ΨΕΥΤΟΚΟΥΛΤΟΥΡΑ ΚΑΙ ΑΓΙΟΣ Ο ΘΕΟΣ

Είναι τουλάχιστον άξιο προβληματισμού το να λές ότι αγαπάς ένα αύριο που δεν έχεις και δεν γνωρίζεις, όταν το μόνο που πραγματικά έχεις είναι ένα σήμερα που δεν σου αρέσει και δεν μπορείς ν’ αλλάξεις. Και που δεν πρόκειται ποτέ ν' αλλάξεις όσο το προσπαθείς με τα ίδια μέσα και νοοτροπίες που το δημιούργησαν. Η δεκτικότητα και η ανοχή σ’ αυτό το σήμερα που δεν σου αρέσει (αφού παντού και πάντα όλοι γκρινιάζουν και το κατακρίνουν) δεν διαφέρει στην πρακτική εφαρμογή και στο αποτέλεσμα από τα αέρια που έχουν την ιδιότητα να καταλαμβάνουν όλον τον χώρο που τους αφήνεις υποχωρόντας ανεχόμενος. Κάτι σαν τις σπίθες που αν τις ανεχθείς και δεν τις πατήσεις να σβήσουν, γίνονται πυρκαγιές και τα καίνε όλα. Κάτι τέτοιο.

Δύσκολο λοιπόν να βρεί ανταπόκριση μέσα σ' αυτόν τον περίεργο κόσμο που ζούμε ένας άνθρωπος με ευαισθησία στην αλήθεια και όχι στην ψευδαίσθηση και στην εικονική πραγματικότητα. Ρισκάροντας να φανώ αρνητικός, το να μικρύνει κατά πολύ τις τρύπες στο κόσκινό του είναι μονόδρομος. Αν το φοβηθεί, η ζωή, αυτή η επιλογή που ζεί ανάμεσα στα δύο άκρα, θα του ξεφύγει. Και όταν λέω επιλογή εννοώ προτεραιοτήτων γιατί δεν μας φτάνει τελικά για όλα ο χρόνος. Αν δεν βάλουμε προτεραιότητες, αν δεν επιλέξουμε μεταξύ αλήθειας και ψευδαίσθησης, αν επιμένουμε να νομίζουμε ότι μπορούμε να το αποφύγουμε, θα διαπιστώσουμε πολύ γρήγορα ότι, όχι μόνο δεν γίνεται να τα κάνουμε όλα, αλλά ότι εκείνα που δεν είναι προτεραιότητες θα μας δυσκολεύουν μέχρι τελικά να μας αποτρέψουν από το να πραγματοποιήσουμε εκείνα που είναι. Τι γίνεται συνήθως; Αυτό που μόλις περιέγραψα. Οτι τα ασήμαντα δηλαδή έχουν καταλήξει να μας απαγορεύουν τα σημαντικά. 

Ίσως εν κατακλείδι η τραγική φύση του ανθρώπου να είναι πολύ πιο δυνατή από όσο πιστεύουμε. Οι πρόγονοί μας πάντως το πίστευαν και το άφησαν να τους εμπνεύσει ώστε να δημιουργήσουν τα διδακτικά αριστουργήματα που ονομάζουμε τραγωδίες. Εύχομαι σε ορισμένους που έχουν επιλέξει χρόνια τώρα την ψευτοκουλτούρα και που δυστυχώς επηρεάζουν άσχημα την κοινή γνώμη, η δική τους περίπτωση να αποδειχθεί δράμα, όχι τραγωδία. Γιατί το δράμα έχει ευχάριστη κατάληξη. Η τραγωδία ποτέ. 

Δεν μπορείς να επιλέγεις να γράφεις αποδομητικά και να το θεωρείς αυτό λογοτεχνία. Ούτε μπορείς τα παιχνίδια με τις λέξεις να τα λές φιλοσοφία. Αν η αντίδραση για την αντίδραση και η άναρχη κλάψα θεωρείται από το εκδοτικό κατεστημένο λογοτεχνία, να μην διερωτώμεθα μετά για την κατάντια μας. Η ζωή διδάσκει ότι η παραγωγικότητα του ο,τιδήποτε – ακόμη λοιπόν και της κουλτούρας - δεν πηγάζει από το γεγονός ότι οι άνθρωποι σπεύδουν να κάνουν απλά κάτι, οτιδήποτε, αλλά (συν τοις άλλοις) από την στοχευμένη διάθεση να ικανοποιήσει τις ανάγκες και τις επιθυμίες του κόσμου τώρα, σήμερα. Και σήμερα δεν χρειαζόμαστε κλάψες και ψευτοκουλτούρες, όπως δεν χρειαζόμαστε κάρα που τα σέρνουν άλογα... Γιατί σήμερα έχουμε αυτοκίνητα και αεροπλάνα, όχι άλογα και γαϊδούρια... με σαμάρια... Η ψευδαίσθηση ανεμελιάς και μη-εξάρτησης από μία σκληρή καθημερινότητα με το να το παίζεις – χωρίς να είσαι βέβαια - υπεράνω, η ωδή στην αδιαφορία για τους κοινούς κανόνες συμπεριφοράς μαζί με την λατρεία της αναποφασιστικότητας και της παιδιάστικης επιβεβαιωτικής παραβατικότητας, όχι μόνο δεν αποτελούν λογοτεχνικές μελέτες, αλλά βοηθούν τα μάλα στην διαραγή της ήδη τραυματισμένης κοινωνικής φάλλαγας. Και όλοι ξέρουμε ότι στην οπλιτική μάχη, αυτό είναι και το κύριο ζητούμενο. 

Οπως ο ηθοποιός υποχρεούται να ποιεί ήθος, έτσι και ο συγγραφεύς πρέπει να σέβεται εκείνο το συνδετικό «συν» και να βουτά την πέννα στο μυαλό και στην καρδιά του πρίν αρχίσει να αραδιάζει το μελάνι πάνω στο χαρτί. Ναι, πρέπει να υπάρχει η ελευθερία του λόγου, όχι όμως η ασυδοσία. Το ποιός θα το κρίνει αυτό το «μέτρο» δεν είναι του παρόντος. Επιφυλάσσομαι όμως να επανέλθω. Οσο για το εκδοτικό κατεστημένο, αυτό που συνήθως αποκαλούμε 4η εξουσία, όχι μόνο επιδοκιμάζει τις τελευταίες δεκαετίες την ανοχή, αλλά την επιβάλλει δια της βίας με τις επιλογές του σε μία κοινωνία που δεν καταλαβαίνει πλέον γιατί πρέπει να ανέχεται ένα φέσι τεσσάρων σχεδόν τρισεκατομμυρίων δολλαρίων (το 5% της παγόσμιας οικονομίας). Οσο δηλαδή αποτιμάται σήμερα το παγκόσμιο κόστος διαφθοράς που έχει μολύνει έναν στους τέσσερεις ανθρώπους πάνω στον πλανήτη. Φροντίζω βλέπετε πάντα να προσγειώνω την συζήτηση γιατί δεν πρέπει ποτέ να χάνουμε το ζητούμενο από τα μάτια μας. Η διαφθορά δεν είναι γενετική ανωμαλία, ούτε ανεξάρτητη μεταβλητή. Χτίζεται με τον τρόπο που μεγαλώνεις. Με αυτά που διαβάζεις. Με εκείνα που βλέπεις... Η κατευθυνόμενη διανοητική, εκπαιδευτική, ψυχολογική και καλλιτεχνική υπερπαραγωγή, είναι μία πραγματική απειλή. Η υπερφόρτωση με επιλεκτικά και άρα κατευθυνόμενα εξωτερικά ερεθίσματα, κουράζει και κάνει τα ανθρώπινα μυαλά ανίκανα να ξεχωρίσουν και να κρίνουν. Ετσι σαν τα φυτά, ρουφούν διψασμένα ό,τι τους ρίξεις στη ρίζα τους... Νερό για να ξεδιψάσουν ή δηλητήριο για να πεθάνουν. Θα τα πιούν και τα δύο. Και το χειρότερο, θα μάθουν να ανέχονται. Θα μάθουν να θεωρούν την ανοχή και την ενδοτικότητα φυσιολογική, ακόμη κι αν τους έχει φέρει στο χείλος του γκρεμού. Αλλά ο γκρεμός είναι πάντα πίσω μας... δεν τον βλέπουμε πάντα τόσο εύκολα. 

Οι φωτογράφοι λένε χαριεντιζόμενοι ότι ο γρηγορότερος τρόπος να βγάλεις λεφτά από την φωτογραφία, είναι να πουλήσεις την μηχανή και τους φακούς σου. Οι συγγραφείς δεν έχουν κάν τι να πουλήσουν... Καλά είναι λοιπόν τα παραμύθια περί ανεμελιάς και δικαιωμάτων, αλλά τα έχουμε διαβάσει όλα. Μένει τώρα να δούμε και την αλήθεια, το πιό μεγάλο παραμύθι. 

(ΗΚ)