ΚΟΙΝΩΝΙΚΕΣ ΠΡΟΤΕΡΑΙΟΤΗΤΕΣ: ΜΕΤΑΛΛΙΑ ΚΑΙ ΞΕΡΟ ΨΩΜΙ;

Κατάντια δεν είναι να είσαι φτωχός, ούτε να είσαι αγράμματος. Κατάντια είναι να έχεις αδειάσει τόσο πολύ από αξίες σαν λαός που να ψάχνεις απεγνωσμένα για ήρωες και όταν δεν τους βρίσκεις, να τους κατασκευάζεις. Να είναι δε τόσο μεγάλη η απόγνωσή σου, που αν κλαίνε και φωνάζουν την μαμά τους όταν βρίσκουν τα δύσκολα, να μην ενοχλείται κανείς. Τέτοιους ήρωες να τους χαίρεστε και αν έχουν και χαϊμαλιά κρεμασμένα στο λαιμό, να τους χαίρεστε δυό φορές. Γιατί τα μετάλλια έχουν καταντήσει πιά σαν τα 30 αργύρια... Εξαγοράζουν συνειδήσεις, ψεύτικες υπερηφάνειες και πλασματικές επάρσεις, αφού ούτε κατά διάνοια δεν αντικατοπτρίζουν την κοινωνία μας σήμερα. Εκτός και αν η κατάστασή σας είναι καλύτερη μετά τα τόσα "Ολυμπιακά" μετάλλια και διακρίσεις και μου διαφεύγει... (Mεγάλη κουβέντα αυτή μαζί με τις ασύστολες "ελληνοποιήσεις" και θα την ανοίξω σύντομα, να είστε σίγουροι). Εννοώ καλύτερη στην οικονομία, στην ασφάλεια, στην άμυνα, στην υγεία, στην παιδεία... καλύτερη στην ανθρωπιά... Είναι; Οχι βέβαια, το αντίθετο.

Αλλο πράγμα ο αγώνας, η προσπάθεια, η άσκηση και όλα αυτά τα καταπληκτικά που προσφέρουν ατομικά και κοινωνικά, εντελώς άλλο το μετάλλιο αντί παντός. Τα πρώτα χτίζουν χαρακτήρες που με την σειρά τους χτίζουν κοινωνίες, το δεύτερο αποδομεί. Τα πρώτα διδάσκουν αντίσταση στον πειρασμό, επιμονή, μαχητικότητα και πίστη στις ικανότητές σου, το δεύτερο διδάσκει συναλλαγή και συμβιβασμό. Γιατί όταν το μετάλλιο και η ματαιότητα που το συνοδεύει είναι το κύριο ζητούμενο, θα θυσιάσεις στον βωμό του πολλά - αν όχι όλα - με πρώτο και καλύτερο την υγεία σου, στερώντας την κοινωνία από την παραγωγικότητά σου και αμέσως μετά την ίδια σου την αξιοπρέπεια. Το "αντί παντός" μετάλλιο δεν σέβεται τον "άθλο" στον αθλητισμό, δεν σέβεται αξίες, δεν σέβεται τίποτα και δεν έχει την παραμικρή σχέση με το Ελληνικό Ιδεώδες. Τελεία και παύλα.

Στην ζωή δεν μετράει μόνο το ταξίδι, κι ας φωνάζει ο τεράστιος Καβάφης. Μετράει και το πώς (ο τρόπος, χωρίς να φωνάζεις την μαμά σου δηλαδή) αλλά μετράει και εκείνο το έρμο το γιατί το κάνεις, ο λόγος. Ιδιαίτερα σ' αυτόν τον κόσμο που ζούμε σήμερα με τις τεράστιες αντιθέσεις. Πόνος και δυστυχία από την μία, χαρές και πανηγύρια από την άλλη. Οχι μόνο αδιαφορούν οι έχοντες για τους στερημένους, αλλά πολλές φορές αντλούν ικανοποίηση από τον πόνο τους... Σ' αυτόν τον κακό κόσμο ζούμε σήμερα. Σε έναν κόσμο που για παράδειγμα μιλάμε συνέχεια τώρα τελευταία για την λαθρομετανάστευση και την προσφυγιά, αλλά ποτέ για τις αιτίες που τις δημιούργησαν. Σε έναν κόσμο που φοράει μόνιμα μάσκες και παρωπίδες και τις εναλλάσει κατά βούληση σε σημείο που δεν ξέρεις πλέον ποιός είναι εχθρός και ποιός φίλος. Σε έναν κόσμο που δεν θέλει να δεί πέρα από την μύτη του και που δεν καταλαβαίνει έστω το δικό του το συμφέρον, αφού πριονίζει μόνος του με χίλιους μύριους τρόπους τα θεμέλιά του. Σε έναν κόσμο που αν αντιμετώπιζε την αιτία, δεν θα ασχολούμασταν ποτέ με τα συμπτώματα. Δυστυχώς όμως, αυτοί που μπορούν να κάνουν κάτι δεν θέλουν... κι εκείνοι που θέλουν δεν μπορούν...

Σ' αυτόν τον κόσμο, εμείς οι Ελληνες καλούμεθα να σοβαρευτούμε με τις προτεραιότητές μας και να καταλάβουμε ότι δεν υπάρχει μεγαλύτερο μετάλλιο από την αναδόμηση της πατρίδας μας. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη νίκη από την εξάλειψη της δυστυχίας. Ούτε μεγαλύτερο εύγε από το χαμόγελο στα πρόσωπα των Ελλήνων που έχουν ξεχάσει χρόνια τώρα να χαμογελούν. Να τα βράσω τα Ολυμπιακά μετάλια όταν βλέπω γύρω μου ρούχα με μουντά χρώματα και σκυθρωπά πρόσωπα. Οταν μας πιάνουν αιχμαλώτους σαν άβουλα όντα χωρίς να πέσει σφαίρα, ή ακόμα χειρότερα, όταν βάζουν την πατρίδα μας στο μαχαίρι οι μεταμφιεσμένοι ως ποιμένες λύκοι, που με το έτσι θέλω προσθέτουν κι άλλα "δεν ξεχνώ" στον ιστορικό μας λογαριασμό. Να τα βράσω.... και αυτά και τον πονηρό και προσχεδιασμένο αποπροσανατολισμό τους.

(ΗΚ)