ΟΥ ΤΟΙΣ ΑΡΧΕΙΝ ΒΟΥΛΟΜΕΝΟΙΣ ΜΕΜΦΟΜΑΙ, ΑΛΛΑ ΤΟΙΣ ΥΠΑΚΟΥΕΙΝ ΕΤΟΙΜΟΤΕΡΟΙΣ ΟΥΣΙΝ (Θουκυδίδης)

Vienna Statue of Greek Historian, General & Philosopher Thucydides in front of the Parliament building

Τον Πλάτωνα (και όχι μόνο αυτόν βέβαια) τον θυμόμαστε μόνο όποτε μας συμφέρει και πάντα επιλεκτικά. Ετσι, ενώ τον δοξάζουμε ως ένα εκ των μεγαλυτέρων μυαλών της ανθρώπινης ιστορίας, δεν αποδεχόμαστε (!!!) την θέση του για το ποιός έχει δικαίωμα λόγου σε μία ελεύθερη κοινωνία. Τα θυσιάζουμε όλα αυτά που δεν μας βολεύουν σήμερα, όχι στο όνομα της δημοκρατίας (ήμαρτον πιά με την υπερχρήση του όρου), αλλά της ισοπέδωσης.

Για παράδειγμα, όσους έχω ρωτήσει κατά καιρούς να μου πούν ποιό είναι το κύριο χαρακτηριστικό της Οικονομίας μίας ελεύθερης και ανεξάρτητης κοινωνίας, μου απάντησαν με ένα σωρό περίεργους, ξύλινους οικονομικούς όρους. Ούτε ένας δεν είπε το πολύ απλό "δεν μπορείς να καταναλώνεις αν πρώτα δεν παράγεις" (απίστευτο για μένα αλλά αληθινό) και ούτε ένας δεν ανέφερε την ελεύθερη πρόσβαση στην πληροφορία (να μου επιτραπεί η ποιητική άδεια για τις διπλές αρνήσεις). Ούτε ένας δεν είπε ότι τόσο η πρόσβαση στην πληροφορία, όσο και σε όλες τις υπόλοιπες μεταβλητές, όχι μόνο δεν πρέπει να ελέγχονται και να κατευθύνονται από μία εξωγενή παρεμβατική αρχή, αλλά αντίθετα πρέπει να προστατεύονται παντί τρόπω, πρωτίστως από αυτήν την ίδια την αρχή και την αλαζονεία που συνοδεύει την εξουσία.

« Η πιο συνηθισμένη συνέπεια της απροσδόκητης και αιφνιδιαστικής ευημερίας ενός λαού είναι να γίνουν οι πολίτες ματαιόδοξοι και αλαζόνες. Αντίθετα, τα καλά που αποκτήθηκαν με τη φρόνηση είναι πιο σίγουρα και διατηρούνται περισσότερο από εκείνα που φέρνει η τύχη. Με λίγα λόγια, οι άνθρωποι είναι πιο ικανοί να αποκρούσουν την κακοδαιμονία, παρά να φυλάξουν την ευημερία τους.»

Αυτά μας λέει προφητικά δυόμισυ χιλιάδες χρόνια πρίν, άλλος ένας που θυμόμαστε πάντα επιλεκτικά, ο Θουκυδίδης, του οποίου οι εξαιρέσεις στην "ξυγγραφή" του, έχουν παραδόξως γίνει κανόνες για μας... Αντίθετα όμως με την ουσία μίας ελεύθερης κοινωνίας, κάποια σημερινά αντίγραφα Ελλήνων που νοσταλγούν νεώτερες, ξενόφερτες (ανατολικές και δυτικές) και άσχετες με τον Ελληνισμό πρακτικές, γνωρίζουν πολύ καλά ότι αν περιορίσουν αυτήν την πρόσβαση, κόβουν οξυγόνο από τον εγκέφαλο του πολίτη, τον αποχαυνώνουν και τελικά τον "μανιπουλάρουν" (για να χρησιμοποιήσω δική τους ορολογία) ευκολότερα. Ισως αυτό εξηγεί, έστω εν μέρει, το γιατί οι νεοέλληνες αργούν τόσο πολύ να αντιδράσουν. Γιατί τελικά στην χώρα μας δεν ζούν μόνο απόγονοι του Αχιλλέα και του Λεωνίδα (αν ζούν...), αλλά και του Θερσίτη και του Εφιάλτη και μάλιστα αποχαυνωμένοι. Ετσι, για παράδειγμα, κάποια "ματαιόδοξη και αλαζόνα" λόγω εξουσίας Γεροβασίλη, απειλεί τους "πολίτες" ότι τους παρακολουθεί και θα τους κάνει... ντά, αν τους πιάσει να μιλάνε άσχημα γι αυτήν και την παρέα της! Τους πολίτες που την έφεραν στην εξουσία. Τους πολίτες που τους ψήφισαν όλους αυτούς θαρρείς μόνο και μόνο για να έχουν λόγο να γκρινιάζουν μετά σαν τον Θερσίτη, να διακωμωδούν, να εκτονώνονται, αλλά μέχρι εκεί. Τους πολίτες που δεν αντι-δρούν. Που δεν κατευθύνουν την όποια ενέργειά τους δηλαδή επάνω στο ερέθισμα και στην απειλή. Σε οποιοδήποτε άλλο κράτος είχε συμβεί αυτό, η εν λόγω "κυρία" θα ήταν ήδη παρελθόν από την πολιτική σκηνή. Το είπε όμως στην Ελλάδα...

Ο εθισμός είναι μία επίκτητη ανάγκη για μία ουσία, συμπεριφορά ή δραστηριότητα που προάγει την συνήθεια. Η λέξη κλειδί είναι η εξάρτηση από αυτήν την συνήθεια. Η λύση είναι συνεπώς η απ-εξάρτηση. Δεν θα κάνω διάλεξη ψυχολογίας τέτοια ώρα, θα πώ όμως ότι ο Ελληνας είναι πανσιφανώς πλέον εθισμένος σε συμπεριφορές και δραστηριότητες που, ενώ βλέπει πως τον οδηγούν στον όλεθρο, σαν τον ναρκομανή δεν έχει την δύναμη να αντιδράσει. Το στερητικό σύνδρομο που συνοδεύει την αποχή από αυτές τις συμπεριφορές - τα συλλαλητήρια, την διακωμώδηση των πάντων, την οπαδοποίηση και ποδοσφαιροποίηση της πολιτικής, την γνώμη επί παντός επιστητού άσχετα με την μόρφωση, το υπερφύαλο εγώ που καταδικάζει το εμείς και την προσκόλληση στις ενστικτώδεις (ζωώδεις) αντιδράσεις που εξουδετερώνουν την λογική, για να αναφέρω μερικές - του αποσπά την προσοχή από εκείνο το μοναδικό που τον έκανε να ξεχωρίσει: από την μακροσκοπική οπτική. Την θέαση δηλαδή της μεγάλης εικόνας.

Δεν προτείνω να αγνοήσουμε το κύτταρο, ούτε ένα από τα 37,2 τρισεκατομμύρια που απαρτίζουν το φυσικό μας σώμα, δεν μπορούμε όμως να μείνουμε εκεί. Δεν μπορούμε να μείνουμε δηλαδή μόνο στην μονάδα και στο εγώ της μέσα στην μικρή της επικράτεια όταν αρκεί απλά να σηκώσουμε τα μάτια ψηλά για να καταλάβουμε ότι δεν είμαστε μόνοι σ' αυτόν τον κόσμο. Δεν μπορούμε λοιπόν και δεν πρέπει να μένουμε απαθείς λέγοντας ένα δεν βαριέσαι εκτονώνοντας την οργή μας σπάζοντας καθίσματα στα γήπεδα, μιλώντας πολύ χωρίς να λέμε τίποτα στα καφενεία και στα κοινωνικά δίκτυα, ή απασχολούμενοι με την διοργάνωση άλλου ενός συλλαλητηρίου, με μουσική υπόκρουση Θεοδωράκη και Ξυλούρη... Οπως δεν μπορούμε να παραταχθούμε σε πυκνές φάλλαγες με δόρατα και ασπίδες, όταν κληθούμε - μάλλον σύντομα - να αντιμετωπίσουμε τον εχθρό. Πρέπει να ανακαλύψουμε ξανά τον κόσμο, γιατί, δυστυχώς, από πρωτοπόροι γίναμε ουραγοί. Πρέπει να καταλάβουμε που ζούμε και πώς μας βλέπουν οι συνάνθρωποί μας. Δεν ζούμε μόνοι μας οι Ελληνες στον πλανήτη και γι αυτό μην ακούτε τις εγχώριες πικρόχολες και γεμάτες φθόνο σειρήνες που κατηγορούν τους απόδημους και τους μετανάστες. Είναι οι μόνοι πλέον που έχουν αίσθηση της μεγάλης εικόνας γιατί δεν την βλέπουν απλά, την ζούν σε κάθε γωνιά της γής. Την ζούν περήφανα, χωρίς να ζητιανεύουν δόσεις από την Ευρώπη και το ΔΝΤ (όπως αυτοί που τους κατηγορούν), διαπρέπουν σε ότι κάνουν και δεν φοβούνται να κυττάξουν την παγκόσμια πρόκληση στα μάτια. Το δικαίωμα ψήφου σ' αυτούς τους ανθρώπους ίσως να είναι τελικά εκείνο που λείπει από την συνταγή. Ισως.

Ενα είναι σίγουρο πάντως, με Θερσίτες μόνο δεν πέφτει η Τροία.

(ΗΚ)