ΑΝΑΔΡΟΜΕΣ... ΚΙ ΕΠΙΛΟΓΕΣ

Οι άνθρωποι δεν την μπορούν την μοναξιά. Οι περισσότεροι απλά την αντέχουν. Υπάρχουν όμως και μερικοί που την απολαμβάνουν... Αυτοί οι τελευταίοι είναι συνήθως εκείνοι που κόντεψαν να χάσουν τα μυαλά τους περιμένοντας μια ζωή τους άλλους να βρούν τα δικά τους. Τους καταλαβαίνεις εύκολα γιατί δεν τους φτάνει πλέον να σβύνουν το φώς τις νύχτες όταν πέφτουν να κοιμηθούν. Το βγάζουν κι απ' την πρίζα...

Κυριακή πρωϊ, πίνω καφέ και σκέφτομαι, πόσο πολύ "άτσαλη" είναι η μοιρασιά. Να την ανακατεύουμε κάπου κάπου την τράπουλα εκεί πάνω, αλλιώς θα φέρω την δική μου... Αυτό σκεφτόμουν και τότε όταν εμφανίστηκε από το πουθενά και μου ζήτησε αν έχω αντίρρηση να καθίσει δίπλα μου. Σηκώθηκα και της τράβηξα ευγενικά την καρέκλα...

-Enchanté madame!
-Enfin... Ravi de te connaître, μου απαντάει.
-Ne te presses pas... 

Χαμογέλασε. Της άρεσε το ΅μην βιάζεσαι¨. Αληθινή συνομιλία, 1977 Montpellier, Γαλλία, ένα βροχερό χειμωνιάτικο βράδυ στο αγαπημένο μου μπάρ, πίνωντας γάλα με σιρόπι φράουλας! Κόλπο για να δείχνει "κάπως" αφού δεν πίνω αλκοόλ (τι ήθελα εγώ στα "μπαρ"...). Με κοστούμι και γραβάττα αλλά με ένα άφιλτρο Gitanes στο χέρι, (αναγκαστικά... 2 φράγκα το πακέτο όταν το Marlboro έκανε 4, φοιτητής γαρ), ταξίδευα καβάλα στους ήχους μιά ισπανικής κιθάρας που μοιρολογούσε στη γωνία. Το τσιγάρο και ο κιθαρίστας "τσιγγάνοι", θυμάμαι ότι σκεφτόμουν όταν το χαμόγελο του (ήταν φίλος μου) και ένα άγγιγμα στον ώμο με προσγείωσαν. O απότομος ενικός της στάθηκε λίγος για την οικειότητα που κέρδιζε έδαφος με μεγάλη ευκολία. Ηταν κι εκείνο το ποτήρι με το γάλα... Ακόμα θυμάμαι την έκφρασή της όταν ήπιε μιά γουλιά από το "ποτό" μου!

Ευτυχώς τώρα πλέον έχω Marlboro...

Οι κυριακάτικες πρωϊνές σκέψεις και οι αναδρομές είναι μοιραίες κάπου κάπου. Πότε πέρασαν τόσα χρόνια... Από το 77 πέρασαν... 43! Λέμε "για πάντα" και δεν καταλαβαίνουμε όταν το λέμε ότι η ίδια η ζωή μας ολόκληρη δεν είναι παρά μόλις "λίγες στιγμές". Τουλάχιστον μας αποζημιώνει η ένταση.

΅Αγνοούσα τα πάντα όταν ήμουν δεκαεπτά; Δεν νομίζω. Μάλλον ήξερα τα πάντα. Ενα τέταρτο του αιώνα αργότερα, γεμάτο από εμπειρίες ζωής, δεν κατάφερε να προσθέσει τίποτα πάνω σ΄αυτά που ήξερα. Το μόνο που ίσως μου έλειπε τότε ήταν ο ρεαλισμός...΅ έγραψε στο SUN AND STEEL (1968) ο πολύς Yukio Mishima. Οπως και για τον Μισίμα, σαρανταρία χρόνια πέρασαν από την παραπάνω σκηνή και ακόμα ρωτάω τον καφέ τις Κυριακές τι έμαθα περισσότερο όλα αυτά τα χρόνια, που δεν γνώριζα τότε. Ο καφές όμως δεν λέει να απαντήσει.

΅Πράγματα που διδάσκεσαι και μαθαίνεις... και άλλα που είναι γραμμένα βαθιά μέσα σου...΅.

Είχα ξεχάσει ότι καθόταν ακριβώς μπροστά μου όλην αυτήν την ώρα, μέχρι που η φωνή της με επανέφερε στην γή.

΅Νομίζεις ότι μπορείς να τα ξεχωρίσεις΅; με ρώτησε σαν αντίδραση στις σκέψεις μου που έγιναν λόγια και ξέφυγαν από το στόμα μου χωρίς να το θέλω. Ακόμη περίμενε να της ανάψω το τσιγάρο... ΅Νομίζεις ότι ο άνθρωπος μπορεί να ξεχωρίσει έστω κάτι ακραίο όπως την κόλαση από τον παράδεισο;΅

Της το άναψα χωρίς να βιάζομαι κυττώντας την για πρώτη φορά τόσο προσεκτικά. Ηταν πολύ όμορφη... Πώς όμως μπορούσε να διαβάσει τις σκέψεις μου; Ο παράδεισος βρίσκεται στο πηγαίο, το μόνο πραγματικό... Ολα τα άλλα είναι φτιαχτά, ίσως και ψεύτικα ακόμα... Ξαφνικά έπιασα τον εαυτό μου να παρακαλάει την βροχή να της απαντήσει για λογαριασμό μου αλλά το μόνο που κατάφερα ήταν να κάνω και τις δυό τους να γελάσουν με την αμηχανία μου.

΅Δεν μπορώ να σου πώ με σιγουριά΅ της απάντησα κάποια στιγμή, ΅αλλά μπορώ να σου πώ τι ζεί ανάμεσά τους΅.

΅Και τί είναι αυτό΅;

΅Η επιλογή΅ είπα, με το βλέμμα μου καρφωμένο επάνω της με μεγάλη ένταση. ΅Η επιλογή΅.

Ηταν ένα βροχερό βράδυ στην Νότια Γαλλία, στο Montpellier. Ημουν είκοσι χρονών... ήταν εικοσιτρία. Σπαρτιάτης εγώ, Περσίδα εκείνη. Ποιός θα το πίστευε; 

(ΗΚ, Αναδρομές)