ΟΤΑΝ ΕΧΕΙΣ ΣΥΝΗΘΙΣΕΙ ΝΑ ΚΛΕΒΕΙΣ, ΘΑ ΚΛΕΨΕΙΣ ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΣΟΥ

Μία εικόνα χίλιες λέξεις

Δεν είναι μόνο λεφτά το θέμα, ούτε καν μερικές χιλιάδες θάνατοι... Μακάβριο ακούγεται αλλά είναι η αλήθεια. Οπου στραφείς, αναλύσεις, συνομωσιολογίες και λόγια πολλά πάνω σε ξένη πλάτη, σ' ένα κλεμμένο μέλλον από τα παιδιά μας... Τα διαβάζει η πραγματικότητα και γελάει με την ανθρώπινη ψευδαίσθηση την φωτισμένη από τα τις λάμπες της πόλης, όχι πιά από τ' αστέρια... Ετσι κλειδωμένοι μέσα στα χρυσά κλουβιά μας, αυτοφαντασιωνόμαστε μ' ένα βιβλίο και τίποτε άρθρα στο διαδίκτυο, γιατί παράθυρο δεν τολμάμε πλέον ν' ανοίξουμε. Ο ιός... κι ο υιός του ιού...

Το ξενύχτι δεν είναι πιά κούραση μα βάλασαμο. Βλέπεις μέσα στην ησυχία το φεγγάρι να ταξιδεύει σέρνοντας πίσω του την νύχτα που αντιστέκεται. Πρέπει όμως ν' αφήσει χώρο για τον ήλιο κι έτσι την σέρνει, γιατί αυτό επιβάλλει η ανάγκη, ή να την ακολουθείς, ή θα σε σέρνει πίσω της. Ο ήλιος πρέπει να βγεί... Κι αν ακόμη ξεγελάσεις την ανάγκη, τα ημίτονα της ζωής καραδοκούν.
Κι όταν επιτέλους βγεί και μαζί μ' αυτόν βγούν και τα παιδιά από τα κλουβιά τους, αυτά που τους κλέψαμε το μέλλον, θα έχουν άραγε εθιστεί στην απόσταση και στην οθόνη ακόμη περισσότερο από τώρα; Θα ερωτευθούν ξανά ποτέ; Ποιός ξέρει... Αν δεν νοιώσουν ένα χάδι, μιά αγκαλιά... Πώς; Από μακριά; Γιατί όσο και ν' αλλάζουν οι καιροί, ο άνθρωπος μένει σχεδόν αναλλοίωτος και πάντα θα ζεί σε δυό μέρη ταυτόχρονα, εκεί που βρίσκεται ο ίδιος κι εκεί που βρίσκεται αυτό που αγαπά.

(ΗΚ)