ΖΗΤΕΙΤΑΙ ΕΝΑ ΑΠΛΟ ΔΕΝ ΞΕΡΩ...

Οταν έχεις συνηθίσει να ξυρίζεσαι κάθε μέρα και μείνεις αξύριστος για μερικές, χαίρεσαι να νοιώθεις το Dorko να δουλεύει τόσο μοναδικά, όπως άλλωστε όλα τα ποιοτικά πράγματα στην ζωή μας. Και μόλις το σκεφτείς αυτό για την ποιότητα, αμέσως σκέφτεσαι ότι ο κόσμος μας την προσπάθειά του για ποσότητα την έκανε για άλλη μία φορά στις ημέρες μας. Και για άλλη μία φορά απέτυχε.

Η αντικατάσταση του έρωτα με εκείνο το άλλο (μην το γράψω και μας μπλοκάρουν) και η αναγκαία περί τούτου συναισθηματική αποσύνδεση, έχει προηγηθεί πολύ της κοινωνικής απόστασης που ζούμε σήμερα λόγω covid. Η πρόβα τζενεράλε έγινε σε πολλά αντικείμενα και ικανοποίησε πλήρως εκείνους που κρατούν τις τύχες του κόσμου στα χέρια τους. Μαζί με την εύκολη ευκαιριακή εκτόνωση (δεν το λέω έρωτα γιατί δεν είναι) στην οποία όλοι έχουν πλέον πρόσβαση ενώ δεν ισχύει κάτι τέτοιο στην φύση (πολύ μεγάλη κουβέντα αυτή), ήρθε μοιραία η πλασματική ισότητα που αντικατέστησε με την σειρά της την δικαιοσύνη. Βρήκε έτσι μέσα στην αδικία πρόσφορο έδαφος ο γρήγορος πλουτισμός, έσπασαν οι δεσμοί της προσπάθειας με το αποτέλεσμα και της παραγωγικότητας με την ανταμοιβή και η αναξιοκρατία αγκαλιά με την ατιμωρησία άρχισαν να χορεύουν τρελά πάνω στα πτώματα αυτού του γένους των ανθρώπων που έχει κληρομήσει πολλά αλλά έχει καταστρέψει περισσότερα.

Η υπερκατανάλωση, ακόμη και σαν έννοια είναι αποκρουστική, ή τουλάχιστον θα έπρεπε να είναι. Ομως σήμερα αποτελεί κανόνα και όχι μόνο στα αντικείμενα. Στα πάντα. Ακόμα και στα συναισθήματα... Η υπερκατανάλωση όμως - ή το αντίθετό της - όπως όλα όταν ξεφύγουν από το μέτρο και μπούν στα χωράφια της ύβρεως, έχει άσχημα συνεπακόλουθα για τον άνθρωπο. Καταστάσεις όπως η μελαγχολία, η μοναξιά, η κατάθλιψη και η χειρότερη όλων, η ματαιοδοξία, χαρακώνουν ανεπανόρθωτα τον κοινωνικό συνεκτικό ιστό, απομονώνουν το άτομο και έτσι το καθιστούν ευάλλωτο και ευκόλως διαχειρήσιμο.

Οι σειρήνες που χρησιμοποιήθηκαν προς αυτόν τον σκοπό και μάγεψαν τον άνθρωπο με το τραγούδι τους, ακούν στα ονόματα της ευκολίας και της ταχύτητας. Λες και ο χρόνος είναι διαχειρίσιμος και μπορεί κανείς ποτέ να τον ελέγξει. Οι κοινωνίες όμως δεν αντιστάθηκαν. Δεν μπόρεσαν να αντισταθούν γιατί δεν ήθελαν να αντισταθούν στην ευκολία που κατέληξε πολύ γρήγορα στην ισοπέδωση. Επέτρεψαν την αποκοπή από το παρελθόν τους (πχ τα αρχαία ήταν... δύσκολα και άχρηστα), έχασαν την δυνατότητα υπενθύμισης των παθημάτων που έτσι δεν έγιναν ποτέ μαθήματα, γρήγορα έχασαν την αλήθεια (α-λήθη) από τα μάτια τους, ξέχασαν όχι μόνο ποιοί είναι αλλά πρωτίστως τί είναι, και έτσι αναγκάστηκαν να ανοίξουν πόρτες και παράθυρα στα μυαλά τους και στις καρδιές τους μεγαλώνοντας τις ανοχές τους. Την φάκα όμως δεν την είδαν, γιατί όταν για να ικανοποιήσεις την ευκολία σου και την ματαιοδοξία σου, μεγαλώνεις τις ανοχές σου, μειώνεις συνάμα τις αντοχές σου.

Η ανθρώπινη κοινωνία δεν έχει άλλες αντοχές. Οποιοι θέλουν λοιπόν να την αλλάξουν, να την νουθετήσουν, να την... περιορίσουν ή μειώσουν... θα το κάνουν στις μέρες μας. Αυτό είναι το μόνο σίγουρο. Οπως σίγουρο είναι και το ότι πλέον ο άνθρωπος κυττάζει αλλά δεν βλέπει. Δεν καταλαβαίνει ότι η τηλε-εργασία, η τηλε-παιδία και όλα τα τηλε, δεν είναι ευκολίες αλλά περιορισμοί. Χωρίς έρωτα δεν υπάρχει Παιδεία είπε ο μεγάλος Πλάτων και χωρίς επαφή, χωρίς να νοιώσεις την αύρα του άλλου, δεν υπάρχει έρωτας που θα σε οδηγήσει στην μόρφωση, στο πλάσιμο που δίνει σχήμα... στην ευ-μορφία (μορφή - μόρφωση)... Δεν γίνεται από την οθόνη και το πληκτρολόγιο... Δεν θα υπάρχει λοιπόν στον εξής Παιδεία όπως την εννοούμε. Το τι θα υπάρχει ούτε το ξέρω ούτε θέλω να το ξέρω γιατί προτιμώ να χαθώ παρά να ρομποτοποιηθώ, πράγμα που φαντάζει αναπόφευκτο στην επερχόμενη εποχή της νανοτεχνολογίας της ρομποτικής και της τεχνητής νοημοσύνης. Χωρίς Παιδεία όμως φίλοι μου, δεν υπάρχει άνθρωπος. Και χωρίς άνθρωπο δεν μπορεί να υπάρξει κοινωνία, πόλις και τελικά πολίτης. Πάμε σε άλλες μορφές διακυβέρνησης τις οποίες δεν βλέπουμε να έρχονται όσο τυφλωνόμαστε πιπιλίζοντας την καραμέλα των ξενόφερτων, πλασματικών και πεπαλαιωμένων πολιτικών χρωμάτων και των ξένων αχυρώνων τύπου Τράμπ - Μπάιντεν. Παρεμπιπτόντως, οι αναλύσεις που διαβάζω για τα αμερικανικά κοινά από συμπατριώτες μου στην Ελλάδα δεν θα μπορούσαν να είναι μακρύτερα από την πραγματικότητα. Ο οπαδισμός και από τις δύο πλευρές έχει τυφλώσει ¨πολλούς και ονομαστούς¨ γιατί, απλά, δεν ξέρουν...

Οπως δεν ξέρουν και όλοι εκείνοι που προβάλονται ως ειδήμονες για τα περί Covid. Αν ήξεραν δεν θα εφήρμοζαν τόσο περιοριστικά μέτρα και δεν θα μιλούσαν συνεχώς και μόνο για την αντίδραση αντί για την πρόληψη και την θεραπεία. Ούτε θα βλέπαμε διαφορετικές χώρες να λαμβάνουν εντελώς αντίθετα μέτρα μεταξύ τους. Ομως δεν ξέρουν. Δεν γνωρίζουν. Αρα, εφ΄όσον δεν γνωρίζουν πραγματικά το πρόβλημα και ούτε έχουν - ακόμα - την λύση του, θα μπορούσε κανείς να συνάγει ότι τα μέτρα που εκείνοι προτείνουν και οι κυβερνήσεις εφαρμόζουν, δεν αφορούν τον ιό. Και αν λοιπόν δεν αφορούν τον ιό, τότε τι αφορούν;

Πάντα να φοβάστε κάποιον που δεν λέει ποτέ ένα απλό ¨δεν ξέρω¨.

(ΗΚ)