ΜΕΝΟΜΕΝ

Οι ακραίες καταστάσεις, όπως αυτή που λαμβάνει χώρα στην πατρίδα μας τώρα, μέσα σ' όλα τ' άλλα, έχουν κι ένα καλό: ρίχνουν τις μάσκες. Είναι τόσο μεγάλος ο συναισθηματικός φόρτος, τόσο μεγάλο το διακύβευμα, που δεν αντέχεται από κανέναν που δεν αγαπάει την Ελλάδα. Ετσι, δειλά και διερευνητικά στην αρχή αλλά αναγκαστικά στην συνέχεια, όλοι ξεσκεπάζονται.

Αυτές τις στιγμές δεν έχει την παραμικρή σημασία ποιός φταίει. Οταν ο Τούρκος και οι μισθοφόροι του είναι πρό των πυλών, αυτό που προέχει είναι να τους αντιμετωπίσεις. Και δεν μπορείς να τους αντιμετωπίσεις με επιτυχία όταν μιλάς διχαστικά, προκλητικά και βάζεις πάνω από την ελευθερία, την ζωή και την αξιοπρέπεια των Ελλήνων, απρόσκλητους αλλοεθνείς και αλλόθρησκους ξένους, ασχέτως ηλικίας και φύλλου. Για όσους δεν το αντιλαμβάνονται ακόμα, τέτοιες συμπεριφορές δεν απέχουν πολύ από την εσχάτη προδοσία. Πόλεμο έχουμε, όχι σχεδόν, αλλά στην πραγματικότητα. Ασύμμετρο ή... "συμμετρικό", σε κάθε περίπτωση, πόλεμο και τέτοιες υπονομευτικές τακτικές που κάμπτουν την αποφασιστικότητα των πολιτών και των ένστολων στελεχών, υπό άλλας συνθήκας, θα αντιμετωπίζονταν δεόντως. Η σημερινή αργοκίνητη, φοβική και άκρως αναβλητική πολιτική σκηνή όμως, δεν μας επιτρέπει να ελπίζουμε σε ουσιαστική αντιμετώπιση, αφού προτιμά να σέβεται την διαφορετικότητα της γνώμης χωρίς όρια. Προτιμά την ασύστολη ελευθερία, δηλαδή την αναρχία, από την ελευθερία που οριοθετείται από τον σεβασμό πρός τον συνάνθρωπό σου και προς τα όσια και τα ιερά της πατρίδας σου. Εστω κι αν αυτή η κατ' όνομα μόνο ξεχειλωμένη ελευθερία περιλαμβάνει το κάψιμο της σημαίας, την χρήση ναών ως αποχωρητήρια και την ανυπαρξία συνόρων. Η κερδοσκοπία πολλών από την ανθρώπινη δυστυχία δεν λογαριάζει πατρίδες τελικά.

Μπορούμε όμως να τους αντιμετωπίσουμε εμείς.

Οι ορδές νεαρών ανδρών χωρίς μπαγάζια και υπάρχοντα, με σούπερ smart phones και ray ban όταν τάχα μου είναι πρόσφυγες και δεν έχουν να φάνε, δεν θα περάσουν. Λες και δεν ξέρει ο Ελληνας από προσφυγιά... Οταν αρχίσουν δε να επιστρέφουν, μαζί με τα χαστούκια που έφαγαν ήδη οι Τούρκοι στην Συρία και την Λιβύη, θα σηματοδοτήσουν εξελίξεις στο εσωτερικό της "γείτονος". Μέχρι τότε όμως εμείς πρέπει να στηρίξουμε ό ένας τον άλλλον παντί τρόπω και με όλο μας το σθένος για να καταφέρουμε ένα μόνο πράγμα: να αντέξουμε ώστε να μην περάσουν. Ούτε στον Εβρο, ούτε στο Αιγαίο. Γιαυτό δεν χωράει τίποτα διχαστικό πλέον. Ούτε λόγια, ούτε συμπεριφορές, ούτε τίποτα. Αρκετά πιά.

(ΗΚ)