.. Τι πρόσωπο να έχει άρα γε; Ποιος μας την φόρτωσε σαν δερβέναγα πάνω στη γή να μας ορίζει με τέτοιο ανίκητο τρόπο; Αυτό ψάχνω. Κάτι σαν το πρώτο κινούν… Και έτσι, μένουμε να προσπαθούμε να κρατηθούμε στην επιφάνεια σε μία θάλασσα από ερωτηματικά Σε μιά θάλασσα που δεν είναι πάντα λάδι.

Κολυμπάμε σ΄ αυτήν την θάλασσα νύχτα, ψάχνοντας φως… Έναν φάρο να μας κατευθύνει προς την σωστή κατεύθυνση, κόντρα σε όλα και σε όλους τους συμβιβασμένους που βλέπουν τον προβληματισμό και την φιλοσοφία χάσιμο χρόνου, ειδικά για τους μικρούς. Αρκεί να τους θυμίσει κανείς τον μικρό Αλέξανδρο και τον Αριστοτέλη που του έδειξε τον δρόμο προς την Ασία και τον προίκισε με την γνώση για να την κατακτήσει. Χωρίς κατεύθυνση, όσο γρήγορα και να μας αναγκάζει να τρέξουμε η τεχνολογία, θα καταντήσουμε να κυνηγάμε χίμαιρες και να περιμένουμε τα τρένα σε εγκαταλελειμμένους σταθμούς… από εκεί που πλέον δεν περνούν… Ότι όμως κι αν αποφασίσουμε να κάνουμε, οι σειρήνες γύρω μας είναι πολλές, άλλες κρυφές, μεταμφιεσμένες κι άλλες φανερές. Χρειαζόμαστε κάτι για να βουλώσουμε τα αυτιά μας, ένα φίλτρο για να μπορέσουμε να δούμε μέσα από αυτό καθαρά τον στόχο μας, τον προορισμό μας. Αυτόν τον ρόλο παίζουν η αξιοπρέπεια και ο Ελληνισμός. Αυτά τα δύο και ο ρομαντισμός.

(ΗΚ)