ΔΕΝ ΒΛΕΠΟΥΜΕ ΠΛΕΟΝ ΤΗΝ ΜΕΓΑΛΗ ΕΙΚΟΝΑ

One of my favorite photos, mainly because it is from my last competitions as a competitor. 1st World Shoto Cup & the annual All Japan Karate Championships, 1985 Tokyo, Japan at the Nippon Budokan. Here, with numbers 82 & 70 on my back (one for each competition) scoring decisively with an oizuki, during a match on center court. Good thing I ducked...

Η απίστευτη δύναμη της ανάγκης με έναν ολόκληρο στρατό από πρωτόγονα μεν αλλά αμετάβλητα θέλω, συνθλίβει καθημερινά τα κατασκευασμένα και συνεχώς εναλασσόμενα πρέπει των ανθρώπων. Λίγοι, ελάχιστοι που αποδέχονται την θνητότητα αλλά όχι την βρωτότητά τους, καταφέρνουν έστω και πρόσκαιρα να νοιώσουν το χάδι της ελευθερίας να αγγίζει την αύρα τους. Ποιός θα το πίστευε ότι αυτή η αντίσταση στην ανάγκη, αυτή η αμφισβήτηση της δικαιωματικής της εξουσίας, η ελευθερία, θα ήταν εκτός από άϋλη ιδέα και μία ανατομική πραγματικότητα, που τόσοι και τόσοι, για τόσο καιρό, προσπάθησαν να εξουδετερώσουν χωρίς επιτυχία. Την κατέκριναν, την έντυσαν με τα πιό ασχημα ρούχα, την ποινικοποίησαν... την εξίσωσαν με τον χειρότερο φόβο μας... Κι όμως, δεν μπόρεσαν να την διαγράψουν. Το μόνο που κατάφεραν είναι να συνυπάρξουν μαζί της και μάλιστα με το ζόρι.

Ζούμε σε ένα κόσμο που κάνει τα πάντα για να αποδυναμώσει την φαντασία. Χωρίς αυτήν όμως ο άνθρωπος στρέφεται αναγκαστικά στο κοινωνικό εύγε για επιβεβαίωση και έτσι υποτάσσεται στον φόβο της αποδοκιμασίας που τον τυφλώνει και δεν τον αφήνει να αποδεχθεί την θνητότητά του. Γιατί η αποδοκιμασία του την θυμίζει... Κάνει λοιπόν τα πάντα για να... ζήσει για πάντα... με τον έναν ή με τον άλλον τρόπο. Η γελοία εμμονή των σύγχρονων οικονομικών ταγών για συνεχή ανάπτυξη δεν είναι παρά ένα παράγωγο αυτής της αρρωστημένης νοοτροπίας γιατί κάτι τέτοιο είναι και θεωρητικά και πρακτικά ανέφικτο. Οπως εξ ίσου ανέφικτη είναι η συνεχής "τεχνική" πρόοδος που ευαγγελιζονται τόσο κουτά κάποιοι στις πάλαι πότε πολεμικές τέχνες που σήμερα, αναγκαστικά, έχουν αλλάξει πολλά προσωπεία. Οπως ακόμη και αυτή η κορύφωση στον έρωτα, που σαν ναρκωτικό επιζητείται όλο και περισσότερο από όλο και περισσότερους, μόνο και μόνο για να "ζήσουν" περισσότερο μέσα από την στιγμή... Κι όλα αυτά γιατί αναπνέει το τελευταίο της οξυγόνο η φαντασία που δεν βλέπει στιγμές, αλλά ζωή.

Αντίθετα όσοι διατηρούν, έστω και δύσκολα, την φαντασία τους ακόμη ζωντανή, δεν έχουν τέτοιες ψευδαισθήσεις. Για παράδειγμα, έχετε δεί ποτέ πραγματικό καλλιτέχνη να νοιάζεται για το κοινωνικό εύγε; Μα, ο καλλιτέχνης ανοίγει δρόμους σε απάτητα λημέρια ακριβώς επειδή δεν νοιάζεται για την πεπατημένη. Τον εξιτάρει το άγνωστο, εκείνο δηλαδή που οι υπόλοιποι φοβούνται. Δρα αυτόνομα, όχι παράνομα, ακολουθώντας τον δικό του νόμο. Και δρά πεφωτισμένα, γιατί δημιουργεί, δημιουργός ζωής γαρ το φώς!. Αλλωστε τι είναι η ύλη αν όχι συμπυκνωμένο φώς;

Ρίξτε μιά ματιά γύρω σας. Πόσοι από τους ανθρώπους που κατέχουν ηγετικές θέσεις διακρίνονται για την φαντασία τους; Ελάχιστοι, η μάλλον, απειροελάχιστοι. Οι περισσότεροι είναι απλά καλοί στα νούμερα, καλοί στις πράξεις... καλοί διαχειριστές κάποιου πράγματος που είναι ήδη φτιαγμένο. Που υπάρχει. Δεν έχουν την ικανότητα να δούν την μεγάλη εικόνα, δεν μπορούν να δημιουργήσουν, να ανοίξουν δρόμο για τους υπόλοιπους προς άλλα, πιό πράσινα λιβάδια. Αναρωτιέστε ακόμα γιατί έχουμε τόσα προβλήματα ως είδος αλλά και ατομικά ο καθένας, από άκρη σ' άκρη της γής; Εγώ λέω, πάλι καλά...

(ΗΚ)