ΑΝΤΟΧΗ, ΑΝΟΧΗ, ΑΔΙΑΦΟΡΙΑ

Μεγάλο πράγμα η αντοχή. Θαυμάζεται ανάμεσα σε όλες τις αρετές γιατί είναι η μόνη που καταφέρνει να σε κάνει φίλο με τον Χρόνο. Είναι ακόμη εκείνη που σε αναγκάζει να ασχοληθείς με την έννοια των "όρίων" σου και να σου θυμίσει το φθαρτό της ύπαρξής σου.

Δεν ξέρω τι γινόταν παλιά, σήμερα όμως η αντοχή, τόσο ατομικά όσο και κοινωνικά, συνεχίζει να είναι ένα μεγάλο ζητούμενο, αφού οι άνθρωποι την μπερδεύουν πολύ εύκολα με την ανοχή και την αδιαφορία. Βαριούνται εύκολα την "ακαταλαβίστικη" ηρεμία που διακρίνει ένα υπομονετικό άνθρωπο. Θέλουν φασαρία, νέα ερεθίσματα, κίνδυνο... Θέλουν "να αισθάνονται ζωντανοί". Δεν αρκούνται μόνο στο να "είναι".

Η μήπως δεν είναι ακριβώς έτσι τα πράγματα; Μήπως οι άνθρωποι δεν βαριούνται την ηρεμία αλλά απλά, όταν υπάρχει ηρεμία, πρέπει να κάνουν παρέα με τον εαυτό τους... και δεν τους αρέσει; Μήπως δεν είναι η ηρεμία το πρόβλημα αλλά το ότι δεν αντέχουν τον ίδιο τους τον εαυτό; Κι αν αυτό είναι έτσι - που μάλλον έτσι είναι - πώς έχουν την απαίτηση να τους αντέξουν οι άλλοι;

(ΗΚ)