ΣΤΑΘΕΡΟ ΕΙΝΑΙ ΜΟΝΟ ΤΟ ΟΛΟΝ

"Αδελφή, μίλησέ μου για τον Θεό", είπε... 

και η μυγδαλιά άνθισε!

Φεβρουάριος, Φλεβάρης, Ανθεστηριώνας, Διαβατήριος, Καθάρσιος, Εξαγνιστικός, Κουτσοφλέβαρος, Φλιάρης, Ληψομήνας... Αστατος, λόγω του συνεχώς εναλασσόμενου καιρού του και Ποσειδώνιος αφού ήταν αφιερωμένος στον θεό της Θάλασσας τον Ποσειδώνα, λόγω των πολλών του βροχοπτώσεων. Οι 30 του ημέρες περιορίστηκαν το 46πχ με το Ιουλιανό ημερολόγιο σε 29 και στην συνέχεια του πήραν άλλη μία και την πρόσθεσαν τιμής ένεκεν στον μήνα του αυτοκράτορα Αυγούστου (γιαυτό και ο Ιούλιος αλλά και ο Αύγουστος έχουν 31 ημέρες), αφήνοντάς τον με 28. Κάθε 4 χρόνια όμως οι μέρες του γινόντουσαν πάλι 29 (δίσεκτο λεγόταν εκείνο το 4ο έτος και το είχαν ως κακότυχο) ώστε να μπορεί να συντονιστεί το δικό μας έτος των 365 ημερών με το ηλιακό.

Μόλις γύρισα από ταξίδι και κάθομαι πρωί πρωί να μαζέψω λίγο τις σκέψεις μου. Διαβάζω τι έγραφα τέτοια μέρα πρίν δύο χρόνια:

Δεν υπάρχουν σταθερά στη ζωή μας πλήν του όλου.

Προσπαθούμε απεγνωσμένα να αποφύγουμε την σκληράδα της ζωής αναζητώντας σταθερές και πλάθοντας παραδείσους με όλα τα καλά του κόσμου... Αυτού του κόσμου, γιατί μόνο αυτόν ξέρουμε και όχι πολύ καλά μάλιστα.

Εικονικές πραγματικότητες...

Σταθερό όμως είναι μόνο το Ολον. Μέσα του όλα κινούνται, όλα αλλάζουν συνεχώς κι εμείς τα αντιλαμβανόμαστε μέσα από το δικό μας προσωπικό φίλτρο ο καθένας μας. Οσο λοιπόν μας αφορά εμάς, όλα είναι υποκειμενικά. Αν υπάρχει η περιβόητη αντικειμενικότητα, αφού μόνο το όλον πληρεί τις προϋποθέσεις και αυτό βρίσκεται εκτός των αισθήσεών μας, εμείς δεν την αντιλαμβανόμεθα. Αυτό που εκφράζουμε ως αντικειμενικότητα δεν είναι πάρα μια συμβιβασμένη υποκειμενικότητα, όπου έχουμε λειάνει τις ατομικές αιχμές για να μην πληγώνουν τους υπόλοιπους συνανθρώπους μας μέσα στα όρια της κοινωνίας που ζούμε. Ετσι, ακόμα και οι νόμοι που θεσπίζονται από τους ανθρώπους εκφράζονται βάσει αυτής της συμβιβασμένης κατάστασης - η οποία τελικά ορίζει και αυτό που ονομάζουν ελευθερία - και σε καμμία περίπτωση βάσει του φυσικού νόμου και της ανάγκης (εκεί η αρχαία Σπάρτη έκανε την διαφορά, αλλά δεν μπαίνω σε αυτό το ιερό θέμα τώρα).

Οσο κι αν μας κάνει να αισθανόμαστε μικροί, η αλήθεια παραμένει ότι όλα, μα όλα είναι "μέσα" και όχι "σκοποί" (ή σκοπός καλύτερα). Κάνουμε ότι ξέρουμε τον σκοπό αλλά στην ουσία ναυσιπλοούμε χωρίς πυξίδα αφού δεν τον γνωρίζουμε, αφού δεν μπορούμε να τον γνωρίζουμε χωρίς να έχουμε αντίληψη του όλου. Και δεν έχουμε αντίληψη του όλου γιατί είναι αδύνατον με τις παρούσες συνθήκες να βγούμε και από τον εαυτό μας αλλά και από το σύστημα που μας περιβάλει και να το δούμε από ψηλά, μακροσκοπικά, για να το καταλάβουμε. Γιαυτό άλλωστε έχει δωθεί και τόσο μεγάλη έμφαση στο άτομο, γιατί ελπίζουμε εκ του ειδικού να καταφέρουμε να αγγίξουμε το γενικόν... εκ της κατανοήσεως του ατόμου να κατανοήσουμε το σύμπαν. Αν βέβαια έχουν ομοειδή δομή... Αυτό το γνωρίζουμε άραγε;

Ελεγαν οι παλαιοί ότι το πεπρωμένον φυγείν αδύνατον. Ισως να εννοούσαν τελικά ακριβώς αυτό, ότι δηλαδή στην προσπάθεια του ανθρώπου να δεί τον κόσμο μακροσκοπικά, είναι αδύνατον να πετύχει αν δεν ξεφύγει από την παρούσα του κατάσταση η οποία χαρτογραφεί και τα όριά του.

Η αντικειμενικότητα ήταν και παραμένει ζητούμενο. Της έχουμε δώσει πολλά ονόματα, μέσα σ' αυτά και Γνώση και Θεό... Αν δεν μπορούμε να κάνουμε κτήμα μας την Γνώση και να γίνουμε σοφοί, όπως ο Θεός, τουλάχιστον ας ακολουθήσουμε το μονοπάτι που θα μας οδηγήσει κάπου προς τα εκεί. Ας είμαστε τουλάχιστον φίλοι της...

(ΗΚ, Σκέψεις)
Ακούγοντας προσεκτικά τις σιωπές,
αυτά που οι άνθρωποι δεν λένε,
αλλά που γράφουν πιό βαθιά από τα λόγια.