ΣΚΟΡΠΙΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ... ΧΩΡΙΣ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ Η ΖΩΗ ΕΙΝΑΙ ΣΚΕΤΗ ΕΠΙΒΙΩΣΗ

Ελληνική Κλασσική Ομορφιά

Τελικά, σήμερα, υπάρχει σεβασμός ή είναι απλά καμουφλαρισμένος φόβος; Μόλις εκλείψει ο φόβος άραγε, τι μένει σαν συμπεριφορά; Το πόσο μεγάλο είναι αυτό σαν θέμα το βλέπετε από το αέναο κυνήγι του κοινωνικού εύγε που δρα σαν βάλσαμο καταπραύνοντας τον πόνο του φόβου. Γιατί ο φόβος τον πονάει τον άνθρωπο και μάλιστα με τρόπους που δεν αντιμετωπίζονται με τα γνωστά γιατροσόφια.

Κάτω λοιπόν από το κράτος ενός συνεχούς φόβου, που δεν είναι τίποτα άλλο παρά φόβος θανάτου που εκφράζεται με μύριες όσες μορφές, οι άνθρωποι χαλιούνται πρόωρα, σπαταλούνται, χαρίζονται, ανταλλάσοντας ψυχή για ψήγματα μίας αρρωστημένης κοινωνικής αποδοχής και μάλιστα ούτε καν πλατιάς. Αρκεί εκείνη του μικρόκοσμου που περιβάλλει τον καθέναν, της μικρής εκείνης λίμνης για να μπορέσουν να αισθανθούν σημαντικοί. Οσο πιό μικρή η λίμνη τόσο το καλύτερο γιατί τόσο ευκολότερα θα νοιώθουν μεγάλα ψάρια... κι ας είναι μαρίδες.

Λέγεται ότι αρχή της επιστήμης είναι η παρατήρηση. Παρατηρώ κι εγώ και βλέπω με πίκρα τον φόβο να κάνει τα μπουμπούκια να μαραίνονται πριν καν προφτάσουν να ωριμάσουν και να παρακαλούν μετά έστω να τα κόψουν, να τα βάλουν σ' ένα βάζο, μπας και ρουφήξουν βλέμματα και ξεγελάσουν την φθορά. Μάταια όμως. Χρονών ογδόντα πέντε γεννημένα μόλις χθές, γνωρίζουν καλά ότι ακόμη κι ο ίδιος ο Θεός δεν μπορεί να ξεκάνει ότι έγινε κι έτσι δεν σου ζητούν να ξεχάσεις. Ζητούν κάτι χειρότερο... Να συγχωρέσεις... Να αλαφρώσουν τις δικές τους τις ψυχές, φορτώνοντας τον σταυρό τους σε άλλων πλάτες. 

Πόρτα μισάνοιχτη η ζωή, ανάμεσα σε μιά αλήθεια λειψή και σ’ ένα ολόκληρο ψέμα. Κοντοστέκεσαι διχασμένος μεταξύ του να την περάσεις ή να την προσπεράσεις, μέχρι να έρθει η σιωπή να σε πιάσει στοργικά από το χέρι. Ολα τα θέλω τα μισά κι όλα τα θα τα ψεύτικα, τίποτα παραπάνω από σταγόνες στον ωκεανό της... Κι αν πας να αντιδράσεις στο να την ακολουθήσεις, έχει τον τρόπο της να σου αλλάξει γνώμη στη στιγμή. Την σιωπή δεν την γελάς. Την σιωπή και την νύχτα. Βλέπουν την αντίδραση γι αυτό που πραγματικά είναι, μιά ταλαίπωρη που έρχεται πάντα δεύτερη κι ας την έχει ο άνθρωπος θεοποιήσει. Καταστροφική, στην καλύτερη εξισορροπητική, ποτέ δημιουργική. Ποτέ πρώτη... Την σιωπή δεν την γελάς, γιατί ακόμα και αν επιλέξεις εσύ να σιωπήσεις για να την ξεγελάσεις, φλυαρεί η ησυχία της πλάσης, εκείνη η αγαθιάρα που δεν έμαθε ποτέ της να κρατάει μυστικά. 

Γελάει η νύχτα με την αφέλειά σου, γελάει κι η βροχή. Και σαν το παιδί που πιάστηκε με το χέρι μέσα στο βάζο με το γλυκό, γελάς κι εσύ... Το λουλούδι ανοίγει, μοσχοβολάει και μαραίνεται. Πιό αργά, πιό γρήγορα, πιό πολύ, πιό λίγο, δεν έχει σημασία... Γεννιέται και πεθαίνει, όπως όλα. Δεν είναι πρόστυχοι τελικά εκείνοι που μαραίνονται πριν την ώρα τους επειδή κάτι μέσα τους τους ώθησε να αναζητήσουν την χαρά. Πρόστυχη είναι η ανάγκη με τα χρυσά της τα κλουβιά... κι οι κόρες της, η έλλειψη και η υπερβολή που ασταμάτητα μαλλώνουν παρέα με την τρέλα πάνω στις δικές μας τις σκλαβωμένες πλάτες, μέχρι να έρθει κάποιος να πατήσει πάνω στην ζυγαριά από την άλλη για να την ισορροπήσει, χωρίς την παραμικρή ευαισθησία για το πόσο αυτό μπορεί να μας πονέσει. Κι αν είμαστε ακόμα νέοι, πάει καλά. Αν όμως έχουν περάσει τα χρόνια, είναι δώρον άδωρον. Ισορροπήσει δεν ισορροπήσει, κανένας δεν πρόκειται να ασχοληθεί να το προσέξει.

Ακόμη πιό πρόστυχοι όμως είναι όλοι εκείνοι που την αψήφησαν την ανάγκη και θέλησαν να μας πείσουν ότι αν θέλουμε μπορούμε να την αγνοήσουμε και να φτιάξουμε δικούς μας κανόνες, ανθρώπινους, όταν οι ίδιοι, για να σχεδιάσουν ένα αεροπλάνο, ούτε που διανοούνται να την αγνοήσουν. Ισα ίσα, σχεδιάζουν τα φτερά ώστε να δημιουργούν άνωση, ακριβώς για να υπερνικήσουν την βαρύτητα, μία από τις εκφράσεις της ''ανάγκης''. Και παρ'όλα αυτά επιμένουν... ‘’Δεν έχουν δίκιο με το να μιλούν για έναν Θεό οι προσωκρατικοί, γιατί με το να λένε Εναν αποκλείουν δογματικά τους Πολλούς’’, έφτασαν να ισχυριστούν αλαζονικά οι νεοπλατωνικοί μέσα στην απύθμενη σοφιστία τους. Στην σοφιστία που έδωσε στην συνέχεια την σκυτάλη σε όλα εκείνα τα ανάμικτα ρεύματα μπερδεμένων σκέψεων και γνωστικιστικών προβληματισμών αλλά και σε κάτι σκοτεινούς διανοητές του... διαφωτισμού (πόσο οξύμωρο). Τους βλέπω σαν νάταν μπροστά μου που προσπαθούσαν να επιβεβαιώσουν με το στανιό τα δόγματά τους, διαβάζοντας χωρίς να καταλαβαίνουν τα αρχαία κείμενα, με τα κεριά και τις λάμπες να αγκομαχούν να ρίξουν το λιγοστό τους φώς πάνω στα χειρόγραφα. Πες ότι ήταν κακογραμμένα, πες τα παιχνίδια των κεριών με τις σκιές, θέριεψε η αγραμματοσύνη τους και έκτοτε ο κόσμος που έκανε το λάθος να τους ακούσει, σέρνεται σαν το ‘κακό’ το φίδι που τόσο το κατηγορήσαμε χωρίς καν να προσπαθήσουμε ποτέ να το αποκρυπτογραφήσουμε. 

Σ’ έναν κόσμο που θαμπώνεται από τις χάντρες, και διαμάντια να του δώσεις δεν θα καταλάβει την διαφορά. Κι όσο ακούς όλους αυτούς, θα ναρκώνεται η περιέργειά σου και δεν θα διερωτηθείς ποτέ τί υπάρχει έξω από το χρυσό κλουβί της ανάγκης, όπως έκαναν κάποιοι άλλοι που συνέχεια μνημονεύουμε αλλά που τελικά δεν καταλαβαίνουμε καθόλου. Κάποιοι άλλοι που φρόντιζαν ώστε τα παιδιά τους να διδάσκονται αυτά που θα χρειαζόντουσαν σαν ενήλικες στην ζωή τους. Που φρόντιζαν ώστε τα γενικά (η φιλοσοφία) να μην είναι άγνωστα για να μπορούν μεγαλώνοντας να διαχειριστούν και τα επί μέρους (τις διαδικασίες) με άνεση και σιγουριά. Εκείνοι, για αυτό που υπάρχει έξω από το κλουβί έδιναν και την ζωή τους... γιατί η ελευθερία είναι η μόνη που μπορεί να κυττάξει την ανάγκη στα μάτια, όπως κι ο έρωτας τον θάνατο. Και γιαυτό ούτε η ελευθερία, ούτε ο έρωτας πρέπει να λερώνονται.  Εστω και αν πρέπει να τα προστατέψουμε και τα δύο με τις ζωές μας. Αυτό λέγεται Ελληνισμός. Ολα τα άλλα είναι πάρε κόσμε χάντρες να ‘γιολάρεις’ να χαίρεσαι... γιατί για τόσο σας έχουν κάποιοι πονηροί.

Αν δεν τους αποδείξετε έμπρακτα ότι κάνουν λάθος, θα συνεχίσουν να σας μοιράζουν χάντρες. Και ο μόνος τρόπος για να το κάνετε αυτό είναι ο τρόπος που ζείτε κάθε ημέρα. Ο τρόπος που μιλάτε. Ο τρόπος που ντύνεστε. Ο τρόπος που αντιμετωπίζετε τον εαυτό σας αλλά και τα κοινά... Αποφασιστικά απαιτώντας και παίρνοντας εκείνα που δικαιούστε και όχι εκτονονὠμενοι σε πορείες, διαδηλώσεις ή κρυμμένοι πίσω από τα πληκτρολόγια. Μόνο αυτός ο ένας και μοναδικός τρόπος είναι αποδεκτός στο δικό μου το μυαλό. Εκείνος δηλαδή που σε μαθαίνει να ζείς την κάθε σου ημέρα σαν να είναι η τελευταία σου. Τόσο δυνατά. Τόσο Ελληνικά.

(ΗΚ)