ΔΕΝ ΞΕΓΕΛΙΕΤΑΙ Η ΦΘΟΡΑ

Δεν ξέρω με ποιόν μάλλωσε η Βροχή, αλλά τούχει δώσει να καταλάβει μέρες τώρα. Ρίχνει ασταμάτητα, όχι σταγόνες, ποτάμια ολόκληρα και μάλιστα έφερε και τους φίλους της στο πάρτυ. Κεραυνοί, Βροντές και Αστραπές ζωγραφίζουν με έναν τρόπο που αγγίζει όλες σου τις αισθήσεις μαζί, την ίδια στιγμή. Μαγεία... Για μένα τουλάχιστον, σκέτη μαγεία.

‘’Σ’ ενοχλώ μήπως’’; Με ρώτησε ειρωνικά κάποια στιγμή χθές το βράδυ που είχα βγεί έξω να θαυμάσω την δύναμη της Φύσης και να αντλήσω γνώση αληθινή, βιωματική... Γιατί αυτή ήταν πάντα η δασκάλα μου, η Φύση. Γέλασε εκείνη με το πείραγμα της ναζιάρας της κόρης της, της Βροχής, αλλά δεν μπήκε στη μέση. Ποτέ δεν μπαίνει η μάνα στη μέση να ενοχλήσει την 'φυσική ροή' της ενέργειας, όπου αυτή κι αν πάει. Αλλωστε, το συναίσθημα δεν έχει την παραμικρή συμπάθεια για την τάξη. Το άφησε εκείνη να πάρει τον δρόμο του, άφησα κι εγώ την έκδηλη ικανοποίησή μου να της απαντήσει για μένα και έμεινα έξω ρουφώντας λαίμαργα την απίστευτη ενέργεια που ξεχείλιζε γύρω μου. Δεν υπάρχει άνθρωπος που μπορεί να στο διδάξει αυτό. Δεν έχει υπάρξει ποτέ, ούτε και θα υπάρξει. Θυμάμαι μία φορά στην Γερμανία σε ένα σεμινάριο που δίδασκα μαζί με το κύριο Γιαχάρα, που όταν τον ρώτησαν για μένα, απάντησε ‘’δεν του έχω δείξει τίποτα εγώ, όπως τον βλέπετε έτσι τον βρήκα’’. Εύλογα στην συνέχεια έπρεπε να κρύβομαι για να αποφύγω να απαντάω στην ίδια ερώτηση ξανά και ξανά, ‘’ποιός ήταν ο δάσκαλός μου’’... Απέφευγα να μιλήσω και ο κύριος Γιαχάρα μου τάχωσε κοινώς γιατί, αφού δεν τα έβγαζαν πέρα με μένα, μοιραία ενοχλούσαν εκείνον όπου τον έβρισκαν. Ετσι αναγκάστηκα να πώ (σε ορισμένους) για να τον γλυτώσω. ‘Θυσιάστηκα’ δηλαδή και του τό είπα μετά, γεμάτος νεύρα. Ακόμη θυμάμαι το γέλιο του.

Κάπως κόπασε τώρα που γράφω αυτές τις γραμμές. Σουρούπωσε πιά. Περίμενα και ένα τηλεφώνημα όλο το βράδυ από την Ελλάδα που δεν ήρθε ποτέ, αλλά και χωρίς να ρωτήσω, τον ξέρω τον λόγο. Πήξιμο... φόρτωμα δυσβάσταχτο για πλάτες γιγάντων, όχι ανθρώπων. Η Ελλάδα τόχει αυτό, το να σε κάνει δηλαδή να ασχολείσαι με χίλια δυό αντιπαραγωγικά από το πρωί μέχρι το βράδυ που όταν επιτέλους έρθει, το βλέπει ο άνθρωπος σαν λύτρωση. Από χθές βράδυ πάντως που ήμουν έξω σκέφτομαι συνεχώς το ίδιο πράγμα, ότι δηλαδή κάθε προσπάθεια να ξεγελάσεις την φθορά, κάθε πεισματική συμπεριφορά που στοχεύει να σταματήσεις την εναλλαγή των εποχών και των γενεών (τό ίδιο είναι) απλά κουράζει. Κάθε προσπάθεια να παραμείνεις στην εξουσία – πολιτική ή άλλη - αντί παντός, κοντράρει την ίδια την Φύση... και κουράζει. Οπως κουράζει μέχρι εξουθένωσης μία εντελώς ξενόφερτη νοοτροπία που έχει παρεισφρήσει στην Ελληνική κοινωνία εδώ και πολλά χρόνια, που θέλει να νοιώθουμε ένα μόνιμο αίσθημα αδικίας - που βλέπει την βροχή αρνητικά και μίζερα - το οποίο δεν αλλάζει ποτέ, λές και είναι το μόνο που δικαιούται να παραμένει στην ισχυρή του θέση αιώνια, καταδειναστεύοντάς μας. Δεν υπάρχει κάτι τέτοιο όμως. Η Βροχή δεν είναι καλή ή κακή, είναι απλά Βροχή. Ετσι λειτουργεί το σύμπαν, έτσι λειτουργεί η ύλη... Τουλάχιστον σε αυτό το επίπεδο κατανόησης (δεν θα μπώ τώρα σε βαθύτερες αναλύσεις) δεν υπάρχει κάποιος που μας επιβουλεύεται ώστε να μπορούμε να τον κατηγορήσουμε και έτσι να δικαιολογείται το σύνδρομο που σέρνεται σήμερα στην κοινωνία μας. Μέσες άκρες, αυτή είναι μια πολύ θαρραλέα στάση ζωής την οποία δίδασκαν οι Στωϊκοί (έχω τις απόψεις μου βέβαια επ’ αυτού) αλλά ούτε αυτό είναι του παρόντος να αναλυθεί εδώ.

Οταν λοιπόν βλέπω αυτήν την μανία της διατήρησης της εξουσίας που στις μέρες μας εκφράζεται για παράδειγμα με την φρενίτιδα των εκλογών, δεν μπορώ παρά να σημειώσω το οξύμωρο της υπόθεσης. Φρενίτιδα από την μία, σχεδόν μισός πληθυσμός αποχή από την άλλη! Θέλουμε την εξουσία, είτε για εμάς τους ίδιους, είτε μέσω του δικού μας ανθρώπου πάλι για εμάς, αλλά μόνο στα λόγια. Οταν κληθούμε να υποστηρίξουμε τα λόγια με μία μόνο πράξη, την ψήφο μας, τα κάνουμε σαλάτα... Γιατί μας έχουν μάθει να μην στεκόμαστε να πολεμήσουμε για το τώρα, αλλά να φεύγουμε συνεχώς, ψάχνωντας ένα ομιχλώδες αύριο καθοδηγούμενοι από μία τεράστια πινακίδα που γράφει 'ελπίδα'... Να ψάχνουμε για το άγιο δισκοπότηρο της ευτυχίας οπουδήποτε μακριά από μάς, σε κάποια παραμυθένια, ανύπαρκτα όμορφα μέρη, αντί να κάνουμε εδώ και τώρα τα δικά μας τα υπαρκτά τα μέρη όμορφα. Να ελπίζουμε σε μελλοντικούς παραδείσους και αιώνιο αραλίκι, όταν ο παράδεισος βρίσκεται μπροστά στα μάτια μας, σε ένα χαμόγελο που περίμενες καιρό, ή σε δύο χείλη που ψιθυρίζουν ερωτικά τ’ όνομά σου μέσα στην νύχτα...

Αν δεν αλλάξουμε νοοτροπία, ό,τι κι αν βγάλουν οι εκλογές, θα είναι άχρηστο.

(ΗΚ)

video: TANGO στο δρόμο του Buenos Aires στην Αργεντινή με μουσική την Μικρή Νεφέλη. Η Ελλάδα αναπνέει παντού.