ΣΑΒΒΑΤΟ ΠΡΩΙ ΜΕ ΤΟΝ ΚΑΦΕ

Σε έναν ερευνητή, προκαλεί εντύπωση η απόσταση μεταξύ όσων γράφονται από ελληνικές πέννες, και όσων διαδραματίζονται στην ελληνική καθημερινότητα. Εύλογα θα διερωτηθεί κανείς εάν πρόκειται περί των ιδίων ανθρώπων. Και όμως, περί των ιδίων πρόκειται. Η ζημιά που έκανε, όχι ο Αριστοτέλης καθ' εαυτό, αλλά οι ερμηνευτές του και όλοι εκείνοι που τον χρησιμοποίησαν πρός ίδιον όφελος, είναι τεράστια. Η λογική όταν απομακρύνεται από την φύση γίνεται εκλογίκευση - κάτι ελλειπές δηλαδή - και η αποσπασματική αντιμετώπιση ενός συνόλου δεν μπορεί ποτέ να οδηγήσει σε αληθινά και βιώσιμα συμπεράσματα. Οσο πιό μακριά φεύγει κανείς από την πολύ δύσκολη, ομολογουμένως, προσωκρατική θέαση, τόσο "εκσυγχρονίζεται" και υποδουλώνεται στην ανθρώπινα κατασκευασμένη χρηστικότητα. Μεγαλύτερες δε παρωπίδες από αυτήν, δεν υπάρχουν.

Αυτός είναι και ο λόγος που δεν γράφω ή δεν μιλάω σχεδόν ποτέ για το καράτε και την Τεχνη γενικότερα. Πρόσφατα που με ρώτησε κάποιος "γιατί δάσκαλε δεν διδάσκετε;", του απήντησα "γιατί τα ξέρετε όλα". Αυτή είναι η ψευδαίσθηση της ημιμάθειας. Νομίζεις ότι ξέρεις γιατί έχεις γεμίσει το κεφάλι σου με σκουπίδια, παράγωγα του εικονικού (γιατί στην αλήθεια δεν είναι εφικτός) τεμαχισμού της μίας και μοναδικής πραγματικότητας. Αυτό ακριβώς πετυχαίνει η εκλογίκευση που ακολουθεί κατά πόδας την "ανάλυση" του Αριστοτέλη... Ο σημερινός άνθρωπος βέβαια ξεχνά βολικά ότι ο Αριστοτέλης μετά την ανάλυση, προχωρούσε στην σύνθεση. Δεν άφηνε δηλαδή έναν... κινητήρα διαλυμένο στα εξ ών συνετέθει στο πάτωμα του συνεργείου γιατί έτσι θα ήταν άχρηστος. Οπως ακριβώς άχρηστες είναι και οι σημερινές εκλογικεύσεις. Οσο για το "δάσκαλε", μπουχτίσαμε. Ας το απευθύνουν σε εκείνους τους ετερόφωτους που το έχουν ανάγκη. Πιο καλά να με λένε Ηλία και να κάνουν αυτό που πρέπει. Χίλιες φορές. Το καράτε δεν είναι μόνο τεχνικές. Ούτε νταν και διακρίσεις. Ολα αυτά είναι παντελώς άχρηστα όταν έρθεις αντιμέτωπος με το φορτισμένο πεδίο ένός άγριου ζώου. Και αν θέλετε να ξέρετε, δεν υπάρχει πιό άγριο ζώο πάνω στην γή από τον βαθιά μέσα μας κρυμμένο εαυτό μας που έρχεται αντιμέτωπος με την μοίρα του.

Η ισχύς των ανωτέρω είναι άκρως αρχαιοελληνική, ήτοι έχει εφαρμογή παντού και στα πάντα, για πάντα. Αυτός είναι και ο κοινός παρονομαστής της αρχαιοελληνικής φιλοσοφικής αναζήτησης. Καλοί οι ανατολίτες, αλλά εγώ είμαι Ελληνας και δεν πρόκειται να τους χαρίσω αυτά που εμείς πρώτοι διδάξαμε. Γιατί και που τα οικειοποιήθηκαν, τους έβγαλαν τα μάτια και μας τα πλασσάρουν σήμερα χαλασμένα, σαν δικά τους. Μηχανές λυμένες πεταμένες στο πατώματα των συνεργίων τους. Αυτά είναι τα συστήματά τους. Και όχι βέβαια μόνο τα εξ ανατολών. Πάλι όμως πολλά είπα.

Οι απόγονοι του Ηρακλείτου και του Παρμενίδη σήμερα (βάλτε καλού κακού ένα ερωτηματικό εδώ), ασπαζόμενοι την ευκολία της εκλογικευμένης και εκχυδαϊσμένης Αριστοτελικής σκέψης αντιμετωπίζουν καταστάσεις και γεγονότα αποσπασματικά. Δεν είναι τυχαίο λοιπόν που η εστίασή μας είναι πάντα στους εξοπλισμούς, στα μέτρα υποδομής, στην αναθεώρηση των νόμων και των αποφάσεων και γενικά στον εκσυγχρονισμό της διαδικασίας, πράγμα εντελώς συμβατό με την ανωτέρω περιγραφή, συνάμα όμως και εντελώς λάθος.

Ηδη έχω γράψει πάρα πολλά, αλλά θα πώ τούτο παραδειγματικά για το επίκαιρο θέμα της έξαρσης της Τουρκικής αλαζονείας (απόσπασμα από σημείωση που έγραψα σε αγαπητό φίλο πρόσφατα) : “Ουδέποτε η Ελλάδα είχε υπεροπλία έναντι των επιτιθεμένων εναντίον της. Δεν υπονοώ ότι τα μέσα είναι άχρηστα, αλλά ότι αλλού πρέπει να εστιάσουμε διότι ο χρόνος δεν μας επιτρέπει - δεν επιτρέπει ποτέ... - να ελπίζουμε στα μέσα (που πρέπει βέβαια να μεριμνήσουμε και για αυτά). Πρέπει να εστιάσουμε σε αυτό που έχει καταρακωθεί τα τελευταία χρόνια στον Ελληνα, στην ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ του και στην ΑΠΥΘΜΕΝΗ ΨΥΧΗ του. Πρέπει δηλαδή μία εθνική στρατηγική να χρησιμοποιήσει όλα τα διαθέσιμα μέσα (βάλτε με το μυαλό σας τα υφιστάμενα υπουργεία με τους τομείς ευθύνης τους και θα καταλάβετε) ώστε να επιτύχει άμεσα ΗΘΙΚΗ ΑΝΑΤΑΣΗ στον πολίτη. Ο Ελληνας χρειάζεται ΟΡΑΜΑ, να σηκώσει επιτέλους το κεφάλι... Αυτό αρκεί για να τον κάνει να ξεπεράσει τον εαυτό του και να γράψει καινούργιες Θερμοπύλες στα κιτάπια της παγκόσμιας ιστορίας. Μπορούμε. Το πιστεύω ακράδαντα”.

Μιά απλή πολιτική απόφαση αρκεί. Ενας διακόπτης να αλλάξει θέση για να γεμίζουμε φώς και να βγούμε από το σκοτάδι. Πόσο δύναμη χρειάζεται ένας διακόπτης; Μυϊκή, απειροελάχιστη. Ψυχική, άπειρη.

(ΗΚ)