ΕΠΑΝΑΛΗΨΗ ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΩΝ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΕΠΙΛΟΓΗ, ΟΧΙ ΛΑΘΟΣ

Μιά φορά κι έναν καιρό, στο 4ο ΤΕΑΣ, "βόλτα" παρέα με την ΜΥΚ και το ΕΤΑ

Ισως μιά ζωή να μην μας φτάνει τελικά. Δεν αλλάζουμε, σχεδόν σε τίποτα. Μπορεί κάποια στιγμή να αλλάξουμε τον τρόπο που κάνουμε κάποια πράγματα, αλλά δεν μπορούμε ποτέ απ' ότι φαίνεται να αλλάξουμε αυτό που θέλουμε να κάνουμε. Ετσι, οι συμπεριφορές μας επαναλαμβάνονται κάθε τόσο και λιγάκι και όσο κι αν εμείς τις τιτλοφορούμε λάθη, επαναμβανόμενες αποκαλύπτονται γι αυτό που πραγματικά είναι: επιλογές.

Από το ειδικό στο γενικό και από το προσωπικό στο κοινωνικό, η διαπίστωση αυτή επιβεβαιώνεται κάθε φορά που κάτι, το οτιδήποτε, τολμήσει να αμφισβητήσει την ισχύ της. Γιαυτό ακριβώς λέω και ξαναλέω ότι δεν υπάρχει μεγαλύτερη αμαρτία από την ελπίδα. Οχι μόνο επειδή διαγράφει το παρόν για ένα άγνωστο και αβέβαιο μέλλον, αλλά επειδή ελπίζουμε να αλλάξει κάτι που είναι επιλογή και που ουσιαστικά δεν θέλει κανείς να αλλάξει ποτέ.

Το ερώτημα λοιπόν δεν είναι - μόνο - αν μπορεί κάποιος να αλλάξει συμπεριφορά, αλλά αν θέλει. Και όταν αποφασίσεις να δείς τους ανθρώπους μέσα από αυτό το πρίσμα, όλα ξαφνικά γίνονται ευκολότερα.

Κανένας άνθρωπος δεν ανέβηκε στον σταυρό χωρίς να το θέλει αφού υπήρχε πάντα η επιλογή, έστω φτάνοντας στα άκρα, να μην το κάνει (το Ζάλογγο είναι τρανό παράδειγμα) αν και οι έξυπνοι φροντίζουν να προλαμβάνουν αντί να διορθώνουν. Οπως κανένας άνθρωπος δεν είπε ποτέ "τι πάω να κάνω" πριν το κάνει, παρά μονίμως ακούς εκείνο το "τι πήγα κι έκανα" αφού όμως το έχει ήδη κάνει... ποτέ πρίν. Γιατί αν αγγίξεις έστω και λίγο την ύβρη, η άτη θα σε τρελάνει, θα σε κάνει να χάσεις τα λογικά σου, μέχρι να χορτάσεις υπερβολή... Και τότε σειρά έχουν η νέμεση κι η τίση για να ισορροπήσουν την ζυγαριά, με όποιο κόστος, με την φύση όμως να μην αντιλαμβάνεται την έννοια της τιμωρίας όπως εμείς οι άνθρωποι. Η φύση δεν νοιώθει κακία. Νοιάζεται μόνο για την ανταπόδωση, την ισορροπία δηλαδή χωρίς πρόσημο θετικό ή αρνητικό. Το αν σου δώσει ή σου στερήσει, το αποφασίζουν οι πράξεις σου, όχι τα λόγια, οι ελπίδες, ή οι επιθυμίες σου. Οι πράξεις που τιμούν τα λόγια περισσότερο από οτιδήποτε άλλο, αλλά που απέχουν πολλές φορές από αυτά απόσταση που μετριέται με έτη φωτός. Μόνο η απόσταση του μυαλού από την καρδιά τολμά να συγκριθεί μαζί της.

Για όλα υπάρχει λόγος και όσο και να προσπαθήσω να αποφύγω τις φιλοσοφικές αιχμές, η έλλειψη γνώσης της ιστορίας μας είναι καθοριστική. Πάνε πολλά χρόνια που κάποιοι, κρίνοντες εξ ιδίων αδυναμιών και φόβων, υποβίβασαν τον άνθρωπο απαγορεύοντάς του την διεκδίκηση της ελευθερίας του χωρίς εξωγενή βοήθεια. Το Θεϊκό-Διονυσιακό του κομμάτι (η ψυχή) που κατά Ιπποκράτη δεν μπορούσε να νοσήσει ποτέ (αφού ήταν θεϊκό) και που του επέτρεπε την κατ' ιδίαν αντιμετώπιση του υπερβατικού, αμφισβητήθηκε και η αντίληψη για τη δυσκολία πρόσβασης του ανθρώπινου λόγου και νου στην υπερβατική πραγματικότητα αντικατέστησε την έρευνα και την σκέψη με μία υποταγή σ' αυτό το "εξωγενές" στοιχείο κάθε άλλο παρά Ελληνική. Η μεγάλη και τόσο ευρύχωρη γέφυρα που ένωνε τις δύο φιλοσοφικές εποχές, ο Πλάτων, αμφισβητήθηκε κατά την διάρκεια της τρίτης και τελικά αναιρέθηκε μαζί με όλα εκείνα που έκαναν τον άνθρωπο να ανέβει στο υψηλότερο πολιτιστικό σκαλοπάτι όλων των εποχών. Η αθανασία της ψυχής υποτάχτηκε στη θέση ότι ο άνθρωπος δεν μπορεί να προσεγγίσει μόνος του νοητικά τον Θεό, παρά μόνο με τη βοήθεια του Πνεύματος, υποδουλώνωντάς τον. Ποτέ Ελληνας δεν αναφέρθηκε σε ελεύθερους ανθρώπους ως δούλους, ή ποίμνια. Ποτέ μέχρι τότε δηλαδή, ενώ σήμερα δυστυχώς το "πρόβατα" είναι το μόνο που ακούμε.

Σε μία κοινωνία ποιμνίων και δούλων λοιπόν, πως να φανεί παράξενη η επανάληψη συμπεριφορών που μας έχουν οδηγήσει πολλάκις κατά το παρελθόν στην καταστροφή; Εχετε δεί πως πάνε τα πρόβατα; Ετσι, προβατοειδώς και με σύμμαχο την επιλεκτική μνήμη και την ευκολία πρόσβασης στο κοινό που προσφέρει το διαδίκτυο, βγαίνει ο κάθε ένας και πετάει τα μαργαριτάρια του. Είναι τραγελαφικό για παράδειγμα να διαβάζω ως μεγάλη διαπίστωση ότι η Τουρκία στην ουσία διεκδικεί ζωτικό χώρο... Δηλαδή, επειδή εμείς έχουμε ξεπουληθεί για ένα Rolex και καμμιά Σκοπιανή τουρίστρια στην Χαλκιδική, νομίζετε ότι το ίδιο κάνουν και τα υπόλοιπα κράτη; Είναι δυνατόν η Τουρκία που μέχρι χθές ήταν πραγματική αυτοκρατορία και που δεν έχει σταματήσει ποτέ να συμπεριφέρεται ώς τέτοια, να ΜΗΝ ενδιαφέρεται για την μεγένθυση του ζωτικού της χώρου; Πείτε μου σας παρακαλώ, οι Ελληνες ενδιαφέρονται σήμερα για μεγενθύνσεις εκτός εκείνης του γνωστού οργάνου; Είναι δυνατόν να παρουσιάζεται ως φοβερή διαπίστωση το θέμα του ζωτικού χώρου μόνο και μόνο επειδή ο φόβος μας μας έχει κάνει να το κρύβουμε χρόνια τώρα κάτω από το χαλί; Από που θα τον πάρει τον παραπανίσο; Μα από όλους εκείνους που δεν έχουν την δύναμη να τον κρατήσουν και η Ελλάδα μιά χαρά πέφτει μέσα στους υπολογισμούς της. Θυμηθείτε τον Σπαρτιάτη έφορο Αντίοχο όταν του είπαν ότι ο Φίλιππος έδωσε πίσω στους Μεσσήνιους την γή τους. Ρώτησε τους μαντατοφόρους άν μαζί με την γή, τους έδωσε και την δύναμη να την κρατήσουν.

Πολλά τα λόγια, μεγάλη η προσπάθεια για αυτήν την πρόστυχη την καρέκλα και το σιχαμένο κοινωνικό εύγε που τόσα σπίτια έχει κλείσει. Εγώ θα πώ απλά ότι δεν αρκεί να μιλάς πολύ, ούτε αρκεί να έχεις εκπονήσει ένα σχέδιο. Πρέπει να έχεις και την δύναμη αλλά και την ικανότητα να το επιβάλλεις, να το κάνεις να δουλέψει. Να το κάνεις πράξη. Αλλιώς είναι μόνο έπεα πτερόεντα, wishful thinking στην καλύτερη από ψευτοφιλοσόφους και άκαπνους γαλονάδες της καρέκλας.

Πρέπει να καταλάβουμε κάποτε, μελετώντας, όχι ξεφυλλίζοντας την ιστορία μας, ότι χρειάζεται δομή που να αρμόζει σε εμάς, όχι σε ξένους, για να καταφέρουμε να κάνουμε κι εμείς κάτι το αξιοσημείωτο στην ζωή μας. Ολα, μα όλα τα αντιγράψαμε (μας τα φόρτωσαν με το ζόρι δηλαδή) από το 1821 και μετά από τους δυτικούς, όλα είναι ξένα και αφορούν εκείνους, την δική τους ζωή, ψυχοσύνθεση, κοινωνική δομή, οικονομική σκέψη, πολιτική διάρθρωση, στρατιωτική δομή.... Τιποτα δεν είναι Ελληνικό και τίποτα, απολύτως τίποτα δεν σχεδιάστηκε από Ελληνες για Ελληνες και τις ανάγκες Ελλήνων. Γιαυτό επιμένω στο γκρέμισμα. Δεν είναι δικό μας αυτό το μαγαζί που χτίσανε οι ξένοι παρέα με τους δικούς μας Εφιάλτες στο πολιτιστικό σταυροδρόμι που λέγεται Ελλάδα. Οσο επιμένουμε να βολευόμαστε μέσα σ' αυτό, η επανάληψη επιζήμιων συμπεριφορών θα είναι ο κανόνας.

Ερχονται εκλογές σε λίγες μέρες. Θα βολευτούν και οι επόμενοι μέσα σ' αυτό το οικοδόμημα, ή θα τολμήσουν πραγματικά κάτι νέο και Ελληνικό; Εύχομαι (δεν ελπίζω πιά σε τίποτα) οι νικητές, από την περίφημη φράση να θυμηθούν και την Ρόδο, όχι μόνο το πήδημα.

ΗΚ