Ο ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ FAST FOOD

"Η φύση και η αλήθεια δεν αποκαλύπτονται ποτέ γυμνές στα μάτια εκείνων των ανθρώπων που η καρδιά τους τρέφει ακόμη ίχνη κακίας και ο νους τους γίνεται στίβος αφύσικων συλλογισμών και ταπεινών σκέψεων" δίδασκε ο μεγάλος φιλόσοφος και μύστης, ο Πυθαγόρας.

Είμαι τόσο φορτωμένος αυτές τις μέρες που στο τσάκ είμαι να πώ "άσε μας κι εσύ ρε Πυθαγόρα", αλλά έχει πολύ δίκιο. Μα, πάρα πολύ... Και αυτό που δίδαξε έχει ακόμα μεγαλύτερη σημασία σ' έναν κόσμο που σήμερα προβάλλει, επικροτεί και πριμοδοτεί την κακία. Σ' έναν κόσμο που θέλει ντέ και καλά να σε μάθει να ανταγωνίζεσαι αντί να συναγωνίζεσαι και που έχει προ πολλού παροπλίσει την άμιλλα, αυτήν την άγνωστη πλέον λέξη αφού κανείς δεν καταλαβαίνει την σημασία και το τεράστιο επικοδομητικό νόημά της. Πασχίζουμε καθημερινά με τα πολιτικά και τα οικονομικά και σπαταλάμε απίστευτη ενέργεια για μάταιες αντιπαραθέσεις και μουρμούρες, που εμένα μου θυμίζουν αγώνα με προδιαγεγραμμένο, "φτιαχτό" τέλος, όπου ότι και να πείς δεν αλλάζει τίποτα. Εχουμε βιώσει άσχημες μέρες από την αδυναμία μας να αλλάξουμε αυτά που δεν μας αρέσουν και αντί να διερωτηθούμε γιατί, αντί να πούμε ότι πρέπει να χρησιμοποιήσουμε άλλα μέσα από αυτά που δεν έχουν αποτέλεσμα, καταπίνουμε τον πόνο και την απογοήτευση μας και συνεχίζουμε με τα ίδια και τα ίδια. Συλλαλητήρια που λοιδορούνται, δημοψηφίσματα που αγνοούνται... Και επιμένουμε να συνεχίζουμε... Ουκ ολίγες φορές δε, συνάνθρωποί μας καταλήγουν να βάζουν το πιστόλι στον δικό τους κρόταφο. Τόσο μεγάλη είναι ενίοτε αυτή η απόγνωση.

Γιατί; Διότι η αντιπροσώπευση δεν ήταν, δεν είναι και ούτε ποτέ θα γίνει Ελληνικός τρόπος. Οπως δεν είναι και οι ξενόφερτες πολιτικές ετικέτες "δεξιών" και "αριστερών", με τις επίσης ξενόφερτες και τόσο ασύμβατες με την Ελληνική κοινωνία χρηματοπιστωτικές πρακτικές του να ξοδεύεις κάτι που δεν έχεις, μόνο και μόνο για να είναι συμβατοί "κάποιοι άλλοι" με τις θεωρίες που θέλουν με το ζόρι την εργασία και την κατανάλωση πυλώνες της οικονομίας. Εκείνο το 10 Ελληνες 11 αρχηγοί, όσοι το παίρνουν στην πλάκα, κάνουν μεγάλο λάθος γιατί, αν το ανέλυαν σοβαρά, θα έβλεπαν ότι είναι απίστευτα καθαρό το μήνυμά του: η αμεσότητα! Ο Ελληνας θέλει να έχει γνώμη - ξέρει δεν ξέρει, άλλο θέμα αυτό, διαδικαστικό, που όμως διορθώνεται - θέλει να συμμετέχει και να αποφασίζει, να είναι μέρος της απόφασης, όχι απλά της διεργασίας και όταν του τα στερούν αυτά, αντιδρά με αδιαφορία. Σ' αυτό ακριβώς εστιάζω εγώ το σημερινό πολιτικό πρόβλημα στην πατρίδα. Στην αδιαφορία. Ο δι' αντιπροσώπων τρόπος λειτουργίας δεν μπορεί να μην εδράζεται πάνω σε μία κοινωνικά πρωτογενή, τοπική αμεσότητα. Δεν ίσχυσε ποτέ κάτι διαφορετικό στην Ελλάδα εκείνη που όλος ο κόσμος ακόμα μνημονεύει, γιατί "χάνεται" ο πολίτης όσο ελαττώνεται η απόσταση από την μονάδα μέχρι το επίπεδο που αρχίζει να λειτουργεί η αντιπροσώπευση. Αυτός είναι και ο πραγματικός λόγος που η αρχαία Ελλάδα ουδέποτε διολίσθησε σε μεθοδολογίες αντίστοιχες με τις πολυσυζητημένες πρόσφατες ¨διαφωτιστικές" πρακτικές. Ο μόνος πραγματικά αποδεκτός και ο μόνος βιώσιμος Ελληνικός τρόπος διακυβέρνησης ήταν, είναι και πιστεύω ακράδαντα ότι θα συνεχίσει να είναι, αυτός που βασίζεται σε μικρές τοπικές αυτόνομες κοινωνίες, όπου η αμεσότητα είναι ο κανόνας, όχι η εξαίρεση. Οπου για παράδειγμα, η μονάδα, ο πολίτης, αντιλαμβάνεται βιωματικά την σημασία της αλληλεγγύης και την ανάγκη να πλαισιώνεται από υγιείς και μορφωμένους συμπολίτες, μέσα σε ένα ασφαλές περιβάλλον διαβίωσης, χωρίς να αισθάνεται υποχρεωμένος να τιτλοφορήσει σαν ισμό αυτήν του την συμπεριφορά. Οταν οι Αθηναίοι δημοσία δαπάνη επιχορηγούσαν τους οικονομικά ασθενέστερους για να μορφωθούν από τους ποιούντες ήθος στα θέατρα, δεν έκαναν ελεημοσύνη, αλλά επένδυση, χωρίς ταυτόχρονα να γίνονται οπαδοί κάποιου ισμού... γιατί δεν υπήρχαν αυτές οι ταμπέλλες τότε. Να δώ πότε επιτέλους θα ξεκολλήσουμε εμείς.

Ισως είναι δύσκολο για τους "ξενοτραφείς" και "ξενομορφωμένους" να με καταλάβουν, αφού έχει ποτιστεί το μυαλό τους με αγγλική ή γαλλική προπαγάνδα επί σειρά ετών. Kι εγώ ξενομορφωμένος είμαι. Σπούδασα στην Γαλλία και στις ΗΠΑ πολύ περισσότερο από ότι στην Ελλάδα και γιαυτό ακριβώς μπορώ να αντιληφθώ την "παγαποντιά" των Γάλλων που θέλουν τον Λαβουαζιέ να το παίζει Παρμενίδης αντιγράφοντάς τον δυόμισυ χιλιάδες χρόνια μετά, ή των Αγγλοαμερικανών που θέλουν να μας πείσουν ότι πρίν τον Σμιθ και τον Κέυνς η επιστήμη της οικονομίας ήταν άγνωστη. Να πείσουν ποιούς; Εμάς; Που είχαμε οικονομία όταν εκείνοι δεν υπήρχαν; Η μήπως νομίζουν ότι κοτσάροντας μία "δημοκρατία" δίπλα σε ότι νάναι, ξαφνικά μετατρέπουν και νομιμοποιούν τις επιφανειακές αντιγραφές τους σε μύριους όσους ισμούς; Που στην συνέχεια θέλουν να επιβάλλουν δια της βίας παντού; Χωρίς να με κατηγορήσει κανείς για προστατευτισμό (μακριά από μένα αυτή ή πρακτική μαζί με όλους τους ισμούς τους), όταν ανοίγεις την πόρτα σε ξενόφερτες ορολογίες και ετικέτες, πολύ σύντομα θα μπούν μέσα από την ίδια πόρτα και νοοτροπίες εντελώς ξένες με τις δικές σου. Αν δε είναι σάπιες, δεν χρειάζεται να περιγράψω το τί μέλει γενέσθαι. Ειδικά όταν δεν υπάρχει φίλτρο για να σε κάνει να καταλάβεις την διαφορά της αμεσότητας από την αντιπροσώπευση, ή του φόρου από το τέλος. Αυτό το φίλτρο, τον Ελληνισμό, θέλουν να ξεκάνουν οι ισοπεδωτές αξιών και οι μάγειροι της σούπας και αν δεν αντισταθούμε, αν τους αφήσουμε, θα το καταφέρουν.

Η δική μας παιδεία δεν μας έμαθε ποτέ να μιλάμε δια αντιπροσώπων. Κανένας δεν θα μπορούσε να το εκφράσει αυτό καλύτερα από τον Λύσανδρο, τον Σπαρτιάτη μόθακα που με την ανέλιξή του στο 2ο τη τάξει αξίωμα της πόλης μετά την βασιλεία, αυτό του Ναυάρχου, απέδειξε περίτρανα το πόσο λίγο ο σημερινός κόσμος γνωρίζει το μεγαλείο και την σοφία της πολιτείας της αρχαίας Σπάρτης.

"Ἐν δὲ Σαμοθρᾴκῃ χρηστηριαζομένῳ αὐτῷ ὁ ἱερεὺς ἐκέλευσεν εἰπεῖν, ὅ τι ἀνομώτατον ἔργον αὐτῷ ἐν τῷ βίῳ πέπρακται. Ἐπηρώτησεν οὖν «Πότερον σοῦ κελεύοντος ἢ τῶν θεῶν τοῦτο δεῖ ποιεῖν;» φαμένου δέ «Τῶν θεῶν,» «Σὺ τοίνυν» ἔφη «ἐκποδών μοι μετάστηθι, κἀκείνοις ἐρῶ, ἐὰν πυνθάνωνται.»

Οταν δηλαδή ο ιερεύς στην Σαμοθράκη του ζήτησε να εξομολογηθεί το μεγαλύτερό του αμάρτημα για να του επιτραπεί η είσοδος στον Ναό, ο Σπαρτιάτης, αντίθετα με μας τους ευκολόπιστους σήμερα που ο φόβος μας κάνει να σκύβουμε πολύ εύκολα το κεφάλι, τον ρώτησε: Εσύ ρωτάς ή οι Θεοί; Οι Θεοί του απάντησε ο ιερεύς. Ε, τότε εσύ φύγε, κι αν εκείνοι με ρωτήσουν, θα τους απαντήσω" είπε αποστομώνοντάς τον ο Λύσανδρος.

Ο Ελληνισμός λοιπόν, αυτός ο ιδεοκρατικός τρόπος ζωής που αποσκοπούσε στην απεγκλώβιση, δηλαδή στην ελευθερία της ψυχής από τα δεσμά της ανάγκης και στην ανέλιξη της μέχρι να ενωθεί με την πηγή της, το Θείον (ο ορισμός δικός μου - αναλογιστείτε τώρα βλέποντας μέσα από αυτό το φίλτρο την τεράστια σημασία της λέξης της ελευθερίας ανάμεσα στους απανταχού Ελληνες, "ελευθερία από την ανάγκη, από τον φυσικό νόμο"), μας δίδαξε δια της Παιδείας, ότι "ακόμα και τους θεούς πρέπει να τους κυττάμε στα μάτια", μόνοι μας, χωρίς αντιπροσώπους. Δια της Παιδείας μάθαμε να σκεφτόμαστε πολύ διαφορετικά από τους ξένους, γιατί στα "τι έχω", "τι θέλω" και "πως θα κάνω αυτό που θέλω μ' αυτά που έχω" (και όχι μ' αυτά που ΔΕΝ έχω...), εκείνο το "τι θέλω" εμείς το ξέραμε πάντα... Κι αν παροδικά μας διαφεύγει αυτήν την εποχή, τι να πούν οι ξένοι που δεν το γνώρισαν ποτέ και ακόμα το ψάχνουν μέσα στον υπερκαταναλωτισμό και στην επιφάνεια του φαίνεσθαι αντί της ουσίας του είναι; Αυτοφαντασιώνονται με τα σλόγκαν τους χωρίς να καταλαβαίνουν ότι εκτίθενται ανεπανόρθωτα. Τι θα πεί "either put the time or the dime"; Μόνο εργασία και κεφάλαιο υπάρχουν στην οικονομία; Σοβαρά; Γιαυτό πήρε πέρσυ Νόμπελ ο Ρόμερ; Επειδή τόλμησε να τους πεί τα αυτονόητα; Οτι υπάρχει και η γνώση ως μεταβλητή;

Υπάρχει κάτι πολύ λάθος με την ιδέα της καθολικής αντιπροσώπευσης. Δεν μπορεί να είναι η λύση για όλα και σε όλα. Αντιπροσώπευση στην πολιτική, αντιπροσώπευση στην οικονομία (με το χρήμα όπως είναι σήμερα, αλλά μην το πιάσουμε αυτό τώρα...), αντιπροσώπευση στην θρησκεία, αντιπροσώπευση παντού! Και το ένα φέρνει τ' άλλο, οι γειτονιές χάνονται, οι κοινότητες εξαφανίζονται, οι δήμοι υδροκεφαλοποιούνται, οι περιφέρειες χάνουν την σημασία τους γιατί κατήντησαν σαν τους διογκωμένους δήμους από την μία, αλλά κεντρικό κράτος δεν είναι από την άλλη... Ετσι που το πάνε οι 8 βαθμίδες θα γίνουν άντε 3... Και άντε μετά να έχει σημασία η ψήφος του ενός, μέσα σε μία "σούπα" εκατοντάδων χιλιάδων... Αυτό όμως φίλοι μου, αυτή η υπερσυγκέντρωση των πάντων στην κορυφή, δεν έχει σχέση με την έννοια του Ελληνισμού. Ούτε κατά διάνοια.

Κάνουμε πως τα ξέρουμε όλα. Μιλάμε για τον Κόσμο και τους μακρινούς γαλαξίες, όταν ο μικρόκοσμος του σύμπαντος, το ίδιο μας το σώμα παραμένει στην ουσία αχαρτογράφητη περιοχή. Μόλις πρόσφατα καταφέραμε να πάρουμε μία γεύση από τις απίστευτες ικανότητές του και αρχίσαμε να αναθεωρούμε πολλά πράγματα που θεωρούσαμε δεδομένα. Τα άτομα που "χτίζουν" το σώμα μας είναι 13.7 δισεκατομμυρίων ετών (τα άτομα δεν χάνονται ποτέ, γιατί "δεν τέμνονται", ήτοι, δεν διαιρούνται για να μπορούν να αποσυντεθούν...). Τα νευρικά ερεθίσματα ταξιδεύουν από τον εγκέφαλό μας προς πάσα κατεύθυνση με ταχύτητα 400 χλμ/ω, και τα κόκκαλα του σκελετού μας ξεπερνούν σε δύναμη τον γρανίτη αφού ένα κόκκαλο σε μέγεθος σπιρτόκουτου (όποιοι το θυμούνται πια αυτό) αντέχει βάρος 9 τόννων! Τα μαλλιά του κεφαλιού ενός ανθρώπου (όχι σαν εμένα που δεν έχω) αντέχουν 12 τόννους, οι μύς στα μάτια μας εστιάζουν πάνω από 100.000 φορές καθημερινά (που σημαίνει αντίστοιχα απόσταση, αν μιλάγαμε για περπάτημα για τα πόδια, περί τα 80 χλμ) και ο εγκέφαλός μας... Πως να το πείς απλά αυτό το ασύλληπτο 38 τρισεκατομμύρια φορές ανά δευτερόλεπτο... Τόσες πράξεις κάνει, όταν ο ισχυρότερος υπολογιστής σήμερα στον πλανήτη δεν ξεπερνά το... 0,002% αυτού του αριθμού !!!!

Τι ξέρουμε λοιπόν; Οχι και τόσα πολλά πράγματα... Καλή είναι η σκοτεινή πλευρά της σελήνης, που έχει καταντήσει το "κόλλημα" των Κινέζων (πήγαν ήδη 2 φορές εκεί), αλλά τι να την κάνω εγώ όταν ούτε το ίδιο μας το σώμα δεν γνωρίζουμε καλά καλά ακόμη. Πόσο μάλλον τα άλλα χωράφια μας, τα άϋλα, τα εντελώς αχαρτογράφητα... Και αν θελήσουμε να πάμε από το άτομο στην κοινωνία μπαίνουν τόσες πολλές καινούργιες μεταβλητές στην εξίσωση που χάνεσαι πραγματικά. Αν το παραδεχθείς αυτό, το ότι χάνεσαι, αρχίζεις να το σέβεσαι, να το τιμάς, να το υπολογίζεις... και μεθοδικά, σχεδόν ευλαβικά το προσεγγίζεις για να το καταλάβεις. Αν δεν το παρεδεχθείς, θα κάνεις ότι το ξέρεις. Οχι μόνο αυτό, όλα. Και δεν πρόκειται να μάθεις ποτέ τίποτα.

Ο Πυθαγόρας είχε λοιπόν πολύ δίκιο. Η φύση και η αλήθεια δεν αποκαλύπτονται ποτέ γυμνές στα μάτια εκείνων των ανθρώπων που η καρδιά τους τρέφει ακόμη ίχνη κακίας και ο νους τους γίνεται στίβος αφύσικων συλλογισμών και ταπεινών σκέψεων. Εκείνο το "αφύσικων συλλογισμών" είναι όπως θα έχετε ήδη πιά καταλάβει, πολύ σημαντικό. Η φύση δεν δέχεται τον φθόνο, δηλαδή την λύπη για τα αγαθά των άλλων που δεν έχουμε εμείς. Θέλει τους φιλοξενούμενούς της (γιατί φιλοξενούμενοί της είμαστε και όχι για πολύ) όπως είναι η ίδια, συμβατούς μαζί της, άνευ φθόνου ψυχής ώστε να είναι δεκτικοί στις διδασκαλίες της. Ανευ φθόνου, δηλαδή... με Α-φθονία. Αφθονία καλοσύνης, θετικών συναισθημάτων και αγαθών προθέσεων. 

Αυτό ακριβώς πρεσβεύει ο Ελληνισμός. Αυτό ακριβώς βάλλεται σήμερα πανταχόθεν και αιμορραγεί... Θα το αφήσουμε να πεθάνει;

(ΗΚ)