ΓΙΑ ΜΕΝΑ...

Χτυπά την πόρτα η άνοιξη και δεν μπορείς να μην της ανοίξεις

Πέθανε η Δημουλά και βρήκε ευκαιρία ο πάσα ένας να πατήσει πάνω στα ποιήματά της για να φανεί, περισσότερο λέγοντας την κακία του παρά επαινώντας. Δεν ξέρω πιά τι λούκι είναι αυτό που τραβάνε, ούτε μπορώ να καταλάβω πώς βρίσκουν τον χρόνο να ασχολούνται με το θάψιμο αντί με θέματα πιό σοβαρά όταν ζούν σε μία χώρα με ημερομηνία λήξης. Γιατί ο κόσμος έξω από την Ελλάδα τόχει βούκινο και μόνο όσοι κρύβουν το κεφάλι στην άμμο δεν το βλέπουν. Σε κάθε περίπτωση οι τοποθετήσεις περί του τί είναι ποίηση και τί όχι, ή για το ποιός είναι μεγάλος ή μικρός ποιητής και όλα αυτά, δεν είναι παρά καραγκιοζιλίκια, γιατί περί ορέξεως κολοκυθόπιττα. Και για να μην φανεί ότι αποφεύγω να τοποθετηθώ, για μένα η υπέρτατη μορφή ποίησης είναι το επίγραμμα. Για μένα όμως... Αλλοι μπορεί να μην το εκτιμούν και πρέπει κάποτε επιτέλους να καταλάβουμε ότι η Τέχνη - γιατί η ποίηση είναι τέχνη - δεν μπαίνει σε καλούπια, αλλιώς δεν θα ήταν Τέχνη... θα ήταν "μόνο" Επιστήμη. Εγώ λοιπόν θεωρώ ότι το επίγραμμα είναι η κορυφαία μορφή ποίησης και, εκτός αν λέγεσαι Ομηρος, τα μακροσκελή συγγράμματα που ονομάζει ο κόσμος ποίηση, "για μένα" είναι πολυλογίες και επιδείξεις γλωσσομάθειας. Εστω κι αν κάποιοι, κάποτε, τα έχουν βραβεύσει. Αλλά λέω πάλι: "για μένα".

Μου άρεσε η πέννα της Δημουλά. Οχι όλα, αλλά μερικές της φράσεις με άγγιξαν. Αυτές κρατάω και την σκέφτομαι στοργικά, με αγάπη, σαν άνθρωπος... Δεν θα ενδώσω κι εγώ στην σκύλεψη των νεκρών όπως κάνουν τόσοι άλλοι. Εμένα μ' αρέσει το κλέος του να τα βάζω με ζωντανούς, που μπορούν αν θέλουν να αντιδράσουν... Θα μπορούσα λοιπόν πολύ εύκολα να κράταγα αυτές μόνο τις φράσεις της και να πέταγα όλα τα υπόλοιπα. Την ίδια και μεγαλύτερη εκτίμηση θα της είχα.

Οσο για την ποίηση αυτήν καθ' εαυτήν, θα πώ ότι "για μένα", ο άνθρωπος δεν μπορεί να εκτιμήσει την ζωή αν ξεχάσει την θνητότητά του. Η ζωή η ίδια αποκτά αξία όταν την βλέπεις ως μελέτη θανάτου. Τότε ζείς την κάθε σου στιγμή. Σε κάθε άλλη περίπτωση απλά επιβιώνεις και αναλώνεσαι συνθλιβόμενος μέσα στα γρανάζια της απάνθρωπης καθημερινής διαδικασίας. Και αν δεν μπορείς ή δεν θέλεις να δείς από αυτήν την μεριά το νόμισμα που όλοι κουβαλάμε για να δώσουμε στον βαρκάρη όταν έρθει η ώρα, το βλέπεις από την άλλη... Από εκείνη που σου χαμογελάει ο έρωτας και η δημιουργία. Γιατί από τον έρωτα στον θάνατο μόνο το πρόσημο αλλάζει. "Για μένα".

(ΗΚ)