Η ΕΠΙΤΑΞΗ ΕΙΝΑΙ ΞΕΠΟΥΛΗΜΑ ΓΗΣ

Ο κατήφορος δεν έχει τελειωμό. Κατάφερε και κρατήθηκε εκείνη η Πηνελόπη, τότε, η σημερινή όμως το μόνο που κατάφερε είναι να μας αηδιάσει με τους τόσους αγαπητικούς της. Δίνεται εύκολα για ένα πιάτο φαί στο οποιονδήποτε της το ζητήσει, ξεπουλώντας ότι της ζητήσει... Ηθη, έθιμα, θρησκεία, γλώσσα... τα πάντα. Και όταν αυτά στερέψουν, ξεπουλάει γή. Η μήπως υπάρχει κανείς που πιστεύει ότι η επίταξη δεν είναι ξεπούλημα; Αυτή η χυδαιότητα πώς γίνεται επιτρεπτή αλήθεια; Πώς και δεν αντιδρά ο πολίτης;

Τίποτα δεν μας ανήκει αν δεν έχουμε την δύναμη να το κρατήσουμε. Και από ότι φαίνεται, δεν την έχουμε. Λόγια έχουμε πολλά, πράξεις μας λείπουν.

Η Ελλάδα βρίσκεται σε ελεύθερη πτώση από την εποχή που θέλει να μας θυμίσει το κακόγουστο και τουλάχιστον ύποπτο σήμα της Γιάννας. Και αν σε αυτό προσθέσετε τα προηγούμενα τετρακόσια χρόνια της σκλαβιάς, θα καταλάβετε - ελπίζω - ότι είναι πολλά τα χρόνια που σκέπασαν την ιστορία μας και τον πολιτισμό μας και πλέον δεν τον βλέπουμε, όχι μόνο καθαρά, αλλά καθόλου. Αποτέλεσμα, τον επανεισάγουμε από τις ερμηνείες των Ευρωπαίων. Εκείνων που ενώ ούτε την γλώσσα δεν καταλάβαιναν, μετέφραζαν και απέδιδαν νοήματα - δικά τους νοήματα - στις θεωρίες των αρχαίων κατά το δοκούν. Εκείνων που μας επέβαλαν δικούς τους, ξένους προς εμάς τρόπους κοινωνικής δομής και διακυβέρνησης. Με βάση λοιπόν αυτό το σκηνικό, με τα θεμέλιά μας να μην φαίνονται πλέον πουθενά, είναι αδύνατον να καταλάβουμε σήμερα ότι η ιστορία γράφεται μόνο από ανθρώπους, από μονάδες και όχι από σύνολα. Ούτε από υπερσύνολα. όπως η ΕΕ για παράδειγμα. Δεν μπορούμε να καταλάβουμε ότι κάθε σύνολο που δεν σέβεται τα μέλη που το απαρτίζουν και που δεν καταλαβαίνει ότι υπάρχει λόγω αυτών και προς χάριν αυτών, δεν έχει νόημα ύπαρξης. Από την οικογένεια, την γειτονιά, το χωριό ή την πόλη, μέχρι και το κράτος... Οσο πιό ψηλά ανεβαίνουμε, τόσο χειρότερα γίνονται τα πράγματα. Δεν θα έπρεπε όμως, και αντίθετα με όσα σας "ταϊζουν", τρόπος υπάρχει. Αν δεν το καταλάβουμε αυτό που ήταν το θεμέλιο της Ελλάδας που όλοι μνημονεύουν και θαυμάζουν, αν δεν το χωνέψουμε, δεν υπάρχει μέλλον.

Για όσους επιμένουν ότι ο κατήφορος μπορεί να αναχαιτιστεί, ότι η κατάσταση μπορεί να αντιστραφεί και κάποτε να αρχίσουμε να βλέπουμε βελτίωση - παραδόξως είμαι και εγώ ένας από αυτούς - θα πάρω μερικά στατιστικά από τον σωρό και θα τα παραθέσω για να βγάλετε άκρη μόνοι σας. Μην κάτσετε και σκαλίσετε τα νούμερα που είναι πενταετίας περίπου, ή κάτι παραπάνω. Αυτό που έχει σημασία δεν είναι να βγάλουμε οικονομετρικούς συντελεστές, αλλά να καταλάβουμε την τάση. Να δούμε επιτέλους την μεγάλη εικόνα! Επιτέλους... και να καταλάβουμε πόσο κακό μας έχει κάνει η τυφλή υπακοή στο κάθε υπερσύνολο, είτε αυτό λέγεται Ευρώπη ή ότι άλλο. Τα φτηνά εργατικά χέρια που χρειάζονται οι ξένοι "επενδυτές" (που θα εμφανιστούν όπου νάναι) και που προωθούνται σωρρηδόν με την ύποπτη ανοχή των δικών μας στην επί τούτου φτωχοποιημένη πατρίδα μας, έρχονται για να μείνουν με τίμημα την δημογραφική μας αλλοίωση. Αν δεν μπορέσουμε και σε αυτην την ύστατη στιγμή να δούμε την μεγάλη εικόνα και επιμένουμε να χανόμαστε στις λεπτομέρειες, θα χαθεί και η Ελλάδα.

Θα πάρω στοιχεία από τον τομέα που εγώ θεωρώ θεμελιώδη για την Ελληνική Οικονομία, αλλά που όπως θα δείτε, ενώ κάποτε ήταν, σήμερα δεν είναι. Ετσι λοιπόν, από τις 60 κλωστοϋφαντουργίες που λειτουργούσαν στην Ελλάδα το 2000 (μ.Χ.... ) σήμερα υπάρχει μία, αν υπάρχει κι αυτή ακόμη. Αντί το Ελληνικό βαμβάκι να το επεξεργάζονται στην Ελλάδα, οι παραγωγοί μένουν "ικανοποιημένοι" με κάποια 300-350 εκατομμύρια ευρώ ως έσοδα (με ερωτηματικό γιατί δεν έχω και πολύ εμπιστοσύνη στα στοιχεία) και πληρώνουμε γύρω στο 1,5 δις ετησίως στους Τούρκους, όπου το στέλνουμε για να το επεξεργαστούν εκείνοι για λογαριασμό μας και να μας το ξαναστείλουν πίσω ως νήμα... Αν αυτό δεν σας ακούγεται τουλάχιστον γελοίο, τότε το πρόβλημα είναι πολύ μεγαλύτερο από όσο μπορεί να περιγράψει κανείς.

Δεύτερο παράδειγμα: Η σταφίδα ήταν βασικό εξαγωγικό προϊόν από το 1887 κιόλας. Για τα επόμενα 100 χρόνια, αποτελούσε το 50%, παρακαλώ, του όγκου των εξαξωγών μας. Δηλαδή, με σημερινά δεδομένα για να γίνω κατανοητός, θα έπρεπε οι εξαγωγές σταφίδας να μας αποδίδουν χοντρικά γύρω στα 15 δις ετησίως με σύνολο εξαγωγών όλων των προϊόντων στο διπλάσιο. Αντίθετα, πάλι με σημερινά νούμερα (όνομα και πράγμα) μαζεύουμε από την σταφίδα μόλις 40 εκατομύρια... δηλαδή τίποτα. Από το 50% των εσόδων εξαγωγών, στο τίποτα!

Δεν θα μπορούσε όμως να είναι διαφορετικά όταν φρόντισαν με την διαχείρησή τους να εκκενώσουν την ύπαιθρο, η οποία το 1981 απασχολούσε το 35% του πληθυσμού (όλοι τους Ελληνες όχι Πακιστανοί) που παρήγαγε το 12% του ΑΕΠ μας. Σοβαροί αριθμοί. Τώρα... με 10% και 2,5% αντίστοιχα συμβιβάζεστε; Η συμβιβάζεστε με το λάδι που μας αποδίδει 300 εκατομμύρια εκεί που θα έπρεπε να μιλάμε για τουλάχιστον 3 δις ετησίως;

Οσο θα συνεχίζουμε να μιλάμε για ισότητα αντί για ελευθερία, αυτά θα γίνονται. Χωρίς το δεύτερο το πρώτο δεν υπάρχει. Οσο η αυτοχρησία και ο σεβασμός του ατόμου θα υστερεί, όσο το αξίωμα του πολίτου δεν θα είναι το μεγαλύτερο και το σεβαστότερο όλων μέσα στην χώρα μας, αυτά θα γίνονται. Επειδή κάποια πράγματα τα κάνουν σήμερα σχεδόν όλοι, δεν σημαίνει ότι είναι και σωστά. Παλιές αποτυχημένες συνταγές που μας οδήγησαν στην καταστροφή, δεν μπορούν επαναλαμβανόμενες να μας οδηγήσουν κάπου αλλού. Πάλι στην καταστροφή θα μας πάνε. Και όσο κι αν κάνουμε ένα σωρό μερεμέτια, αν δεν ασχοληθούμε με τα θεμέλια, μοιραία το οικοδόμημα κάποια στιγμή θα καταρεύσει.

Καλή εβδομάδα να έχουμε και ας προσπαθήσουμε να μην πιθηκίζουμε μιμούμενοι... Οσο γίνεται τέλος πάντων. Αν γίνεται...

(ΗΚ)